สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 484

โรงพยาบาล หลังจากที่จี้หวยเจี้ยนเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย จี้หรันกับแม่จี้ก็รีบเดินมาหา ก่อนจะถามด้วยสีหน้าร้อนใจว่า "หวยเจี้ยน เป็นยังไงบ้าง?"

จี้หวยเจี้ยนพูด "พ่อหลับไปแล้วครับ ผลตรวจของหมอบอกว่าฟื้นตัวได้ไม่เลวเลย ไม่ต้องกังวลอะไรมาก"

แม่จี้ถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ "ลูกไม่ต้องปลอบแม่หรอก แม่รู้อาการของพ่อดีที่สุดแล้ว ตอนนี้เขาตื่นน้อยลงทุกที ส่วนมากก็จะนอน จะดีได้ไปจนถึงเมื่อไหร่"

จี้หวยเจี้ยนนั่งยองลงตรงหน้าเธอ "แม่ครับ หมอบอกแล้วว่าจะค่อยๆดีขึ้น แม่อยู่ที่โรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะครับ"

"แม่ต้องพักผ่อนที่ไหนกัน ลูกนั่นแหละ กลับมานานขนาดนี้ แต่บ้านช่องยังไม่ได้กลับไปเลย เฝ้าอยู่นี่ตลอด ลูกควรจะเป็นคนที่ต้องกลับไปพักผ่อนที่สุดนะ"

"ผมไม่รีบครับ ที่บริษัทยังมีเรื่องให้ผมต้องไปจัดการ......"

"หวยเจี้ยน" เสียงของจี้หรันลอยมา "ฟังที่แม่พูด กลับไปเถอะ ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้าน ถ้าแม้แต่นายเองที่เป็นคนล้มลงไปละก็ พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วนะ"

เมื่อได้ยิน หวยเจี้ยนก็เม้มปาก ก่อนจะค่อยๆยันกายลุกขึ้น "ครับ ผมจะกลับไป แล้วผมจะมาอีก"

เมื่อเขาจะออกไป แม่จี้ก็จับมือของเขา เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ท่าทางของเธอดูเคร่งขรึมกว่ามาก "หวยเจี้ยน มีเรื่องหนึ่ง ที่แม่ต้องพูดกับลูก"

เมื่อจี้หรันเห็นดังนั้น ใบหน้าก็เผยความหวาดกลัวออกมา เธอดึงเสื้อของแม่จี้ "แม่......"

แม่จี้พูด "มาถึงเวลานี้แล้ว ลูกจะไม่บอกน้องแล้วจะให้ทำยังไงกันอีก ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากเขาไปเห็นที่บ้านเข้า ลูกจะอธิบายกับน้องยังไง?"

สีหน้าของจี้หรันซีดเป็นไก่ต้มไปโดยฉับพลัน เธอเอ่ยคำว่า ’หนู เสียนาน แต่กลับไม่พูดคำอื่นอีก

จี้หวยเจี้ยนขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นครับ?"

แม่จี้พูดกระซิบ "พี่สาวของลูก ก่อนหน้านี้ทำเรื่องที่โง่เขลาลงไป จ้างคนไปผลักภรรยาเก่าของโจวฉือเซินลงน้ำ ตอนนั้นมันเป็นข่าวที่ใหญ่มาก ช่วยมาจากน้ำแล้วก็ยังไม่ตายอีก"

จี้หวยเจี้ยนเม้มมุมปาก ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น "ผมรู้เรื่องนี้ครับ"

แต่สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะห่างไกลจากความง่ายดาย

แม่จี้พูดต่อ "พี่สาวของลูกไปหาเธอเพื่อขอโทษขอขมา เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงแล้ว แต่ แต่ว่าใครจะไปคิดได้ละ ตอนนี้เรื่องนี้กลายมาเป็นจุดอ่อนที่ไว้ใช้ข่มขู่ตระกูลจี้ของเราเสียได้! พี่สาวของลูกกินไม่ได้นอนไม่หลับก็เพราะเรื่องนี้ ผอมหมดแล้วเนี้ย"

จี้หรันกัดริมฝีปาก พูดออกมาอย่างยากลำบาก "ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้พี่ก็เป็นคนทำ อย่างไรพี่ก็ต้องรับผลที่ตามมาทีหลัง แต่... ..แต่นายก็เห็น สถานการณ์ตอนนี้ของพ่อ หมอก็พูด ว่าเขารับความกดดันอะไรอีกไม่ได้แล้ว แถมตอนนี้ตระกูลจี้ยังกลายมาเป็นแบบนี้อีก มีหลายคนที่จ้องมองพวกเราอยู่ ต้องการจับจุดอ่อนของเราเอาไว้ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปละก็ ตระกูลจี้จบเห่แน่!"

จี้หวยเจี้ยนพูด "คนที่ข่มขู่พี่คือใคร?"

"คือ......คือ......"

เมื่อเห็นเธอพูดไม่ออก แม่จี้จึงพูดแทน "หลินจืออี้"

เธอพูดพลางถอนหายใจ "แม่เห็นเด็กคนนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก หรันหรันทำเรื่องที่ผิด แต่ตอนนี้เธอขู่เราแบบนี้ แม่กับหรันหรันกลัวพ่อของลูกจะรู้เรื่องนี้ เล่าแล้วเกลัวขาจะทนไม่ไหว ไม่กล้าพูดกับเขา เลยจำเป็นต้องเก็บเธอไว้ในตระกูลจี้เท่านั้น"

จี้หรันพูดเสริม "หวยเจี้ยน นายคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลหลินเมื่อเร็วๆ นี้ เธอ......"

จี้หวยเจี้ยนพูด "ผมรู้ครับ"

เขากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหร่วนซิงหว่าน ดังนั้นถึงแม้เขาจะอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์ แต่เขาก็สนใจและจับตาดูข่าวในประเทศอยู่เสมอ

แม้บางครั้งจะรู้ภายหลังหรือรายละเอียดไม่ชัดเจนนัก

แต่เขาจะไม่รู้เรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นกับตระกูลหลินได้อย่างไร

จี้หรันราวกับคนหมดแรง เธอล้มลงบนเก้าอี้ เอาสองมือปิดหน้า ก่อนจะสะอื้นให้ "ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ตอนนี้คนของโจวฉือเซินยังคงตามหาเธออยู่ตลอด ถ้าถูกเขารู้เข้าว่าตระกูลจี้ซ่อนหลินจืออี้เอาไว้ เขาไม่ปล่อยเราเอาไว้แน่ แต่ฉันก็ไม่กล้าให้พ่อรู้......"

จี้หวยเจี้ยนนั่งยองลงตรงหน้าเธอ ปากบางเม้มเข้าหากัน เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด "พี่ ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง พี่คือคนของตระกูลจี้ ตระกูลจี้จะร่วมรับภาระนี้ไปพร้อมกับพี่ด้วยครับ"