สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 453

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยหลังจากที่พยายามจะออกจากพันธนาการของโจวฉือเซิน หร่วนซิงหว่านก็เดินไปยังห้องครัว: " อยากกินอะไร เหมือนวันนี้ฉันจะอารมณ์ดีเลยล่ะ ฉันจะยอมทำอาหารให้คุณกินก็แล้วกัน "

โจวฉือเซินหัวเราะและพูดว่า: " คุณอยากกินเอง หรือตั้งใจทำให้ผมกันแน่? "

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา: " คุณแค่พูดมาว่าคุณจะกินหรือไม่กิน "

" กิน "โจวฉือเซินใช้ดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องไปที่เธอ" ผมไม่เรื่องมากหรอก กินอะไรก็ได้ "

หร่วนซิงหว่านนิ่ง: " ..... "

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา

หร่วนซิงหว่านเปิดตู้เย็น ก็ไม่เห็นว่าจะมีวัตถุดิบอะไรในการทำอาหารที่ใช้ได้เลย แต่โชคยังดีที่เธอมีเส้นสปาเกตตีไว้เผื่อหลายห่อ

ถ้าเมนูนี้ก็แล้วกัน

ถ้าเติมน้ำลงไปในหม้อ แล้วก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองในห้องรับแขก จึงพูดขึ้นว่า: " โจวฉือเซิน คุณช่วยฉันดูหม้อหน่อยนะ น้ำเดือดแล้วเรียกฉันด้วย "

โจวฉือเซินที่อยู่ห่างออกไปตอบอืม

หร่วนซิงหว่านหันไปมองก็พบว่าเขากำลังรับโทรศัพท์อยู่

ดูเหมือนจะเป็นโทรศัพท์จากที่ทำงาน ขณะที่คุยเรื่องงานไปนั้นเขาก็หันไปเช็คด้วยว่าไฟไม่มีปัญหาอะไร

เธอจึงเปิดกระเป๋าเดินทางแล้วนั่งยองๆ กับพื้น แล้วหยิบเสื้อผ้าในนั้นออกมา ก็พบว่าเสื้อผ้าทั้งหมดมีแต่กินควัน จึงหอภาพพวกนั้นไปไว้ในถังซักผ้า

เมื่อเธอเทน้ำยาซักผ้าลงไปแล้ว ก็เปิดน้ำ จากนั้นก็หันตัวกลับมายังห้องรับแขก

ตอนนี้โจวฉือเซินกำลังยืนอยู่ในห้องครัว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลกสีดำ กระดุมที่ปกคอเสื้อถูกคลายออก มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างก็เธอโทรศัพท์เอาไว้ และคุยกับปลายสายด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย แต่สายตาก็มีเหลือบมามองน้ำที่กำลังเดือดอยู่บนเตา

เมื่อเห็นว่าน้ำเดือดปุดๆ แล้ว เขาจึงเอามือข้างที่สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกงมาลดไฟให้เบาลง

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังคุยกับปลายสายต่อ ไม่ได้มีวี่แววว่าจะหยุดชะงักแต่อย่างใด

การกระทำเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ เขากลับทำมันออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ภายในเสี้ยววินาทีนั้น หร่วนซิงหว่านรู้สึกเหมือนว่าเธอได้พบกับความสุขของการมีชีวิตแล้ว

โจวฉือเซินคนคนนี้น่ะ ไม่ว่าใครก็ตามที่เจอเขาเป็นครั้งแรก ก็มันจะรู้สึกว่าเขามีความเย็นชาบางอย่างที่แพร่กระจายออกมาจากกระดูก ทั้งตัวดูไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด ก็มักจะทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้เสมอ

แต่เมื่อได้ปฏิสัมพันธ์ด้วยเป็นเวลานานแล้วก็พบว่า คนคนนี้ถึงแม้จะดูเย็นชา และพูดจาขวานผ่าซากบ้าง แล้วอีกอย่างก็ไม่เคยปฏิบัติต่อใครแตกต่างกันเลย เพียงแค่ใครทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจแล้วล่ะก็ เขาก็มักจะพูดหรือทำอะไรที่กลับกันกับคนนั้นคืนอยู่บ่อยครั้ง

ก่อนหน้านี้ที่ถนนอานเฉียว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกมาโดยตลอดว่าโจวฉือเซินเป็นพวกทำตัวสูงส่ง แปลกแยกจากคนทั่วไป แต่เขากลับมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านแถวถนนอานเฉียวได้เป็นอย่างดี

ถึงแม้เขาจะชอบทำหน้าเย็นชา แต่ทุกคนก็ชอบเขาพอสมควร

หร่วนซิงหว่านจำได้ ที่เขาเคยพูดว่าตัวเองเติบโตในสภาพแวดล้อมอย่างนั้นตั้งแต่ยังเด็ก

แล้วมันทำให้เธอคิดได้ว่า โจวฉือเซินไม่ได้เย็นชาไร้ความรู้สึกขนาดนี้ตั้งแต่ยังเล็ก ถ้าตามที่น้าสวี่เคยเล่าเอาไว้ ในตอนเด็กนั้นเขาก็เป็นคนที่ปากร้ายอยู่พอสมควร แต่พอต้องเข้ามาอยู่กับตระกูลโจวที่มีความโหดเหี้ยมอำมหิตแบบนั้น เขาเลยจำเป็นต้องเผยกรงเล็บเพื่อปกป้องตัวเองเอาไว้

หลังจากนั้นก็ค่อยๆ กลายเป็นประธานโจวซื่อกรุ๊ปที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงอย่างทุกวันนี้

อันที่จริงแล้วชีวิตที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับใคร มันง่ายนิดเดียว

และในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิดจะหลุดเพราะวางไปนั้น ใครบางคนที่เมื่อกี้ยืนโทรศัพท์ก็วางสายไปแล้ว แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ และสบตาเขากับเธอ พร้อมเผยรอยยิ้มบาง: " ผมดูดีขนาดนี้เลยเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา พร้อมแสยะยิ้ม และขำแห้ง พร้อมกับตอกกลับคำพูดนั้นไป: " ประธานโจวเพิ่งจะรู้วันนี้เหรอคะว่าตัวเองดูแปลกประหลาดจากคนอื่นมากแค่ไหน "

โจวฉือเซิน: " ...... "

ไม่รอให้เขาต้องเปิดปากพูด หร่วนซิงหว่านก็อ้อมผ่านตัวเขา จากนั้นก็เปิดกล่องใส่เส้นสปาเกตตี้ออก จากนั้นก็หยิบเส้นวางลงไปในหม้อที่กำลังเดือด