สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 465

หลังจากประชุมเริ่มแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รอในห้องรับรองที่อยู่ด้านข้าง พร้อมกับก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ที่อยู่บนตัก

เดิมทีเธอไม่เคยมีความคิดที่จะค้นมือถือของโจวฉือเซินอยู่แล้ว เพียงแค่ไม่อยากให้เขามีโอกาสได้ติดต่อกับคนที่อยู่เมืองหนานเฉิงก็เท่านั้นเอง

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วโทรหาเบอร์ของเพ้ยซานซาน เพื่อให้เธอไปที่นั่นได้แล้ว

เพ้ยซานซานที่เตรียมตัวอยู่ก่อน พอได้รับสายจากเธอแล้วก็รีบออกจากบ้านทันที

หร่วนซิงหว่านที่นั่งอยู่ในห้องรับรอง ไม่เห็นเวลาผ่านไปแต่ละนาทีและวินาที ก็รู้สึกว่านี่คือการรอคอยที่แสนจะยาวนาน

ในระหว่างนั้น โทรศัพท์โจวฉือเซินก็ไม่มีเสียงใดๆ เลย

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง โทรศัพท์หร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น และนั่นคือสายของเพ้ยซานซานที่โทรเข้ามา

ลมหายใจเธอผ่อนลงเล็กน้อย และรีบรับโทรศัพท์: " ซานซาน เป็นไงบ้าง? "

เพ้ยซานซานตอบ: " เท่าที่ฉันไปดูฉันว่าฉันหาทั่วแล้วนะ ที่อยู่อันนึงเป็นคู่สามีภรรยาวัยกลางคน อีกห้องก็เป็นชายโสดหนึ่งคน แล้วยังมีอีกสองบ้านที่ไม่มีคนอยู่ แต่ฉันถามแล้วว่าเป็นคู่สามีภรรยา พวกเขาบอกว่าอีกสองห้องในนี้ ห้องหนึ่งเป็นคู่รักคู่หนึ่ง แล้วอีกห้องก็เป็นคนที่ออกไปทำงานต่างจังหวัด สองเดือนแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่นี่ "

ขณะที่พูด เพ้ยซานซานก็เสริมต่อ: " ฉันเดินไปเจอรปภ.ที่เขาลาดตระเวนอยู่ พวกเขาก็ไม่คุ้นกับคนลักษณะที่เธอบอกเลยสักอย่าง แล้วปกติก็ไม่เคยได้ยินเสียงเด็กร้องด้วย "

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือผิดหวังดี

ดังนั้น นี่คือความบังเอิญจริงๆ สินะ

คีย์การ์ดที่เธอเก็บได้ บางทีมันอาจจะไม่ใช่ของหลี่เสวี่ย

แต่เธอว่า......

เพ้ยซานซานก็พูดขึ้นอีกว่า: " ซิงซิง ถ้าเธอยังไม่วางใจ แต่ฉันอยู่รอจนถึงตอนกลางคืนก็ได้ จะได้แน่ใจอีกที หรือว่าจะให้ฉันไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด? "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " ไม่ต้องหรอก เธอกลับบ้านเถอะ "

มันจะวางสาย หร่วนซิงหว่านก็พิงตัวลงไปบนโซฟา แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมือ จึงเอามือกุมไว้ที่สันจมูก

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตัวเองคงจะกดดันไปหน่อย จิตใจอ่อนไหวง่าย คิดมากเกินพอดี เดี๋ยวจะป่วยเอา

มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งตลอดเลย พอเหมือนว่าห่างแค่ก้าวเดียว แต่ไม่ว่าเธอจะถามโจวฉือเซินออกไปตรงๆ หรือแอบสืบด้วยตัวเอง สุดท้ายผลที่ได้ก็ช่างแตกต่างกับสิ่งที่เธอคิดไว้เหลือเกิน

ไม่มีอะไรผิดแผกจากที่มันควรจะเป็นเลย

หร่วนซิงหว่านมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ได้แต่เหม่ออย่างนั้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออก โจวฉือเซินเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ: " เป็นอะไรหรือเปล่า? "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา: " ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย "

โจวฉือเซินยื่นมือไปอังหน้าผากเธอ พร้อมขมวดคิ้ว: " ตัวรุมๆ นะ ลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดู "

หร่วนซิงหว่านใส่หัวปฏิเสธ แล้วดึงมือเขาไว้: " ไม่ต้องหรอก อาจจะเป็นเพราะสองวันนี้ฝนตก อุณหภูมิเลยลดลงมั้ง เดี๋ยวกลับไปกินยาแก้หวัดสักหน่อย แล้วนอนซักตื่นก็พอแล้ว "

ปากบางของโจวฉือเซินเม้มลง แล้วถอดเสื้อคลุมตัวนอกมาคุมไว้บนไหล่เธอ: " ไปเถอะ กลับได้แล้ว "

" ประชุมเสร็จแล้วเหรอ? "

เขาตอบอืมเสียงเบา

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นยืน พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้เขา: " ไม่มีใครโทรมา แต่มีข้อความนิดหน่อย น่าจะเกี่ยวกับเรื่องงาน ฉันไม่ได้เปิดดู "

โจวฉือเซินได้ยินแบบนั้นก็ทำให้คิ้วเลิกขึ้นมา: " ทำไมไม่ดูล่ะ ผมบอกรหัสคุณไปแล้วไม่ใช่รึไง "

" ฉันแค่กลัวว่าพอเห็นบางอย่างคนในโทรศัพท์แล้วจะยิ้มไม่ออกน่ะสิ ฉันว่าทำให้ตัวเองทุกข์ใจน้อยลงจะดีเสียกว่า "

โจวฉือเซิน: " ...... "

หร่วนซิงหว่านเริ่มจูงมือเขาไปก่อน: " กลับกันเถอะ ฉันเริ่มง่วงแล้ว "

" โอเค "

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ: " ที่ฉันหมายถึงคือ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว เรากลับเมืองหนานเฉิงเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว "

โจวฉือเซินตอบ: " พรุ่งนี้ตอนสายๆ ได้ไหม ถ้าคืนนี้ฝนคงตกไม่หยุด แล้วผมต้องคอนเฟิร์มช่วงเวลาก่อสร้างใหม่อีกที "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " ได้สิ "

โจวฉือเซินรูปไปที่หัวของเธอ แล้วหัวเราะเบาๆ : " ทำไมวันนี้ถึงเชื่อฟังขนาดนั้นล่ะ? "