สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 462

งานกินเลี้ยงช่วงกลางคืนลากยาวมาจนถึงสี่ทุ่มจึงจะเสร็จสิ้น ว่าพนักงานสาวต่างให้แฟนมารับ บางคนก็โบกรถกลับบ้านเอง

เพ้ยซานซานหยิบกุญแจรถในกระเป๋าออกมา: " ซิงซิงเธอกลับยังไงล่ะ ให้ฉันไปส่งไหม? "

หร่วนซิงหว่านขำแห้ง: " โจวฉือเซินจะมารับฉันเอง ตอนนี้กำลังมาน่ะ "

เพ้ยซานซานจิ๊ปากเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองถามไปก็เท่านั้น

เธอเลยพูดว่า: " งั้นเดี๋ยวฉันอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอแล้วกัน เราผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นมารับฉันค่อยไป "

พักนี้ค่อนข้างครึกครื้นขึ้นมา ริมถนนผู้คนเดินขวักไขว่ เสียงจ้อกแจ้กจอแจไปหมด

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมา: " ซานซาน พรุ่งนี้เธอมีธุระไหม "

เพ้ยซานซานตอบ: " ไม่มีนะ พรุ่งนี้ไม่มีฟอร์มอะไรต้องถ่าย "

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก: " เธอช่วยฉันไปที่ที่หนึ่งหน่อยได้ไหม "

" ได้ดิ ที่ไหนอ่ะ "

หร่วนซิงหว่านล้วงลงไปยังส่วนลึกของกระเป๋า แล้วหยิบคีย์การ์ดตึกออกมา: " ฉันไม่รู้ที่อยู่ของพวกเขาแน่ชัดว่าเป็นห้องไหน แต่คอนโดนั้นทุกชั้นมีแค่สี่ห้อง ก็เลยอาจจะต้อง.... "

เพ้ยซานซานรับคีย์การ์ดในมือเธอไป: " ดูทีละบ้านไปเลยใช่มั๊ย ได้ ไม่มีปัญหา เธอบอกฉันมาเลยก็ได้ว่าคนที่เธอตามหาหน้าตาเป็นยังไง "

หร่วนซิงหว่านพูด: " เป็นผู้หญิงอายุราวๆ ยี่สิบกว่า ผมสั้น ผิวขาวมาก หน้าตาสะสวยเลยทีเดียว "

" มีเอกลักษณ์อย่างอื่นไหม "

หร่วนซิงหว่านย้อนนึกไป บนตัวของหลี่เสวี่ยก็ไม่มีอะไรเลย เธอก็พูดขึ้นมาว่า: " ถ้าเจอคนนั้นแล้วเธอก็หาวิธีเข้าไปข้างในให้ได้ ดูว่าในบ้านของผู้หญิงคนนั้นว่ามีเด็กเล็กหรือเปล่า ถ้ามี พยายามยื้อเธอไว้ แล้วรีบบอกฉัน ฉันจะรีบไปทันที "

ชั้นชั้นนึง คงไม่มีใครที่ลักษณะคล้ายหลี่เสวี่ยขนาดนั้นหรอก ในจะในบ้านต้องมีเด็กอีก

ถ้ามีล่ะก็ ความบังเอิญนี้บอกได้เลยว่ามีคนจงใจทำแน่นอน

เพ้ยซานซานเห็นสีหน้าของหร่วนซิงหว่านแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงแน่ เลยรีบรับปากทันที: " เธอวางใจเถอะ ฉันจะทำมันให้สำเร็จ "

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ: พวกเขาอาจจะให้คนเฝ้าไว้ข้างนอก ตอนที่เธอไป ระวังอย่าให้โดนจับได้นะ "

" โอเค ฉันจัดการเอง "

เพ้ยซานซานเพิ่งจะพูดออกไป โรลส์รอยซ์คันสีดำก็มาจอดอยู่ตรงหน้าพวกเธอสองคน

เพ้ยซานซานเห็นดังนั้นก็โบกมือให้กับหร่วนซิงหว่าน: " ซิงซิง งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน "

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้: " เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ "

โจวฉือเซินให้นักออกแบบมาคอยเฝ้าดูเธอทุกวัน ให้เธอไม่มีเวลาไปทำเรื่องอื่น และไม่มีสมาธิจะโฟกัสอะไร แต่ถ้าเขาส่งตัวหลี่เสวี่ยไปอยู่ที่อื่นละก็ คงไม่ต้องทำถึงขั้นนี้

ดังนั้นเธอก็เลยสงสัยว่าหลี่เสวี่ยจะต้องอยู่ที่นั่นแน่

แต่เธอไม่สามารถไปได้ เพราะลูกน้องของโจวฉือเซินต่างรู้จักเธอทั้งหมด เธออาจจะแค่เดินไปถึงหน้าประตูก็โดนจับได้ซะแล้ว

ดังนั้นจึงทำได้แค่ให้ซานซานไปแทนเธอ

ประตูรถถูกเปิดออกจากข้างใน และตามมาด้วยเสียงโจวฉือเซิน: " ยืนอึ้งอะไรอยู่? "

หร่วนซิงหว่านรู้จักระวัง ไม่พูดไม่จาก็ขึ้นไปนั่งบนรถ

โจวฉือเซินเห็นว่าบนตัวของเธอมันมีความอึมครึมบางอย่างปกคลุมอยู่ เลยลองพูดออกไปว่า: " อาการก่อนประจำเดือนมายังไม่หายอีกเหรอ? "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "

เธอมองไปยังด้านหน้าของคนขับรถ จากนั้นก็ถลึงตาใส่โจวฉือเซิน: " หุบปาก "

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว: " พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง "

" ไปที่ไหน? "

" ถนนอานเฉียว "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็ตะลึงงัน ใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่ม โจวฉือเซินคงไม่ได้รู้แล้วหรอกนะว่าเธอให้ซานซานไปที่คอนโด ก็เลยจงใจจะพาเธอแยกออกไปแบบนี้?

โจวฉือเซินเห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา เลยพูดออกมาเนิบๆ : " ไม่อยากไปหรือไง? "

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง: " เปล่า ทำไมจู่ๆ ถึงอยากไปที่นั่นล่ะ "