สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 470

ณ โจวซื่อกรุ๊ป

หลังจากที่โจวฉือเซินออกมาจากห้องประชุมแล้ว หลินหนานก็รีบเดินเข้ามาพูดว่า: " ประธานโจว เกิดเรื่องแล้วครับ "

เขาชะงักฝีเท้า และกัดฟัน: " หร่วนซิงหว่าน? "

" ใช่.... แต่ก็ไม่ใช่ครับ "

โจวฉือเซินทำสีหน้าเฉยชาใส่เขา: " จะพูดไหมล่ะ "

หลินหนานรีบรายงานต่อ: " วันนี้คุณหญิงกับหร่วนเฉินกลับไปที่บ้านเก่าของหร่วนจุนครับ จากนั้นก็เจอ เจอ.... "

โจวฉือเซินใช้ลิ้นดุนฟัน: " จะพูดไม่พูด? "

ไม่ใช่ว่าหลินหนานไม่อยากพูด แต่ตั้งแต่เขาเกิดมาสามสิบปีนี้ อยู่ข้างกายโจวฉือเซินมาโดยตลอด แล้วถือว่ามีประสบการณ์มามาก แต่เรื่องนี้มันไม่ค่อยพบค่อยเจอเท่าไหร่ พ่อคิดดูดีๆก็น่าขนพองสยองเกล้า ทำให้คนเสียวสันหลัง

หลินหนานพูดเสียงเบาหวิว: " ประธานโจว เจอแม่ของคุณหญิงแล้วครับ "

" เจอที่ไหน "

" ในบ้าน...ของหร่วนจุน "

แววตาโจวฉือเซินเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในฉับพลัน จากนั้นก็หันหน้าไปถาม: " นายแน่ใจนะ? "

หลินหนานพยักหน้า: " ผมได้ยินเรื่องนี้มาจากทางโน้นครับ ดูเหมือนว่าDanielก็อยู่ในที่เกิดเหตุเหมือนกัน น่าจะยืนยันได้ "

โจวฉือเซินหลุบสายตาลง นิ่งไปหลายวิจากนั้นจึงเดินต่อไปข้างหน้า พร้อมสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: " เรื่องอื่นผลักไปก่อน ฉันต้องออกไป "

หลินหนานเดินตามเขาด้านหลัง: " ครับ "

หลังจากตอบตกลงแล้ว หลินหนานก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจัดแจงธุระที่เหลือ

กำลังจะขึ้นรถไปแล้ว โจวฉือเซินก็ตอบว่า: " ทางฝั่งโน้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง "

" ประธานโจวถามถึงฝั่งWilliam หรือว่าคุณหญิงครับ? "

" ทั้งสองทาง "

" จากเหตุการณ์ปัจจุบันตอนนี้ คุณหญิงน่าจะยังไม่ได้แจ้งตำรวจ ถ้าให้ผมเดาน่าจะเป็นเพราะDanielห้ามเอาไว้ เพราะยังไงถ้าแจ้งตำรวจไปต้องเป็นเรื่องวุ่นวายแน่ ไม่ว่าจะสำหรับใครก็ไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งถ้าให้หลินจื้ออานที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดรู้ ก็จะยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่ "

หลินหนานก็พูดอีกว่า: " ขนาดฝั่งWilliamทางนั้น Danielอยู่ในที่เกิดเหตุ เรื่องก็คงถูกบอกต่อไปแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ประธานโจวจะไปถามไหมครับ "

ปากบางโจวฉือเซินเม้มแน่น สักพักถึงจะตอบ: "

ไม่ต้อง เดี๋ยวสักพักก็รู้เอง "

.......

หลังจากDanielออกไปโทรศัพท์ไหม ก็ยังไม่เห็นว่าจะกลับมา

ไม่ใช่แค่นั้น หร่วนเฉินก็ไปแล้วยังไม่กลับมาเช่นกัน

หร่วนซิงหว่านเดี๋ยวคงนั่งอยู่บนโซฟา ตาทั้งสองเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ผ่านไปพักใหญ่ ประตูทางเข้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

เพ้ยซานซานลุกขึ้นยืนทันที พอจะอ้าปากพูด ก็เห็นว่าคนที่เข้ามาคือโจวฉือเซิน

ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่น่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นว่าโจวฉือเซินมาแล้ว เพ้ยซานซานก็เลยหาข้ออ้างว่าจะออกไปตามDaniel จากนั้นก็ออกไป

โจวฉือเซินนั่งลงข้างหร่วนซิงหว่าน จากนั้นก็ใช้แขนโอบไปที่ไหล่ของเธอ จากนั้นก็พูดเสียงต่ำ: " พอแล้ว ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว "

หร่วนซิงหว่านละสายตากลับมา ก็มองไปที่เขาด้วยความตกใจ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเหม่อลอย: " คุณมาได้ยังไง ไหนบอกว่าวันนี้มีธุระไง "

" ไม่มีธุระอะไรที่สำคัญไปกว่าคุณหรอก "

มือของหร่วนซิงหว่านกำไปที่เสื้อเชิ้ตช่วงอกของเขาโดยไม่รู้ตัว แล้วปล่อยโฮ: " ฉันนึกไม่ถึงเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้.... "

โจวฉือเซินกอดเธอเอาไว้ แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะพูดอะไรดี

หร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินอยู่ที่นี่มาประมาณยี่สิบปี อยู่ที่นี่มาทั้งวันทั้งคืนแต่กลับไม่รู้เลยว่า เพียงแค่ห่างกันกำแพงเดียวจะมีซากกระดูกนอนอยู่ในนั้น

แถมซากกระดูกนี่ ก็ยังเป็นแม่แท้ๆ ของพวกเขาอีก