สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 450

หลังจากหลินจื้ออานขึ้นรถ และดึงเนกไทออกด้วยใบหน้าที่หมองหม่น ถามว่า "แล้วคุณหนูล่ะ? "

คนขับด้านหน้ากล่าวว่า "คุณหนูได้เดินทางไปแล้วครับ"

หลินจื้ออานหันกลับไปมอง และพูดอย่างไม่วางใจว่า "ขับเร็วหน่อย"

สถานการณ์ในคืนนี้ เกินความคาดหมายของเขา เดิมทีเขาวางแผนไว้ดีแล้ว ว่าจะมอบหลินซื่อให้กับหร่วนซิงหว่าน เพื่อให้เธอรับผิดชอบทั้งหมดกับผลที่ตามมา และยังให้คนจุดไฟเผาบ้านตระกูลหลิน แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องวุ่นวายมากมายเกิดขึ้นขนาดนี้

คนขับขับรถไปครึ่งทาง และมองไปที่กระจกมองหลัง น้ำเสียงของเขาตึงเครียดขึ้น "ท่านประธานครับ มีรถหลายคันได้ขับตามเรามาตลอดทาง"

หลินจื้ออานขมวดคิ้วอย่างรุนแรง คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะตามทันได้เร็วขนาดนี้

เขาสั่งด้วยเสียงที่เย็นชาว่า "ขึ้นสะพานยกระดับ"

"ไม่ไปสนามบินเหรอครับ"

"ไม่ไปแล้ว" หลินจื้ออานหรี่ตาลงและพูดว่า "ไปที่สนามจอดเฮลิคอปเตอร์"

"งั้นทางคุณหนู......"

หลินจื้ออานขัดจังหวะเขา "ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้มากขนาดนั้นแล้ว"

คนขับไม่พูดอะไรอีก ได้เหยียบคันเร่งแล้วขึ้นทางยกระดับอย่างรวดเร็ว

รถที่ตามหลังมาไม่ทันได้คาดคิดกับสถานการณ์แบบนี้ ตามไปตามมาก็ตามไม่ทันเสียแล้ว แต่ยังได้มีรถคนอื่นๆ ที่ตามทัน และได้ไล่ตามรถของเขาขึ้นไปแล้ว

เมื่อหลินจื้ออานเห็นแบบนี้ ในใจได้มีลางสังหรณ์ผุดขึ้นอย่างไม่ชัดเจน

ดูท่าทางแล้ว คืนนี้พวกเขาคงปูพื้นวางกรอบเพื่อดักศัตรูไว้แล้ว

......

ที่สนามบิน

หลินจืออี้นั่งรออยู่ในห้องรับรองวีไอพี จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างหงุดหงิดเพื่อจะดูเวลา พอเปิดหน้าจอ ก็เห็นข่าวหนึ่งปรากฏขึ้นมา

เมื่อเห็นคำว่าหลินซื่อสองคำนี้ เธอได้รีบกดเข้าไป

ข่าวได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในงานฉลองครบรอบของหลินซื่อ และได้กล่าวไว้ว่า ตอนนี้ประธานบริษัทหลินซื่ออาจจะไม่ใช่หลินจื้อหย่วน แต่เป็นหลินจื้ออานที่ถูกฝังอยู่ในการระเบิดเมื่อยี่สิบปีก่อน

หลินจืออี้เบิกตากว้าง พลิกดูข่าวอีกรอบตั้งแต่ต้นจนจบ นอกจากข่าวที่เกี่ยวข้องกับโครงการของหลินชื่อแล้ว สำหรับเรื่องของหลินจื้อหย่วนกับหลินจื้ออาน ก็พูดไว้แค่ประโยคเดียว

หลินจืออี้รีบโทรหาหลินจื้ออาน แต่โทรไปไม่ติดแล้ว

เธอรู้สึกชาที่หนังศีรษะ และเลือดที่ไหลเวียนดูเหมือนจะถูกแช่แข็งไว้

หลินจืออี้กำโทรศัพท์แน่น แล้วรีบลุกขึ้น

ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น "คุณหนู เป็นอะไรไปครับ?"

หลินจืออี้ถอนความคิดกลับมา สงบสติอารมณ์ "ไม่มีอะไร ฉันจะไปห้องน้ำสักหน่อย"

ลูกน้องพยักหน้า "อีกยี่สิบนาทีก็จะถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว คุณหนูกลับมาให้เร็วๆ นะครับ"

หลินจืออี้ส่งเสียงอืมออกมา แล้วหยิบแค่โทรศัพท์ขึ้นมาเดินจากไป

หลังจากเดินได้ระยะหนึ่ง เธอก็หันหน้าไปมองลูกน้องที่รออยู่ที่เดิม จู่ๆ ก็เปลี่ยนทางเดิน ออกไปจากสนามบิน

ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น แล้วโทรศัพท์ของพ่อเธอก็โทรไม่ติด ถ้าออกไปตามแผนเดิม คงไม่ได้ผลแน่

เป็นอย่างที่คาด หลินจืออี้ออกไปแค่สองนาทีเท่านั้น ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไป จับคนของเธอ และกระเป๋าเดินทางทั้งหมด

......

ที่โรงแรม

หลังจากไฟฉุกเฉินสว่างขึ้น ฝูงชนก็ตื่นตระหนก หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากอ้อมกอดของโจวฉือเซิน และพบเสี่ยวไป๋ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมห้อง "ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เสี่ยวไป๋เก็บความเคียดแค้นบนใบหน้า แล้วเผยรอยยิ้มให้เธอ "พี่สาวคนสวยพวกเราพบกันอีก......"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกคนหิ้วคอเสื้อ ไปอยู่ข้างหลัง เพื่อแยกระยะห่างระหว่างเขากับหร่วนซิงหว่าน

น้ำเสียงเรียบเฉยของโจวฉือเซินดังแว่วมาว่า "พี่สาวก็พี่สาวสิ เพิ่มคำบรรยายรูปร่างหน้าตาอะไรมั่วๆ"