สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 463

เพ้ยซานซานเงยหน้าขึ้นมา เพราะมองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่ล่องลอย ทั้งร่างของเธอเหนื่อยจนแทบต้านไม่ไหว

เธอนึกไม่ถึงเลยว่า หลี่อ๋างจะหาที่นี่เจอ

อย่างกับว่าเขาบ้าไปแล้ว

นี่เป็นครั้งแรก ที่ทำให้เธอรับรู้ว่าแรงของผู้ชายคนหนึ่งมันน่ากลัวขนาดไหน

ถ้า.....

ถ้าคืนนี้ไม่ได้Danielมาช่วยไว้ เธอก็ไม่กล้าคิดเลยว่าจุดจบหลังจากนี้จะเป็นยังไง

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่าตัวเองนั่งกอดเขาอยู่บนพื้นนี่นานแค่ไหนแล้ว ในขณะที่ลุกขึ้น เท้าก็ชาไปแล้วเรียบร้อย

เธอใช้มือค้ำบานประตูเอาไว้ ในจังหวะที่ยืนขึ้น วิญญาณแทบหลุดจากร่าง

และในขณะที่เพ้ยซานซานกำลังจะเคลื่อนย้ายตัวเองไปอยู่ในห้อง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูสองครั้ง

เธอช็อก แล้วลุกขึ้นมาด้วยความหวาดระแวง คงไม่ใช่ไอ้ชั่วหลี่อ๋างมันย้อนกลับมาอีกหรอกนะ

ในขณะที่เพ้ยซานซานหยิบไม้เบสบอลที่ตั้งอยู่ตรงทางเดินขึ้นมากำไว้ เสียงของDanielก็ดังขึ้นมา: " เมื่อกี้ผมเห็นว่ามือคุณเป็นรอยถลอก ก็เลยไปซื้อยาให้คุณนิดหน่อย งั้นผมวางไว้ตรงประตู เดี๋ยวสักพักคุณค่อยออกมาเอาก็แล้วกัน "

Danielพูดจบ ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรดังออกมาจากในห้อง

เขาเริ่มขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง จึงขยับเข้าไปใกล้ประตู: " ซานซาน คุณได้ยินไหม? "

คงไม่ได้ร้องไห้จนสลบไปแล้วหรอกนะ

Danielกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอจะโทรหาเธอ ประตูก็เปิดขึ้นมาทันที

ผมเพ้ยซานซานดูสะเปะสะปะ ดวงตาและจมูกแดงก่ำ เสื้อผ้าขาดวิ่น แถมยังกำไม้เบสบอลเอาไว้ในมืออีกต่างหาก

Danielรู้ตัวก็ถอยหลังกรูด พร้อมยกมือขึ้น: " ผมไม่มีจุดประสงค์อื่น แค่อยากจะเอายาให้คุณก็เท่านั้น "

เมื่อกี้เพ้ยซานซานคงจะร้องไห้ยกใหญ่ เสียงพูดจึงอู้อี้ดังลอดจมูกออกมา: " ยาล่ะ "

Danielหยิบยาขึ้นมาจากพื้นแล้วส่งให้เธอ

เพ้ยซานซานยื่นมือไปรับเอาไว้ พร้อมก้มหัวลง สักพักจึงจะพูดว่า: " ขอบใจนะ "

" ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น แค่นี้เรื่องเล็ก "

เพ้ยซานซานมองไปที่เขา: " คุณยังไม่ไปอีกเหรอ "

" ไป เนี่ยกำลังจะไปแล้ว "

นิ่งไปพักนึง เพ้ยซานซานก็โพล่งขึ้นมา: " คุณจะเข้าไปไหม "

เพ้ยซานซานมองไปที่เธอ แล้วเบนสายตาลงไปด้านล่าง: " ถ้างั้นคุณก็วางของในมือลงก่อนสิ "

เพ้ยซานซานเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองถือไม้เบสบอลอยู่ตลอด เธอจึงโยนมันลงไปอีกฝั่ง แล้วถือยาเดินกลับเข้าไปในห้อง

Danielเลียริมฝีปากไปมา ก็เดินตามเข้าไปพร้อมกับปิดประตู

เพ้ยซานซานนั่งลงบนโซฟา พอยกแขนขึ้นมาดูก็เพิ่งเห็นว่านอกจากรอยถลอกแล้ว ยังมีรอยช้ำจากแรงที่ถูกหลี่อ๋างรัดเอาไว้

เต็มแขนสองข้างไปหมด

มันเจ็บมากเลยทีเดียว

ในขนาดนั้นที่เธอกำลังทายาอยู่ Danielที่นั่งอยู่ตรงโซฟาที่นั่งเดียวด้านข้างพูดขึ้นว่า: " เขาคอยตามรังควานคุณตลอดเลยเหรอ? "

เพ้ยซานซานตอบอืมไป: " ก่อนหน้านี้ก็ไปแค่ที่ทำงาน ไม่รู้ว่าหาที่นี่เจอได้ยังไง "

" คุณคบกันมากหลายปีแล้วเหรอ? "

เพ้ยซานซานเงยหน้ามองเขา: " คุณถามเรื่องนี้ทำไมเนี่ย "

Danielยกมือขึ้น แสดงในเชิงไม่ได้หมายถึงในเชิงอื่น: " sorry ผมแค่ถามไปงั้นแหละ "

เพ้ยซานซานจึงพูดขึ้นว่า: " คบกันตั้งแต่มหาลัยแล้ว น่าจะประมาณสี่ห้าปีได้แล้วแหละ ปีที่แล้วกะวางแผนว่าจะแต่งงานกัน แต่สุดท้ายเขาก็นอกใจ "

" แต่งงานเหรอ? "

เพ้ยซานซานพูดขึ้นมาช้าๆ : " คุณจะตกใจอะไรขนาดนั้น ทำเอาฉันนึกว่าการแต่งงานคือการทำเรื่องไม่ดีไปเสียได้ "

Danielฉีกยิ้มที่มุมปาก: " ไม่ใช่ ผมแค่รู้สึกว่า.... "

เพ้ยซานซานพูดต่อเขาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย: " รู้สึกว่าการแต่งงานสำหรับคุณคือเรื่องที่แปลกประหลาดและไม่คุ้นเคย และเป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยใช่ไหมล่ะ "

Danielไม่ปฏิเสธ