สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 460

ในเวลาเดียวกัน บ้านตระกูลจ้าว

จ้าวเชียนเชียนใช้วิธีที่หลินจืออี้บอก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไล่นังผู้หญิงคนนั้นออกไปได้ แต่พ่อของเธอก็เปลี่ยนไปเราก็เป็นคนละคน แลดูไม่มีเคล้าที่จะเอ็นดูเธอขนาดนั้น ทั้งวันยังไม่ค่อยจะเห็นหน้าเห็นตากันเลยด้วยซ้ำ

แต่หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ร้องไห้โวยวายเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักที

ขณะที่เธอเพิ่งจะขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ คนใช้ก็วิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามา พร้อมกับสีหน้าที่ดูลนลานอย่างเห็นได้ชัด: " คุณหนู.... "

เห็นดังนั้น จ้าวเชียนเชียนก็ถามออกไปด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย: " อะไรล่ะ "

คนใช้พูดเสียงเบา: " ข้างนอกมีคนมาหาคุณหนูค่ะ "

จ้าวเชียนเชียนได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วอยู่พักนึง: " คงไม่ใช่นังผู้หญิงคนนั้นกลับมาหรอกใช่ไหม? "

" ไม่ใช่ "

คนรับใช้มองซ้ายทีขวาที ก่อนจะพุ่งมายืนอยู่ข้างเธอแล้วกระซิบอะไรบางอย่าง

จ้าวเชียนเชียนสีหน้าเปลี่ยนไปในพริบตาดูเหมือนพอจะเดาอะไรได้ เธอหรี่ตาลง สักพักจึงพูดต่อ: "หล่อนไปพาเธอเข้ามา พาไปที่ห้องฉันนะ แล้วจำไว้เลยว่าอย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด "

คนใช้รับปาก แล้วรีบวิ่งออกไป

จ้าวเชียนเชียนหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่ตั้งอยู่ด้านข้างขึ้นมาสวม จากนั้นก็เดินทอดน่องไปยังห้องนอนของตัวเอง

เธอนั่งลงบนโซฟา พร้อมกับเปิดขวดไวน์

ไม่นานนัก คนใช้ก็กลับเข้ามาอีกครั้ง: " คุณหนูคะ แขกมาถึงแล้วค่ะ "

จ้าวเชียนเชียนตอบอืม แล้วจิบไวน์ด้วยท่าทีที่สง่างาม

คุณใช้หันตัวแล้วเดินจากไป พร้อมก็ปิดประตูห้องนอนให้

จ้าวเชียนเชียนมองไปตรงประตู: " ทำไมเธอมาหาฉันช้านักล่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? "

หลินจืออี้สาวเท้าก้าวเข้ามา ตอนนี้ท่าทีของเธอไม่ได้ดูเย่อหยิ่งและสูงส่งเหมือนคราวที่ผ่านมา แต่กลับดูตกอับอย่างไรอย่างนั้น

เธอนั่งลงตรงข้ามจ้าวเชียนเชียน พร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ : " ฉันมาที่นี่เพราะต้องการความช่วยเหลือจากเธอ "

จ้าวเชียนเชียนยิ้มเยาะ: " ฉันเหรอ? ฉันจะช่วยอะไรเธอได้ "

" ฉันไม่มีที่ไปแล้ว คงต้องอยู่ที่นี่กับเธอสักพัก "

" คำพูดของเธอฟังดูแล้ว เท่าที่รู้นึกว่าเธอจะมาขอความช่วยเหลือจากฉันเสียอีก แต่ถ้าไม่รู้แล้วฟังก็คงนึกว่าเธอกำลังฟังฉันอยู่ "

เมื่อต้องประเชิญหน้ากับคำหัวเราะเยาะของอีกฝ่าย หลินจืออี้ก็มีสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงไป: " ตอนนี้ฉันกำลังลำบาก แต่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น รอให้ฉันเจอพ่อของฉันเสียก่อน ถ้าทุกอย่างถูกแก้ไข ถึงเวลานั้นเธอต้องการอะไรฉันก็จะให้เธอทั้งหมด "

" พ่อของเธออ่ะนะ? " จ้าวเชียนเชียนทำราวกับกำลังฟังเรื่องตลกอยู่ พร้อมทั้งขำจนตัวสั่นไปหมด: " เธอทำเอาฉันขำเลยนะเนี่ย ตอนนี้ทั้งเมืองหนานเฉิงรู้หมดแล้วว่าพ่อเธอน่ะมันของปลอม เธอเจอเขาแล้วจะมีประโยชน์อะไร โอ้โห คนอื่นก็พูดไปทั่วว่าหงส์ที่ขนร่วงก็ไม่ต่างจากนกธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าหงส์ปลอมๆ อย่างเธอ จะไม่ถอดใจง่ายๆ สินะ "

หลินจืออี้ตอบ: " เธอจะไปรู้อะไร? คำพูดพวกนั้นมันมั่วนิ่มทั้งนั้นแหละ! "

จ้าวเชียนเชียนมองไปทางเธอ แล้วจิ๊ปาก: " ถึงขนาดนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่ถอดใจจริงๆ สินะ "

หลินจืออี้สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมพูดต่อ: " ทั้งหมดนี้เป็นแผนของหร่วนซิงหว่าน ตอนแรกที่มันเข้ามาในตระกูลหลิน ฉันรู้แล้วว่ามันตั้งใจจะทำแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะโจวฉือเซินที่อยู่เบื้องหลังค่อยวางแผนช่วยมันอยู่ หลินซื่อกรุ๊ปจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ยังไง? มันบอกว่าความจริงแล้วมันคือทายาทผู้สืบทอดของหลินซื่อกรุ๊ป ฉันคือตัวปลอม แค่นี้พวกเธอก็เชื่อมันแล้วรึไง? "

จ้าวเชียนเชียนที่ถือแก้วไวน์ก็ชะงักมือ : " ที่เธอจะซื้อก็คือ ความจริงตลอดยี่สิบปีพวกนั้น เป็นละครที่หร่วนซิงหว่านกับโจวฉือเซินร่วมมือกันแสดงอย่างนั้นเหรอ? "

" ก็ใช่น่ะสิ " หลินจืออี้นำมือที่กำหมัดแน่นวางลงบนเข่า " ตอนแรกหลินจื้ออานต้องการจะทำร้ายพ่อของฉัน แต่ตัวเองดันไปตายอยู่ในกองระเบิดนั่น มันคือผลกรรมของเขา หร่วนซิงหว่านไม่ช้าก็เร็วคงต้องโดนกรรมตามสนองแบบนั้นเช่นกัน ฉันจะต้องหาหลักฐานเพื่อที่จะบอกว่ามันคือตัวปลอม! "

จ้าวเชียนเชียนมองหลินจืออี้ไปมา ดูก็รู้ว่าไม่ได้เก็บคำพูดของเธอมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย