สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 459

หลังจากกลับถึงคอนโดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รับถุงมาจากมือของโจวฉือเซิน แล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ จากนั้นก็หยิบของในถุงออกมาจัดเข้าตู้เย็นทีละอย่างๆ

โจวฉือเซินเห็นดังนั้นก็เลียริมฝีปากบาง ใช้มือคว้าไหล่ของเธอให้พลิกมา พร้อมกับสบสายตาเธอ: " ก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอ คุณเป็นอะไรไป? "

หร่วนซิงหว่านพูด: " ฉันไม่ได้เปลี่ยนใจสักหน่อย ฉันแค่รู้สึกว่า อยู่ที่นี่ก็มีอะไร รอไปสักพักค่อยย้ายกลับไปก็ได้ ใช่แล้ว..... ฉันรู้สึกตลอดเลยว่าคฤหาสน์ซิงหูตกแต่งได้ค่อนข้างดูเย็นชาและจืดชืด พอดีเลยเราก็ใช้โอกาสนี้รีโนเวทใหม่สิ พอรีโนเวทเสร็จ เราก็ย้ายกลับไปอยู่พอดีเลย "

กลัวคิ้วของโจวฉือเซินคิ้วขมวดขึ้นมา พร้อมกับเม้มปาก

หร่วนซิงหว่านกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกรู้สา: " ทำไมล่ะ ฉันอยู่ที่นี่.... คุณไม่ดีใจเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นฉันย้ายออกไปก็ได้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันซานซานยังชวนฉันไปอยู่ด้วยเลย "

โจวฉือเซิน: " ...... "

น้ำเสียงสำเนียงการพูดที่ทะแม่งๆ แบบนี้เธอไปเรียนมาจากใครกัน

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินจึงตอบกลับไป: " ไม่เอา "

หร่วนซิงหว่านพูดอ๋อ และเสริมต่อว่า: " หรือว่า มีอะไรที่นี่ที่คุณไม่อยากให้ฉันรู้งั้นเหรอ ถึงได้รีบอยากให้ฉันย้ายกลับไปอยู่คฤหาสน์ซิงหู "

โจวฉือเซินคลายแขนออกจากเธอ: " ผมดูรีบหรือไง? "

" ดูเหมือนว่าก็รีบพอตัวนะ "

" คุณดูผิดแล้ว " โจวฉือเซินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ " หลายวันนี้ยังพอมีเวลา ผมไปเช็คตากับคุณที่โรงพยาบาลได้นะ "

เหอะ ผู้ชายนิสัยแย่

หร่วนซิงหว่านไล่เขาออกจากห้องครัว และใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงไปกับการจัดตู้เย็น

พอเธอเพิ่งจะออกมา ก็ได้ยินเสียงโจวฉือเซินดังขึ้นมาว่า: " คุณอยากเปลี่ยนให้มันเป็นสไตล์แบบไหนล่ะ "

หร่วนซิงหว่านงง สักพักถึงจะบางอ้อ ที่เขาจะสื่อก็คือ เรื่องที่เธออยากรีโนเวทคฤหาสน์ซิงหูใหม่ แต่นั่นเป็นเพราะเธอหาข้ออ้างพูดขึ้นมาเฉยๆ ใครอยากจะไปทำจริงๆ กันเล่า

หลังจากนิ่งไป เธอจึงพูดว่า: " ไม่เหมือนเดิมก็พอ "

โจวฉือเซินตอบอืมแล้วพูดต่อ: " เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้นักออกแบบไปหาคุณที่ห้องทำงานแล้วกัน "

หร่วนซิงหว่านลังเลสักพักจึงจะถามว่า: " จะรีโนเวทจริงดิ? "

" แล้วจะให้ยังไงล่ะ? " โจวฉือเซินชายตามองมายังเธอ: " หรือคุณคิดว่าผมทำแบบขอไปทีเพื่อคุณหรือไง? "

หร่วนซิงหว่านขำแห้งๆ ก่อนจะหันตัวกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง: " ฉันไปทำอาหารก่อนนะ "

กับข้าวมื้อเย็นมีสองอย่างกับน้ำซุป พอดีกับเขาสองคนกินกัน

ระหว่างที่กินข้าว หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยปากขึ้นมา: " ประธานโจว "

เมื่อได้ยินว่าเธอเรียกเขาแบบนี้ โจวฉือเซินใช้ลิ้นดุนฟันไว้ นี่มันก็นานแล้วที่เธอไม่เรียกเขาแบบนี้เลย

ไม่ต้องคิดให้มาก็รู้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรเท่าไหร่

หร่วนซิงหว่านไม่รอให้เขาตอบกลับ ไม่ได้เว้นช่องแต่ถามขึ้นมา: " คุณรู้สึกว่าซุปปลาวันนี้สดไหม "

โจวฉือเซินเผยอปากบางเล็กน้อย แต่ก็พ่นคำพูดสั้นๆ ออกมา: " สด "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " ฉันก็ว่าสดดีเหมือนกัน จริงสิ วันนี้ตอนที่ฉันไปห้างฉันเจอหลี่เสวี่ยด้วย บ้านเธอก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ แค่ซื้อปลาสองตัวถึงกับต้องวิ่งมาถึงที่นี่ ฉันเองก็ซื้อปลาสองตัว ก็คิดว่าไม่เลวเหมือนกัน "

โจวฉือเซินหยิบช้อนตักน้ำซุปขึ้นมา แล้วตักซุปใส่ชามเธอเต็มๆ : " ถ้างั้นก็กินเยอะๆ นะ "

ตามมาด้วย โจวฉือเซินคีบตาปลาทั้งหมดใส่ลงมาในชามของเธอ: " กินนี่สิ จะได้บำรุงสายตา "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "

ดูจากการประลองในครั้งนี้ เธอจะเป็นฝ่ายแพ้

พอถึงตอนนอน หร่วนซิงหว่านก็หันหลังใส่โจวฉือเซินตลอด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ไม่แยแส และไม่สนใจเขาเลย

โจวฉือเซินพูดขึ้นมาว่า: " วันนี้คุณเป็นอะไรไป ผมทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านหลับตา: " ไม่มีนะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันรำคาญ "

" รำคาญตรงไหน "

" ทุกตรง "

แค่เห็นคุณก็รำคาญแล้ว