สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 466

หร่วนซิงหว่านถูกความหิวปลุกให้ตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะหลังจากที่เสร็จประชุมของโจวฉือเซิน เธอก็ไม่ได้กินอะไรเลย ก่อนนอนก็กินไปแค่อยากแค่ยาแก้หวัดเท่านั้น

เมื่อเธอลุกขึ้นมานั่ง ก็ไม่เห็นโจวฉือเซินอยู่ข้างๆ

หร่วนซิงหว่านหาเสื้อผ้าของเขาชุดหนึ่งแล้วสวมเข้าไป จากนั้นก็เดินงัวเงียออกไปข้างนอก

ภายในห้องรับแขก โจวฉือเซินกำลังง่วนอยู่กับการทำงานตรงหน้าโน๊ตบุ๊ค

หร่วนซิงหว่านถูกแสงไฟแยงตาเลยทำให้ลืมตาไม่ค่อยขึ้น: " ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่นอนอีกเหรอ? "

" มีเอกสารบางอย่างที่ผมยังดูไม่เสร็จ " โจวฉือเซินมองไปทางเธอ: " ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ "

หร่วนซิงหว่านเอามือกุมไว้ที่ท้อง แล้วสารภาพออกมา: " หิวแล้ว "

โจวฉือเซินพูด: " เมื่อกี้ผมเพิ่งสั่งอาหารไป คุณลองดูว่าร้อนหรือเปล่า ถ้ามันเย็นแล้วสั่งใหม่ก็ได้ "

หร่วนซิงหว่านเห็นว่ามีรถเข็นใส่อาหารตั้งไว้ตรงประตู ก็เลยเดินไปเปิดฝาครอบขึ้นมา: " ยังร้อนอยู่เลย "

อุณหภูมิกำลังดี

หร่วนซิงหว่านยกอาหารหลายอย่างมาตั้งไว้บนโต๊ะ พอเตรียมที่จะเรียกโจวฉือเซินให้มากินข้าว เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ และยื่นมือขึ้นมาอังหน้าผาก: " ดีขึ้นหรือยัง "

" ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ "

" สักพักกินข้าวแล้วค่อยกินยาอีกรอบ "

หร่วนซิงหว่านตอบอือ แล้วนั่งลงกินข้าว

ระหว่างที่กินข้าวไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็มองออกไปยังนอกหน้าต่าง: " ฝนยังตกอยู่อีกเหรอ "

โจวฉือเซินตอบอืมไป

เธอก็พูดขึ้นอีกว่า: " ดูเหมือนแผนก่อสร้างต้องยืดเวลาไปอีกแล้วใช่ไหม "

" ถ้ากลับช้าสุดก็น่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอนบ่าย "

หร่วนซิงหว่านคิดไปคิดมา: " ถ้าคุณยุ่งมากล่ะก็ ฉันกลับเองก็ได้นะ "

โจวฉือเซินช้อนสายตามองเธอ: " ตอนกลางวันยังตัวติดกับผมอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงดูไม่แคร์แล้วล่ะ? "

หร่วนซิงหว่าน: " .... "

ถ้าตอบด้วยท่าทีที่หมดเรี่ยวหมดแรง: " กินข้าวของคุณไปเถอะ "

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วหร่วนซิงหว่านก็เอนตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง

โจวฉือเซินนั่งลงข้างเธอ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: " รู้สึกไม่สบายตัวอีกเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " เปล่า แค่ง่วงนิดหน่อย "

" ถ้างั้นก็นอนพัก " โจวฉือเซินพูดต่อ " พรุ่งนี้เราจะได้กลับเมืองหนานเฉิงกัน "

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไป: " คุณไปทำงานเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันรู้แล้วว่าต้องนอน "

โจวฉือเซินเลิกผ้าห่มแล้วนอนลงข้างๆ : " ช่างเถอะ พรุ่งนี้ค่อยจัดการแล้วกัน ผมกลัวว่าถ้าไม่มีผมคุณจะนอนไม่หลับ "

ผู้ชายนิสัยไม่ดีหน้าไม่อายจริงๆ

โจวฉือเซินปิดไฟก็โผเข้ามากอดเธอ: " ถ้าหลับไปแล้วไข้ยังไม่ดีขึ้น ไปโรงพยาบาลนะ "

หร่วนซิงหว่านที่หลับตาอยู่: " ค่อยว่ากันอีกที "

ผ่านไปไม่นาน เธอรู้สึกเหมือนกับว่าโจวฉือเซินกำลังตบมาที่หลังของเธออย่างแผ่วเบา

เพียงชั่วพริบตาหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์บางอย่างที่บอกไม่ถูกมาปกคลุมเธอไว้

เธอเลยพูดขึ้นมาแบบไม่มีปีไม่มีขลุ่ย: " โจวฉือเซิน "

ในความมืดก็ได้ยินเสียงแหบพร่าของชายหนุ่ม: " หืม? "

" คุณไม่มีอะไรปิดบังฉันจริงๆ เหรอ? "

โจวฉือเซินไม่มีท่าทีว่าจะชะงัก แต่พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ: " ทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ "

" ก็ไม่มีอะไร แค่อยากถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง " หร่วนซิงหว่านพูดต่อ " ถ้าไม่ใช่ปัญหาของคุณ งั้นก็ต้องเป็นปัญหาของฉันเอง "

โจวฉือเซินพูด: " คุณมีปัญหาอะไร? "

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก: " ไม่มีอะไร "

หลังจากกลับไปแล้ว เธอควรจะเข้าไปตรวจกับจิตแพทย์สักหน่อย