สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 474

ตอน10โมงเช้า หลังจากเพ้ยซานซานมา โจวฉือเซินจึงค่อยออกไป

ก่อนจากไป เขาพูดอย่างสงบว่า "ดูเธอให้ดี อย่าให้เธอออกจากโรงพยาบาลแม้เพียงก้าวเดียว"

เมื่อโจวฉือเซินพูดเช่นนี้ ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ความรู้สึกกดดันนั่นรุนแรงเกินไป ทำให้เพ้ยซานซานพยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อประตูห้องพักปิดลง เพ้ยซานซานดึงสติกลับมา "เขาเป็นอะไรไปอีก ยังกะจับตาดูนักโทษ"

หร่วนซิงหว่านนั่งหัวเราะแห้งอยู่บนเตียง "เขาโกรธฉันหนะ"

"โกรธอะไร"

"เรื่องเมื่อวาน ที่ไม่ได้บอกเขา แล้วยังไปเจอเซ่หรงคนเดียว"

เพ้ยซานซานพูดติดตลก "ขอเพียงแค่เป็นผู้ชายประธานโจวก็หึงหมดนั่นแหละ ถ้าเป็นเฉิงเว่ยยังเข้าใจได้ อย่างไรเขาก็เคยตามจีบเธออย่างเอิกเกริก แต่เซ่หรง......"

หร่วนซิงหว่านพูด "เขาคิดว่าเซ่หรงอันตรายเกินไป"

สำหรับเรื่องนี้ เพ้ยซานซานอยู่ฝ่ายโจวฉือเซิน เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "เขาค่อนข้างอันตราย และเขากับเวินเฉี่ยนก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ฉันคิดว่าที่ประธานโจวกังวลไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล คราวหลังทางที่ดีเธออย่าไปเจอเขาคนเดียวเลยนะ"

"เขาไม่ได้ร้ายโดยสันดาน แตกต่างจากเวินเฉี่ยนมากอยู่ ก็แค่โดนชีวิตบังคับให้ทำน่ะ"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ "จะว่าไปแล้ว นานแล้วนะที่ไม่ได้ยินข่าวของเวินเฉี่ยน เธอเป็นยังไงบ้าง คดีนั่นของหลี่เฟิงจับฆาตกรได้ไหม"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่รู้สิ ตอนที่ทำบันทึก ตำรวจบอกว่าถ้าจับฆาตกรได้จะบอกฉัน ตอนนี้ยังไม่โทรมาเลย น่าจะยังไม่มีบทสรุป"

ส่วนเวินเฉี่ยน หลังจากที่โทรหาเธอครั้งที่แล้ว ก็ไม่มีข่าวคราว

เซ่หรงในช่วงนี้อยู่ในบ้านของหร่วนจุน ไม่ได้ติดต่อกับเธอ

เพ้ยซานซานพูดขึ้นมาอีกว่า "หมอว่าไงบ้าง"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร บอกว่าช่วงนี้ฉันกดดันมากไป ก็เลยเครียด เมื่อถูกกระตุ้นด้วยความเครียดก็เลยหมดสติน่ะ"

"ฉันคิดว่าช่วงนี้เธอควรพักผ่อนให้ดี ยุ่งทุกวันขนาดนั้น แล้วยังมีเรื่องวุ่นวายอีก ถ้าเป็นฉัน ฉันก็กดดันเหมือนกัน"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า อีกสักพักจึงพูดว่า "ฉันอยากไปหาจิตแพทย์"

เพ้ยซานซานนิ่งไปนิด "อาการขนาดนี้เลยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ อันที่จริงฉันอยากไปเมื่อสองวันก่อน พอดีช่วงนี้เพิ่งจะมีเวลาน่ะ"

"เป็นเพราะ......เรื่องก่อนหน้าที่เธอให้ฉันไปคอนโด?"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ปฏิเสธ เธอพูดต่อ "ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน แต่ฉันมักจะมีภาพลวงตาว่าเด็กคนนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ ฉันรู้สึกทุกครั้งว่านี่คือเรื่องจริงแน่นอน ไม่ผิดแน่ แต่ความจริงก็คอยบอกฉัน ว่าทุกสิ่งอย่างเป็นเพราะฉันคิดมากเกินไป ฉันคิดว่านี่อาจเป็นปัญหาในใจของฉันก็ได้"

เพ้ยซานซานพูด "ไม่ใช่หรอก บางทีอาจจะมีเรื่องบังเอิญมากเกินไป และเธอก็เคยพูด ว่าโจวฉือเซินอาจมีเรื่องที่ปิดบังเธออยู่ ไม่แน่ว่า... .."

หร่วนซิงหว่านส่ายศีรษะ "เขามีเรื่องที่ปิดบังฉันอยู่ แต่เป็นเรื่องอื่น"

เมื่อได้ยิน เพ้ยซานซานก็แปลกใจ "เรื่องอื่น? อะไร?"

"ฉันรู้สึกอยู่เสมอ เบื้องหลังของDanielมีคนอื่นอีก และถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ คนที่อยู่เบื้องหลังของเขา ก็คือWilliam"

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "William?"

"ใช่"