สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 461

หลายวันมานี้หร่วนซิงหว่านก็ยุ่งพอตัว นอกจากเรื่องงานที่ต้องทำแล้ว โจวฉือเซินก็ยังหางานอื่นมาให้เธอด้วย

นั่นก็คือในทุกๆ วันเธอจะต้องคอยสื่อสารกับนักออกแบบเรื่องรายละเอียดการรีโนเวทคฤหาสน์ซิงหูอยู่เสมอ

ตอนนั้นมันก็แค่ข้ออ้างที่เธอพูดขึ้นมา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าโจวฉือเซินจะยอมตกลง เดิมทีเธอเข้าใจว่าเขา

คงจะรีโนเวทแค่ห้องเฉยๆ แต่นึกไม่ถึงอีกเช่นกันว่า โจวฉือเซินจะให้นักออกแบบเปลี่ยนคฤหาสน์ซิงหูใหม่ทั้งหมด

นอกจากข้างในแล้ว ยังรวมไปถึงสวนดอกไม้ด้วย

เธอจะต้องตรวจดูทุกรายละเอียด และต้องเอาตามสไตล์ที่เธอชอบหมดทุกอย่าง

สำหรับหร่วนซิงหว่านแล้ว นี่คือขั้นตอนที่หนักหนาโดยไม่ต้องสงสัย

นักออกแบบมาที่ทำงานของเธอทุกวัน ยังไม่ทันได้เปิดประตูก็รออยู่ข้างนอกแล้ว ทั้งวันอยู่แต่ที่นี่ไม่ออกไปไหน เพราะเห็นว่าเธอว่าง ก็ถือแปลนแล้วเดินเข้ามา จนถึงเวลาที่โจวฉือเซินเลิกงานแล้วมารับเธอ ถึงจะยอมปล่อยเธอไป

เธอชักจะสงสัยแล้วว่า โจวฉือเซินจงใจแกล้งเธอหรือเปล่า

ไม่ เขาจงใจแน่นอน

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าต้องหลบอยู่ในห้องทำงานนี้กี่ครั้ง จนกระทั่งเพ้ยซานซานตามเข้ามา: " ซิงซิง สองวันก่อนฉันอยากถามเธอว่าเธอคิดยังไง ถึงอยากรีโนเวทบ้านเนี่ย "

ได้ยินดังนั้นแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขำแห้ง: " อย่าพูดถึงมันเลย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าอะไรคือการโยนหินใส่เท้าตัวเอง การหาเรื่องใส่ตัวนี้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง "

เพ้ยซานซานนั่งลงตรงข้ามเธอ: " แต่ดูยังไงผู้ชายนิสัยแย่คนนั้นก็ใส่ใจเรื่องนี้อยู่พอตัวเลยนะ จะทำอะไรก็ตามใจเธอไปหมด "

" ใส่ใจอะไร นี่มันคือการกำลังทรมานฉันอยู่ต่างหาก "

จงใจจะให้เธอไม่มีเวลาปลีกตัว ไปทำอะไรอย่างอื่นเลย

เพ้ยซานซานถอนหายใจ: " ฉันก็อยากโดนทรมานแบบนี้บ้าง เธอใช้เงิน เขาคอยจ่ายให้ ดีจะตาย "

ได้ยินประโยคนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปแล้วถามขึ้นมาว่า: " สองวันมานี้ Danielได้มาหาเธอบ้างหรือเปล่า "

" ไม่นะ เขาจะมาหาฉันทำไมล่ะ " เพ้ยซานซานเอาหน้าแนบไปกับโต๊ะ " ถ้าเขามาหาฉัน ฉันก็จะเลี้ยงข้าวเขา ไม่ต้องมาหาน่ะดีแล้ว จะได้ประหยัดไปมื้อนึง "

หร่วนซิงหว่านเงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลายวันมานี้ หลี่อ๋างก็ไม่โผล่มาเลย

ห้องทำงานก็เลยเงียบสงบดี

ถ้าไม่มีนักออกแบบที่โจวฉือเซินส่งมาแล้วละก็ คงจะเพอร์เฟคกว่านี้

เพ้ยซานซานตอบ: " ค่ำนี้ออกไปกินข้าวกันนะ อย่าลืมบอกประธานโจวของเธอด้วยล่ะ ว่าไม่ต้องให้เขามารับเธอ "

ในที่สุดวันกินเลี้ยงของที่ทำงานที่มีหนึ่งเดือนครั้งก็มาถึง

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " โอเค "

พอดีเลย เธอก็หวังว่าจะสะบัดโจวฉือเซินให้หลุดได้สักระยะหนึ่ง

ตกบ่าย ขณะที่หร่วนซิงหว่านออกไปชงกาแฟ นักออกแบบยืนรออยู่นานก็รีบสาวเท้าเดินเข้ามา: " คุณหร่วนครับ เมื่อเช้าตอนที่เราคุยกันเกี่ยวกับสถานที่นั้น ผมมีไอเดียใหม่ครับ เลยอยากเสนอคุณอีกหน่อย.... "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " เอาตามที่คุณคิดเลยค่ะ ฉันได้หมดเลย "

" อันนี้ไม่ได้ครับ ประธานโจวสั่งมาแล้วว่าทุกที่ทุกมุมของบ้านหลังนี้ จะต้องเป็นสไตล์ที่คุณชอบเท่านั้น "

หัวคิ้วหร่วนซิงหว่านขมวดแน่น: " งั้นคุณพูดมาเลยค่ะ "

นักออกแบบรีบเอาข้อสรุปที่ตกลงกันตอนเช้า มาเพิ่มกับไอเดียใหม่ที่เพิ่งจะออกแบบได้ไปรอบหนึ่ง

ทั้งกระบวนการตั้งแต่แรกจนจบ หร่วนซิงหว่านเอาแต่นั่ง เหม่อใจลอย จนกระทั่งนักออกแบบพูดจบแล้ว เธอถึงจะตั้งใจพยักหน้า: " ฉันรู้สึกว่าดีเลยทีเดียวค่ะ งั้นเอาตามนี้เลยนะคะ "

นักออกแบบแสดงสีหน้าเหมือนยกภูเขาออกจากอก: " งั้น คุณหร่วนครับ ส่วนตรงอื่น.... "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา: " จริงสิ พอดีวันนี้ตอนค่ำที่ทำงานเรามีกินเลี้ยงนะคะ คุณก็เห็นแล้วว่าที่ทำงานเรามีแต่ผู้หญิง ฉันก็เลยไม่ได้ชวนคุณ วันนี้เลิกงานเร็วหน่อยก็ได้ค่ะ "

" นี่มัน..... "