สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 467

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงเลยว่าสถานที่ที่โจวฉือเซินจะพาเธอมานั้นคือห้องนิทรรศการแบบจำลองถนนอานเฉียวในอนาคต

ในห้องนิทรรศการมันเงียบมาก และเปิดเป็นดนตรีคลอเบาๆ

ในตอนนี้ ผู้รับผิดชอบได้เดินเข้ามา: " ประธานโจว มีตรงไหนที่ต้องการให้ผมช่วยไหมครับ "

โจวฉือเซินตอบเสียงเรียบ: " ไม่ต้อง "

" ได้เลยครับ งั้นเดี๋ยวผมไปรินน้ำมาให้ทั้งสองท่านนะครับ "

หร่วนซิงหว่านที่กำลังดูภาพออกแบบโครงการอย่างละเอียด โจวฉือเซินก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ : " เป็นไงบ้าง? "

เธอหันไปมองทางโจวฉือเซิน: " ฉันรู้สึกว่าดีเลยทีเดียวล่ะ ถ้าสร้างเสร็จแล้ว ก็คงจะเป็นโรงแรมพักผ่อนหย่อนใจที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอานเฉิง สไตล์การก่อสร้างก็ดูมีเอกลักษณ์ ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะสามารถดึงดูดแขกเข้ามาพักได้ไม่น้อย "

โจวฉือเซินหัวคิ้วกระตุก มันนึกไม่ถึงในสิ่งที่เธอคิด

เขาตอบค่อยๆ : " แล้วอย่างอื่นล่ะ "

" อย่างอื่นเหรอ.... "

สายตาหร่วนซิงหว่านเลื่อนไปหยุดอยู่ตรงแบบจำลองอีกครั้ง เห็นว่าศูนย์กลางของโรงแรมคือแม่น้ำสายหนึ่ง จึงถามออกมาว่า: " นี่คือ? "

โจวฉือเซินตอบ: " นี่คือลำธารของถนน กว้างใหญ่ดี "

หร่วนซิงหว่านอ๋อขึ้นมาทันที มิน่าล่ะ

อันที่จริงในถนนอานเฉียวนอกจากบ้านเรือนสไตล์โบราณที่ตั้งอยู่สองข้างนั้น ยังมีแม่น้ำสายนี้ที่เป็นจุดเด่นและเอกลักษณ์ของความแปลกใหม่ที่สุด

ในวันที่อากาศร้อนถ้าได้นั่งให้ลมพัดอยู่ตรงนี้ ก็คงเย็นสบายกว่าแอร์แน่นอน

แม่น้ำเส้นนี้ขยายออกไปเรื่อยๆ จนไปบรรจบที่ทะเลสาบ

ทะเลสาบเองก็ผ่านการออกแบบใหม่ กลายเป็นวิวทิวทัศน์ของโรงแรม ด้านบนนั้นยังมีเรือเล็กเรือน้อยลอยอยู่บนผิวน้ำด้วย

หร่วนซิงหว่านมองไปสักพัก ก็สังเกตเห็นว่า สไตล์การสร้างโรงแรมทั้งหมด เหมือนกับใช้แม่น้ำสายน้อยและทะเลสาบนี้เป็นสัญลักษณ์ ราวกับใช้ความแปลกใหม่ของปัจจัยสำคัญของสถานที่นำมารวมกัน

เธอแค่จะบอกว่า ไม่ว่าจะดูยังไงก็ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของถนนอานเฉียวเอาไว้ ไม่ได้ดูคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย เพราะมันยังคงสภาพและจิตวิญญาณเดิมของมัน

หลังจากดูจนเข้าใจแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า: " ประมาณกี่ปีถึงจะสร้างเสร็จเหรอ "

" ถ้าเร็วก็สามปี อย่างช้าก็ห้าปี "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า แค่ดูโครงสร้างก็รู้แล้วว่าใหญ่ ใช้เวลาสามปีก็ถือว่าเร็วเลยทีเดียว

เธอจึงบอกว่า: " ถ้างั้นรอที่นี่สร้างเสร็จแล้ว พวกเรามาเที่ยวดีไหม "

โจวฉือเซินยิ้มที่มุมปาก: " ดี "

......

เมื่อกลับมาถึงเมืองหนานเฉิง ก็ดึกแล้วไปแล้ว

ตอนนี้นั่งอยู่บนรถ หร่วนซิงหว่านที่เปิดเครื่องขึ้นมาก็เห็นว่ามีเบอร์คนแปลกหน้าโทรเข้ามาแล้วเธอไม่ได้รับหลายสาย

เธอจึงแอบเหลือบมองโจวฉือเซิน ก็เห็นว่าเขากำลังอ่านเอกสารอยู่ เธอก็ได้แต่กัดริมฝีปากล่าง

มาถึงบ้านแล้ว ก็ใช้โอกาสที่โจวฉือเซินไม่ได้สนใจอะไร หร่วนซิงหว่านเลยเดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตูเพื่อโทรศัพท์

" มีเรื่องอะไรเหรอ? "

เซ่หรงพูด: " คุณไม่ได้อยู่เมืองหนานเฉิงเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบอืม: " สองวันก่อนฉันไปเมืองอานเฉิงมา ตอนนี้กลับมาแล้ว ตอนที่คุณโทรหาฉัน ฉันอยู่บนเครื่องน่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า "

เซ่หรงตอบ: " พรุ่งนี้คุณมาที่นี่เถอะ ผมว่าผมเจออะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในห้องของหร่วนจุน "

หร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเข้าใจ: " ของที่ซ่อนอยู่? "

" ใช่ ไว้รายละเอียดผมค่อยบอกคุณพรุ่งนี้ " ชะงักไปสักพัก เซ่หรงจึงพูดต่อว่า: " ถ้าจะให้ดีควรพาน้องชายของคุณมาด้วยแล้วกัน "

หร่วนซิงหว่านที่กำลังถือโทรศัพท์ ก็รับรู้ได้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้: " โอเค ฉันรู้แล้ว "

เมื่อวานโทรศัพท์ไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็โทรหาเบอร์ของหร่วนเฉินต่อ เพื่อถามเขาว่าพรุ่งนี้มีเรียนไหม

หร่วนเฉินตอบ: " มีแค่คาบบ่ายคาบเดียว "

" โอเค งั้นพอถึงเวลาเดี๋ยวพี่ไปรับเอง แล้วเราไปด้วยกัน "

" ต้องเป็นหร่วนจุนก่อเรื่องอะไรแน่เลย "

" ไม่ใช่หรอก หร่วนจุนเขา....จากนี้คงก่อเรื่องอะไรไม่ได้แล้วล่ะ "