สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 483

หลังจากกลับมา หร่วนซิงหว่านอยู่ในกำมือของโจวฉือเซิน เธอถูกบังคับให้เรียก ‘สามี’ ตลอดทั้งคืน

จนถึงท้ายสุด เธอเกลียดมากจนอยากจะฆ่าเขาเลย

หลังจากพักผ่อนอยู่ในบ้านมาได้หนึ่งสัปดาห์ หร่วนซิงหว่านตัดสินใจ ไปพบจิตแพทย์

หากเป็นปัญหาทางจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นวิตกกังวล หรือเรื่องอื่นๆ ก็ควรรักษาให้ถูกวิธี ไม่อย่างนั้นเมื่อไหร่จะเหมือนเดิมก็ไม่รู้ อารมณ์จะถูกกระตุ้นทันที คิดนู้นคิดนี่ คิดมากไปเสียหมด

คืนก่อนการตัดสินใจ หร่วนซิงหว่านพูดเรื่องนี้กับโจวฉือเซิน

เมื่อได้ยิน โจวฉือเซินก็ขมวดคิ้วโดยไม่ให้สังเกตเห็น เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูด "ถ้าคุณรู้สึกว่าอารมณ์ของคุณยังไม่บรรเทาลง ผมจะจัดการเรื่องในบริษัทให้เรียบร้อย และจะพาคุณไปเที่ยวในอีกสองวัน ไม่จำเป็นต้องไปพบจิตแพทย์หรอก"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจัง "ฉันรู้สึกว่าฉันป่วย นี่ไม่ใช่เรื่องของผ่อนคลายอารมณ์ได้หรือไม่ และนี่ไม่ใช่ปัญหาที่การไปเที่ยวจะแก้ไขได้"

ดูเหมือนว่าโจวฉือเซินจะไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของเธอ "คุณไม่ได้ป่วย คุณแค่คิดมากเกินไป เปลืองสมอง"

"คิดมากไปก็เป็นโรคอย่างหนึ่ง" หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะคิดมากไป ฉันก็คงจะไม่นึกเข้าใจผิดอยู่เสมอ ว่าลูกของฉันยังมีชีวิตอยู่ และอยู่ตรงหน้าฉันหรอกค่ะ เพราะว่าฉันคิดอยู่อย่างนี้ ฉันก็เลยควบคุมไม่ได้ และหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องนี้"

โจวฉือเซิน"......"

เขาเกร็งมุมปาก ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "และคุณต้องรับผิดชอบ กับอาการป่วยของฉันด้วย"

โจวฉือเซินดุนลิ้นเข้ากับฟัน ลูกกระเดือกขยับ มองไปยังเธอก่อนจะพูดช้าๆ "หืม?"

"ถ้าคุณไม่พูดอะไรแปลกๆต่อหน้าฉัน เช่นว่าจะพาลูกไป ฉันก็คงไม่คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ"

"ถ้างั้นคุณอยากให้พาไปไหม"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเขาอย่างไร้อารมณ์ "ดูสิ เริ่มอีกแล้ว"

โจวฉือเซินหัวเราะเสียงต่ำ ก่อนจะกุมไหล่ของเธอ "หร่วนซิงหว่าน นี่ไม่ใช่อาการป่วย นี่เป็นเพราะว่าคุณต้องการลูกมากเกินไป"

"ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น ฉันแค่......"

"คุณคิด"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โจวฉือเซินจับท้ายทอยของเธอ ก่อนจะแนบริมฝีปากบางลงไป "โรคนี้ไม่ต้องไปหาจิตแพทย์หรอก ผมก็รักษาให้คุณได้"

หร่วนซิงหว่านใช้มือบัง "ฉันกำลังพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ"

"ผมก็จริงจัง" โจวฉือเซินเอามือเธอออก ก่อนจะจูบนิ้วของเธอแล้วพูดอย่างสบายๆ "ผมบอกคุณแล้วไง ไม่ว่าคุณจะต้องการลูก หรือว่าชอบไอ้เจ้าเด็กดื้อคนนั้น ผมก็รับเขามาให้ได้"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย "ฉันพูดแล้วไง ว่าอย่าให้ภาพลวงตากับฉันอย่างนี้อีก"

"ภาพลวงตาอะไร"

"คุณไม่ได้ชอบเด็ก ทำไมถึงจะพาฉันไปเจอกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า......"

โจวฉือเซินขัดเธอ "หร่วนซิงหว่าน ผมไม่ชอบเด็ก แต่ผมชอบคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้ ก็เลยตะลึงไปนิดหน่อย

ดวงตาดำขลับของโจวฉือเซินจ้องไปที่เธอ "คุณชอบอะไร ผมก็ชอบด้วย ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรืออะไรก็แล้วแต่"

หร่วนซิงหว่านมองเข้าไปในดวงตาของเขา เธอไม่เห็นสายตาแห่งการโกหกหรือหลอกลวงแม้แต่น้อยในนั้น มีเพียงแววตาที่สงบนิ่ง

เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกโน้มน้าวใจเสียแล้ว

ไม่รอให้เธอเปิดปากพูดอีก จูบของโจวฉือเซินก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง

สุดท้าย เมื่อโจวฉือเซินกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบเครื่องป้องกันที่โต๊ะข้างเตียง พลันหร่วนซิงหว่านก็ดึงเขาไว้ "อย่าไปเอาเลยค่ะ"

เสียงของโจวฉือเซินทุ้มต่ำ "หืม?"

"คุณไม่ใช่บอกเองเหรอคะว่า......อยากมีลูกอีกคน"