สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 471

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่พูดอะไร

โจวฉือเซินยกหัวเตียงขึ้น และยื่นหมอนใบหนึ่งให้เธอพิง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง "อยากกินอะไร ผมจะไปซื้อ"

"อะไรก็ได้"

โจวฉือเซินพูด "รอนี่ อย่าขยับไปไหน รู้สึกไม่ดีตรงไหนก็กดกริ่งเรียกนางพยาบาล"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขาตาปริบๆ "อืม"

ทำไมยังโกรธอยู่?

ในไม่ช้า โจวฉือเซินก็หายไปจากห้องพักผู้ป่วย

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะมองหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองบนโต๊ะข้างเตียง แต่กลับไม่พบอะไรเลย

เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก จึงได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น

โชคดีที่ว่า หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็กลับมา

หร่วนซิงหว่านมองไปยังของกินที่ไม่ว่าจะด้านปริมาณหรือคุณค่าทางอาหารก็เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ตรงหน้า ก่อนจะส่งเสียง ‘อ่า’ ออกมาเบาๆ "เยอะขนาดนี้ฉันกินไม่หมดหรอกค่ะ"

โจวฉือเซินพูดสบายๆว่า "ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นฉันเป็นคน แต่ฉันก็ต้องกินข้าว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไอ้คนนี้เป็นบ้าอะไร

เธอทำให้เขาไม่พอใจตรงไหนอีก

ในขณะที่หร่วนซิงหว่านจะยกผ้าห่มขึ้นและลุกลงมาจากเตียง เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นอีกครั้ง "นั่ง"

แรงกดดันหนักมาก ถึงขนาดที่เธอรีบเอนลงกลับลงไปทันที

โจวฉือเซินวางชามโจ๊กและเครื่องเคียงรสอ่อนสองสามจานไว้บนโต๊ะเล็กๆ ตรงหน้าเธอ ก่อนที่ตัวเองจะกลับไปยังโต๊ะกลาง

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอมองของกินข้างหน้าตัวเอง ก่อนจะมองไปยังข้างหน้าของโจวฉือเซินอีก "ให้ฉันกินนี่เหรอ"

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่เปลี่ยน "คุณบอกว่ากินอะไรก็ได้"

"ใช่ ฉันพูดอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าฉันกินของพวกนี้ไม่ได้ แต่ว่าคุณก็ซื้ออย่างอื่นมาด้วยไม่ใช่เหรอคะ"

โจวฉือเซินพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "นี่ของผม"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอตัดสินใจกลืนคำพูดตัวเองลงไปชั่วคราว

เธอกินโจ๊กและเครื่องเคียงตรงหน้า ยิ่งกินก็ยิ่งรู้สึกว่าในปากเธอไม่มีรสชาติอะไรเลย

ผิดกับทางฝั่งโจวฉือเซิน ล้วนแล้วแต่เป็นอาหารรสเผ็ดที่เธอชอบ

ไอ้ผู้ชายนิสัยแย่นี่จงใจยั่วยุเธอสินะ ปกติเขาไม่กินเผ็ด แล้วจะกินของพวกนั้นคนเดียวได้ยังไง

หร่วนซิงหว่านพูดอ้อนวอนด้วยเสียงอันเบา "โจวฉือเซิน ฉันขอลองชิมหน่อยได้ไหม......"

"ไม่ได้"

"คำเดียว"

"ครึ่งคำก็ไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก ได้ ไสหัวไปซะไอ้ผู้ชายชั่ว

เธอนำชามโจ๊กที่กินไปได้ครึ่งหนึ่งวางไว้ข้างๆ ก่อนจะเอนกายลงบนเตียงอีกครั้ง และเอาผ้าห่มมาคลุมศีรษะเพื่อป้องกันกลิ่นอาหารที่ยั่วยวนใจ

ผ่านไปไม่นาน หมอและพยาบาลก็ได้เข้ามาตรวจร่างกายของเธออย่างไม่ละเอียดนัก บอกว่าร่างกายไม่มีปัญหาอะไร แค่ช่วงนี้เธอได้รับแรงกดดันที่มาก บวกกับความวิตกกังวลและความตึงเครียด ที่กระตุ้นให้เธอหมดสติลงไป พักผ่อนไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว

หร่วนซิงหว่านถาม "แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลคะ?"

"อันนี้......"

เสียงที่สงบของโจวฉือเซินลอยมา "ครึ่งเดือน"

หร่วนซิงหว่านตกใจ "ฉันหมดสติ ไม่ได้ขาหัก ทำไมต้องนานขนาดนี้"

หมอกระแอมไอ "แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของคุณจะไม่ร้ายแรงนัก แต่ก็ไม่สามารถให้ร่างกายเหนื่อยเกินไปได้ ผู้คนและสิ่งต่างๆ ส่งผลต่ออารมณ์ของคุณได้ง่าย ดังนั้นผมขอแนะนำให้คุณพักผ่อนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาครึ่งเดือน รอให้สภาพร่างกายฟื้นตัวอย่างช้าๆก่อน แล้วจึงค่อยออกไปครับ"

หลังจากหมอพูดจบ ไม่ทันรอให้หร่วนซิงหว่านตอบโต้อะไร ก็พูดขึ้นอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว มีอะไรก็กดกริ่งเรียกพยาบาลนะครับ"

พูดจบ เขาก็รีบออกไป

หร่วนซิงหว่านไม่มีโอกาสได้พูดในส่วนของตัวเองเลยสักนิด