สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 476

ในห้องพักผู้ป่วย

หร่วนซิงหว่านมองหาโทรศัพท์ตัวเองแต่ก็ไม่เจอ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้

ดูท่าไอ้เลวโจวฉือเซินคงเอามือถือเธอไป

ไม่นานนัก เพ้ยซานซานก็กลับมาด้วยอาการคอตก ดูเหมือนจะหมดแรง

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็น จึงพูดว่า "ซานซาน Danielไปหาเธอหรือเปล่า?"

เพ้ยซานซานพยักหน้า ก่อนจะนอนลงบนโซฟา

"เขาว่าไงบ้าง"

เพ้ยซานซานพูดอย่างโกรธเคือง "ฉันถามว่าเขาว่าจะไปเมื่อไหร่ เธอรู้ไหมเขาพูดว่าอะไร!"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงข้างเธอ "อะไร?"

"เขาบอกเขาจะอยู่ต่อ!" เพ้ยซานซานกำหมัดแน่น "เขาไม่ไปแล้ว! ถ้ารู้ว่าเขาจะไม่ไปเร็วกว่านี้ คืนนั้นฉันก็คงไม่พูดอะไรที่หุนหันพลันแล่นออกไป......ฉันก็แค่คิดว่า หลังจากนี้จะไม่เจอกันอีกแล้ว ต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว จะทำอะไรตามใจชอบก็ไม่เป็นไร แต่! เขาไม่ไปแล้ว!!!"

เพ้ยซานซานพูดพลางล้มตัวลงบนโซฟาราวกับชีวิตนี้ไร้สิ้นแล้วความหมาย "อีกอย่าง เดิมทีมันแค่วันไนท์แตน สำหรับเขาก็เป็นเรื่องปกติ แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงมีท่าทางชอบฉันละ แล้วยังบอกจะไปช่วยฉันย้ายบ้านอีก มันทำให้ฉันไม่เข้าใจ"

เมื่อได้ยิน มุมปากของหร่วนซิงหว่านก็โค้งเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะตบบ่าของเธอ "เอาละ ในเมื่อเขาไม่ไป ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูอีกสักครั้งเถอะ ไม่แน่เขาอาจจะชอบเธอจริงๆก็ได้นะ"

เพ้ยซานซานขำแห้ง "พอเถอะน่า เขาดูผ่านผู้หญิงมาเป็นหมื่น แต่ไม่เคยคบใครจริงจัง สาวที่เขาชอบก็มีเพียงแค่ไม่กี่คน ฉันไม่อยากเป็นหนึ่งในหมื่นคนนั่น ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นทุกข์"

เป็นอย่างนี้ไปอีก

หร่วนซิงหว่านไม่โน้มน้าวเธอต่อ "ฉันไม่มีอะไรแล้วละ เธอกลับสตูดิโอเถอะ"

เพ้ยซานซานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด "ได้ยังไงละ ประธานโจวบอกแล้ว ว่าให้ฉันดู......อยู่เป็นเพื่อนเธอ ฉันมาที่นี่พร้อมกับภารกิจ ถ้าฉันไปแล้วเขามาชำระบัญชีกับฉันจะทำยังไง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขาพูด "เขาเอามือถือฉันไปแล้ว ฉันอยากไปไหนก็ไปไม่ได้"

เพ้ยซานซานถาม "จริงเหรอ? ไอ้ผู้ชายชั่วนี่มันใจร้ายจริง ตอนนี้ใครอยู่ห่างจากโทรศัพท์ได้กันละ หรือว่าเขาลงโทษเธอทางอ้อม"

หร่วนซิงหว่านคลี่ยิ้ม "ก็คงอย่างนั้น"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยิ่งไปไม่ได้ ถ้าฉันไปเธอจะเบื่อกว่านี้ ฉันอยู่นี่ยังคุยเล่นเป็นเพื่อนเธอได้ เธอจะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่าน"

จนถึงตอนบ่าย หร่วนซิงหว่านยังคงนอนอยู่บนเตียง ทีวีที่อยู่ไม่ไกลยังคงเปิดรายการวาไรตี้อยู่ แต่ใจของเธอได้บินออกไปนอกหน้าต่างแล้ว

หนึ่งวันเธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว

ไม่ต้องพูดถึงครึ่งเดือนเลย

หร่วนซิงหว่านถอนสายตากลับมา เมื่อเห็นเพ้ยซานซานกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา จึงทำอะไรให้เบา เตรียมจะลงไปเดินข้างล่าง ขยับร่างกายสักหน่อย

นอนจนจะเต็มวันอยู่แล้ว

ประมาณสามสี่โมง หร่วนซิงหว่านหลีกเลี่ยงฝูงชน และเดินไปยังสวนด้านหลัง ขณะที่เธอกำลังจะนั่งบนม้านั่งและอาบแสงอาทิตย์ เธอก็เห็นคนที่คุ้นเคย

เมื่ออีกฝ่ายหันมาเตรียมจะจากไป ก็เห็นเธอเข้าพอดี ฉับพลันสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลนขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านสบตาเธอ ก่อนพูดอย่างสงบ "คุณจี้"

จี้หรันจับสองมือประสานกัน คล้ายกับจะประหม่าเล็กน้อย เธอลังเลอยู่ไม่นานก็เดินมาหา เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านอยู่ในชุดผู้ป่วย "คุณหร่วน......นี่ เป็นอะไรคะ?"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันเป็นโลหิตจางเลยเป็นลมหมดสติไป" หร่วนซิงหว่านถามกลับ ด้วยความสุภาพ "คุณจี้ละคะ?"

"พ่อ......พ่อของฉันเลือดออกในสมอง เพิ่งพ้นจากอันตราย"