สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 452

ห้องของหลินจื้ออานถูกไหม้หนักมาก ดูยังไงก็ไม่เห็นเคล้าเดิมอย่างที่มันเคยเป็น

แต่ตู้เซฟที่อยู่บนกำแพง ก็ถูกไม่จนไม่ใช่รูปทรงเดิม ประตูตู้ดูหลุบลง ส่วนของข้างในก็ถูกเผาไม่จนกลายเป็นเถ้าถ่าน

ในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังมองจนสติหลุดนั้น เสียงของโจวฉือเซินก็ดังมาจากข้างหลัง: " ของข้างในนั้นใช่เซ่หรงเป็นคนเอาให้คุณหรือเปล่า? "

เธอตอบอืมเบาๆ

โจวฉือเซินเลยถามต่อว่า: " แล้วคุณรู้รหัสได้ยังไง? "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา: " ฉันนึกออกแล้ว วันเกิดพ่อแท้ๆ ของฉันไง หลินจื้อหย่วนกับพ่อของฉันเกิดวันเดียวกัน วันเกิดของเขาก็เลยเหมือนกัน ฉันก็เลยลองดูนึกไม่ถึงเลยว่าจะโชคดีขนาดนี้ "

โจวฉือเซินพูดต่อ: " คุณยังพอจะจำอะไรที่เกี่ยวกับพ่อแท้ๆ ของคุณได้อยู่ไหม "

" คุณยังอยากเจอเขาอยู่ไหม "

หร่วนซิงหว่าน: " ....... "

เธอหันกลับไปมองทางโจวฉือเซิน แล้วพูดอย่างจริงจัง: " ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่า ก่อนหน้านี้ฉันคงคาดเดาผิดไป เพราะคุณชอบพูดอะไรประหลาดแบบนี้อยู่เรื่อย "

โจวฉือเซินฉีกยิ้มที่มุมปาก: " เอาล่ะ ดูเสร็จหรือยัง? ถ้าดูเสร็จแล้วก็ไปได้แล้ว "

ที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรให้ดูนักหนา หร่วนซิงหว่านจึงตอบไปว่า: " ไปเถอะ "

เมื่อเธอกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้ว ก็หยิบกระเป๋าเดินทางออกมาจากในตู้ เดิมทีเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยฟุ่มเฟือยอะไรนัก จึงเอาเสื้อผ้าที่พอใส่ได้ ใส่ลงไปแล้วเอาไปด้วย

หลังจากขึ้นรถแล้ว โจวฉือเซินก็เอานิ้วเรียวยาวนั้นเคาะลงไปบนพวงมาลัยรถ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย: " เซ่หรงเสนอข้อแลกเปลี่ยนอะไรให้คุณ? "

หร่วนซิงหว่านที่กำลังรักเข็มขัดอยู่ก็ถามขึ้นมา: " อะไรนะ? "

" เขาช่วยคุณโดยไม่มีเงื่อนไขเหรอ? "

" ก็ไม่มีนะ " หร่วนซิงหว่านตอบเสียงแผ่วเบา: " เขาคงรู้สึกว่าเพราะก่อนหน้านี้ที่ฉันเคยช่วยเขามั้ง ก็เลยไม่ให้ข้อเสนออะไร "

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว แล้วมองไปยังหร่วนซิงหว่าน: " ครั้งนั้นที่คุณส่งเขาไปโรงพยาบาลน่ะเหรอ? "

" จะว่างั้นก็คงไม่ใช่.... แต่ก็คงจะเป็นเหตุผลอยู่บ้าง "

โจวฉือเซิน: " ...... "

" โอ้โห เอาเป็นว่าเรื่องมันซับซ้อนน่ะ ครึ่งวันก็พูดไม่หมด วันหลังมีโอกาสแล้วจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน "

โจวฉือเซินตอบ: " ทีหลังคุณห้ามอยู่กับเขาตามลำพังเด็ดขาด "

หร่วนซิงหว่านเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถามว่า: " ฝั่งตระกูลโจวทางนู้น จะให้คนไปจับตัวเขาไหม "

" คุณคิดว่าไงล่ะ "

หร่วนซิงหว่านลังเลอยู่หลายวินาที แต่ก็พูดออกมา: " ถ้างั้น ฉันอยาก.... "

โจวฉือเซินไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร เลยปฏิเสธไปทันที: " ไม่ได้ "

" ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ "

" ในหัวคุณกำลังคิดอะไรอยู่ผมรู้ดีเลยแหละ คงไม่ใช่ให้ผมไปจัดการฝั่งตระกูลโจวหรอกนะ แล้วให้ท่านใหญ่ปล่อยเขาไป "

หร่วนซิงหว่านอธิบาย: " ฉันแค่อยากถามเฉยๆ จะเป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้ก็ไม่ได้ขอให้มันต้องเป็นไปตามนั้นสักหน่อย อีกอย่างถ้าคุณไม่สะดวก ฉันก็ไม่อยากรบกวนหรอก "

โจวฉือเซินเหลือบตามองเธอ และแค่นขำออกมา: " หร่วนซิงหว่าน ทำไมคุณชอบจำบุญคุณเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ด้วย คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเคยทำอะไรกับคุณเอาไว้? "

" ฉันไม่ได้ลืม แค่เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ แทนที่จะไปจดจำความเลวของคนอื่น สู้จำสิ่งดีๆ ของเขาดีกว่า ถ้าทำแบบนี้ชีวิตคงเป็นสุขกว่าเดิมสักนิดก็ยังดี ถ้าตามความเป็นจริง เขาไม่เคยจงใจจะมาทำร้ายฉันก่อนเลยสักครั้ง ก่อนหน้านี้เป็นเพราะติดหนี้หร่วนจุนก้อนใหญ่ จากนั้นก็เลย..... "

หร่วนซิงหว่านไม่อยากพูดถึงเวินเฉี่ยน จึงชะงักไปแล้วพูดต่อ: " ฉันรู้สึกว่าถ้าเทียบกับอะไรพวกนั้นแล้ว การที่เขาช่วยฉัน มันก็ควรค่ากับที่ฉันจะจดจำมัน ถ้าฝั่งคุณไม่สามารถจัดการได้ก็ไม่เป็นไร ฉันก็จะพยายามตอบแทนเขาเท่าที่ฉันจะทำได้ "

ดวงตาดำขลับของโจวฉือเซินหลุบลง: " จะให้ผมไปจัดการเรื่องนี้ก็ได้ แต่ผมมีเงื่อนไข "

หร่วนซิงหว่านถามหยั่งเชิง: " อะไร? "

" กลับไปอยู่คฤหาสน์ซิงหูกับผม "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เม้มปาก และเบือนศีรษะหนีเล็กน้อย ผ่านไปสักพักก็ยังไม่ตอบอะไร

และเสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมา: " ผมรู้ว่าที่นั่นมีเรื่องที่ทำให้คุณทุกข์ใจมากมายในอดีต แต่ผมสัญญาว่าผมจะใช้เวลาที่เหลือทำให้ที่นั่นเหลือเพียงความทรงจำที่สวยงาม "

หร่วนซิงหว่านเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเขาพูดว่า: " หร่วนซิงหว่าน นั่นคือบ้านของเรานะ "