สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 464

Danielรู้สึกมีสายตาของใครบางคนกำลังจดจ้องมาที่เขาอยู่ คิวทรงสวยนั้นคิ้วขมวดแน่น

เมื่อมองไปยังผ้าปูที่นอนที่เละเทะ เสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง

เพ้ยซานซานพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ให้ใจเย็น นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ

ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย?

เพ้ยซานซานจิกผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด อยากจะหากำแพงแล้วชนให้ตายไปซะ

ถึงแม้เธอจะพูดกับหร่วนซิงหว่านอยู่บ่อยครั้งว่าอยากจะลองหลับนอนกับพวกเพลย์บอยสักคน แต่ความเป็นจริงเธอก็แค่คนปากพล่อยคนหนึ่ง แค่โม้เล่นๆ เท่านั้น

ใครจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง

ประเด็นก็คือ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่เป็นไร เพราะต่างคนต่างไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง

แต่นี่มันดันเป็นDanielไปเสียได้

อ้ากกกกกก น่ารำคาญจริงๆ!

เพ้ยซานซานหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแนบปิดตัว จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าสะอาดที่จะเปลี่ยนใหม่เข้าไปในห้องอาบน้ำ

แค่หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจสถานการณ์ หลังจากตื่นแล้วก็ทำตัวเป็นคู่ขาวันไนท์สแตนด์ที่ดี ออกไปเงียบๆ คิดซะว่าหลังจากนี้เจอกันก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอคิดถึงตรงนี้แล้ว เพ้ยซานซานก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ พร้อมกับพยายามทำเสียงดัง ดังพอที่จะแน่ใจว่ามันทำให้เขาตื่น และอย่างจงใจเป่าผมเสียงดังเป็นเวลานาน เพื่อรอให้เขาออกไปจากที่นี่

หลังจากที่อื่นอาจยืดยาดอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมง เพ้ยซานซานก็ออกมาข้างนอก

เธอเดินไปห้องอาหารแล้วเทน้ำใส่แก้ว แต่จากนั้นก็ได้ยินเสียงจากใครบางคนดังขึ้นมา: " อรุณสวัสดิ์ "

เพ้ยซานซาน: " ..... "

ทำไมเขายังไม่ไปอีก

เพ้ยซานซานสำลักน้ำแต่ก็ฝืนไม่หันหน้ากลับไปมอง

Danielเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ: " คุณจะไปที่ทำงานไหม ผมจะได้แวะไปส่งคุณพอดี "

" ขอบใจนะ แต่ไม่ต้อง ฉันมีเรื่องอื่นต้องทำ "

Danielคิ้วกระตุก แต่ก็พูดต่อ: " ค้นหาที่อยู่ใหม่เถอะ เขาต้องมาที่นี่อีกแน่ "

ถึงเขาไม่พูด เพ้ยซานซานก็กะจะเปลี่ยนที่อยู่อยู่แล้ว

เธอฉันตอบอ๋อไป: " เดี๋ยวสักพักฉันค่อยหาในเน็ตดู "

ทั้งสองไม่ได้มีบทสนทนาอะไรกันอีก หลังจากเงียบไปอยู่พักใหญ่ Danielก็พูดขึ้นมาว่า: " ก่อนหน้านี้คุณพักอยู่ที่เดียวกับคุณหร่วนนี่ ผมได้ข่าวว่าเจ้าของห้องยังไม่ได้ปล่อยให้ใครเช่า ถ้าไม่งั้น..... "

" ไม่ล่ะ ฉันอยู่คนเดียวไม่ต้องการห้องใหญ่ขนาดนั้น "

ในตอนนี้ โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ในห้องนอนเพ้ยซานซานก็ดังขึ้นพอดี ราวกับเป็นเครื่องช่วยชีวิตเธอในยามคับขัน เธอรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วพร้อมปิดประตู เพื่อตัดขาดจากคนหรือทุกอย่างในโลกภายนอก

Danielเห็นแบบนั้นแล้วก็เลิกคิ้ว ไม่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่กี่วิ ต่อมาเขาก็ออกไปจากห้อง

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น เพ้ยซานซานก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ทั้งร่างเรากลับไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงไปบนเตียงด้วยสภาพที่น่าสงสาร

......

ช่วงเวลาบ่ายโมง เครื่องบินได้ลงจอด ณ สนามบินเมืองอานเฉิง

บรรยากาศข้างนอกเหมือนกับเมืองหนานเฉิงตรงที่ฝนตกและฟ้าครึ้มเล็กน้อย

เมื่อลงจากเครื่องบินแล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นสบายกว่าเดิมพอตัว

จะว่าไปที่นี่ก็เหมาะกับการอยู่อาศัยมากกว่าเมืองหนานเฉิงเลยทีเดียว

ในระหว่างทางที่ไปถนนอานเฉียว หร่วนซิงหว่านมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ก็เห็นเม็ดฝนรวมตัวกันแล้วหยดลงมาเป็นเส้นหนึ่งสาย

หร่วนซิงหว่านเลยหันไปถามโจวฉือเซิน: " ถ้าฝนไม่หยุดตก พรุ่งนี้จะเริ่มก่อสร้างตามเวลาไหม "

" ถ้าฝนไม่หยุดตกแล้วก็อาจจะต้องยืดเวลาออกไป แต่ก็คงไม่เกินสองวันหรอก "

" งั้นคุณก็ต้องรอให้หรือถอนเสร็จก่อนค่อยกลับเหรอ หรือว่าจะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ "

โจวฉือเซินมองไปที่เธอ: " แล้วคุณอยากอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ล่ะ? "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " ฉันตามใจคุณนั่นแหละ ยังไงสองวันนี้ที่ทำงานก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ ถ้าคุณกลับไม่ได้ล่ะก็ ฉันอยู่อีกหลายวันก็ได้ไม่เป็นไร "

ไม่ได้ยินแบบนั้น โจวฉือเซินก็เลิกคิ้ว: " ห่างจากผมไม่ได้เลยหรือไงเนี่ย? "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

คำพูดของผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้ไม่เคยจริงจังเลย

ขณะเดียวกันก็มาถึงถนนอานเฉียวพอดี รถก็จอดอยู่ตรงปากถนน

คนขับรถลงจากรถ จากนั้นก็หยิบร่มแล้วเดินอ้อมไปยังที่นั่งข้างหลัง