สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 451

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านต้องคิดต่อ โจวฉือเซินก็กุมมือเธอแล้วเดินไปข้างหน้า: " ไปเถอะ ถึงแม้ธุระที่นี่จะจบลงแล้ว แต่ก็ยังมีอื่นที่ไม่ได้แก้ไข "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา ก่อนจะเม้มปากเบาๆ พอรู้ว่าคนที่เขาพูดถึงคือหร่วนจุน

หลินจื้ออานหนีไปแล้ว คนของเขาก็ไม่ได้เจออีกเลย และดูเหมือนว่าตอนนี้หร่วนจุนจะตกอยู่ในมือของโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินพาเธอไปยังห้องพักวีไอพีที่ห่างจากห้องโถงใหญ่ออกไปไม่ไกลนัก

หลินหนานก็กำลังรออยู่ข้างนอก

เมื่อเห็นพวกเขาเดินมา เขาก็พูดขึ้นว่า : " ประธานโจว คุณหร่วน "

โจวฉือเซินพูด: " ยังมีแรงอยู่ไหม "

หลินหนานตอบ: " มีครับ "

ก่อนหน้านี้ประธานโจวเคยสั่งมาก่อน ถ้าหร่วนจุนต่อต้านแล้วก็สามารถลงมือได้เลย แค่อย่าทำให้ตายก็พอ

ถึงแม้หร่วนจุนจะดูไม่ได้ต่อต้านอะไร แต่ก็ตะโกนเอะอะเสียงดัง ในขณะที่ตะโกนนั้นก็เต็มไปด้วยคำพูดหยาบคาย แถมยังด่าหร่วนซิงหว่านรวมเข้าไปด้วย เพื่อจะให้เขาสงบลง หลินหนานก็จัดการให้คนคุ้มหัวเขาแล้วทุบไปที่ศีรษะสักยก ตอนนี้ก็กำลังนอนร้องเสียงหลงอยู่ข้างในนั้น

หลังจากเปิดประตูแล้ว เสียงของหร่วนจุนก็ดังออกมา

เขากำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้น สองมือนั้นกอดท้องเอาไว้ แล้วร้องครวญครางตลอดเวลา

พอได้ยินว่ามีคนเข้ามา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาดู และก็ยังร้องดังกว่าเดิมพอประมาณ

โจวฉือเซินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ: " คุณยังส่งเสียงร้องออกมาได้ขนาดนี้ แสดงว่าพวกเขายังออมมือเกินไป "

หร่วนจุนได้ยินประโยคนี้แล้ว ก็รีบลุกขึ้นมา ใบหน้าที่บวมช้ำเผยรอยยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก: " เหอะๆ ลูกสาวแสนดีและเจ้าลูกเขย ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีก ช่วงนี้ฉันคิดถึงพวกแกมากเลยนะ "

หร่วนซิงหว่านมองเขาด้วยสายตาเย็นชา: " ฉันก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เจอคุณอีก คุณควรจะตายไปตั้งนานแล้วสิ "

" ไม่งั้นนี่ก็คงหมายความว่าฉันคงโชคดีน่าดู ลูกชายลูกสาวต่างได้ดิบได้ดี ฉันยังไม่ได้เสพสุขเลยนี่นา จะรีบตายตอนนี้ก็คงน่าเสียดายเลยทีเดียว "

โจวฉือเซินพูดออกความเห็น: " คุณนี่คือคนที่หน้าด้านที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยนะ "

หร่วนซิงหว่านเสริมต่อ: " ศพแม่ของฉันถูกฝังไว้ที่ไหน? "

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหร่วนจุนก็เผยรอยยิ้มที่ดูแปลกประหลาดขึ้นมา: " คนก็ตายไปแล้ว ยังต้องการหลุมฝังศพอะไรอีกล่ะ แค่โดนไฟไหม้ขนาดนั้น ก็คงโดนน้ำพัดจะหมดแล้วมั้ง "

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วแน่น มองไปที่เขาสักพัก ก็หันตัวกลับทันที: " ฉันไม่มีอะไรต้องถามแล้วล่ะ "

หร่วนจุนก็คงไม่ยอมพูดความจริง ถ้าจะถามเรื่องเสี่ยวเฉินต่อ ก็คงไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว

หร่วนจุนจึงตะโกนตามหลังเธอว่า: " ลูกสาวที่แสนดีของฉัน แกไม่มีทางทำเป็นทนว่าฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก เมื่อกี้ฉันช่วยแกพูดต่อหน้าคนตั้งเยอะนะ ฉันเลี้ยงแกโตมาขนาดนี้ ตอนนี้แกมีเงินมีทองแล้ว ทำไมยังไม่รู้จักกตัญญูกับฉันอีก! "

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา แล้วเดินออกจากห้องมา

โจวฉือเซินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหร่วนจุน และพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย: " ยังจำสิ่งที่ผมเคยพูดกับคุณได้ไหม "

หร่วนจุนมองไปที่เขา พร้อมกับสีหน้าที่แข็งเกร็งในทันที และรับรู้ได้ถึงความรู้สึกหนาวเหน็บที่คืบคลานจากด้านหลัง ยังไม่ทันได้พูดอะไรคำพูดนั้นก็จุกอยู่ในลำคอ

โจวฉือเซินหันหลังกลับ เมื่อเดินไปถึงประตูก็หันมากำชับว่า: " จัดการเลย "

หลินหนานส่งเสียงตอบรับ: " ครับ "

หลังจากโจวฉือเซินออกไปไม่นาน ไม่ไกลนะจากตรงนั้นก็มีใครบางคนเดินมา

หลินหนานพยักหน้ารับเล็กน้อย: " คุณWilliam "

Williamหันไปพยักหน้าทั้งเขาเพื่อเป็นการทักทาย แล้วจากนั้นก็มองไปยังห้องห้องนั้น: " คนคนนี้ ผมขอพากลับไปได้ไหม? "

" ได้ครับ "

" ขอบใจมาก "

.........

หลังออกมาจากโรงแรมแล้ว หร่วนซิงหว่านที่เดินออกมาข้างนอก ก็มองไปยังท้องฟ้าสีดำ และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

โจวฉือเซินสาวเท้ายาวแล้วไปหยุดอยู่ข้างๆ เธอ: " มันจบแล้วล่ะ "

หร่วนซิงหว่านตอบอืมเบาๆ : " ใช่แล้วล่ะ มันจบแล้ว "

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจวฉือเซินก็พูดขึ้นว่า: " คืนนี้ผมจะย้ายที่อยู่ให้คุณแล้วกัน "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "