สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 486

อีกด้าน

ตั้งแต่ที่ประธานจี้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล สองแม่ลูกจี้หรันไม่ได้กลับมาที่ตระกูลจี้เลย แม้ว่าจี้หรันจะเตรียมคนใช้มาส่งอาหารมาให้เป็นพิเศษ แต่หลินจืออี้ก็ยังคงระแวดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา

ก่อนหน้าเธอแอบไปถามมาเงียบๆ หร่วนซิงหว่านไม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เลย

เห็นได้ชัดแจ้ง ว่าแผนการของเธอล่มไม่เป็นท่า

แต่ถึงกระนั้น คนของโจวฉือเซินก็ยังตามหาตัวเธอ เธอหยิบเครื่องประดับที่นำมาจากจ้าวเชียนเชียน เปลี่ยนที่อยู่สองสามที่ และในที่สุดก็มาถึงตระกูลจี้โดยที่ไม่มีใครรู้

แต่การอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาในระยะยาว

เธอต้องหาหนทาง ให้ตระกูลจี้ส่งเธอไปต่างประเทศ ตอนนี้จี้หวยเจี้ยนอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์ ดังนั้นตระกูลจี้จึงจะต้องมีวิธีส่งเธอไปโดยไม่ให้โจวฉือเซินค้นพบแน่

เมื่อคิดได้อย่างนี้ หลินจืออี้จึงโทรหาจี้หรัน แต่ทว่าไม่มีใครรับสาย

หลินจืออี้ขมวดคิ้วมุ่น ความรู้สึกหงุดหงิดผุดขึ้นในใจ

ตอนนี้เธอออกไปไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าท่านใหญ่จี้ที่อยู่โรงพยาบาลจะเป็นยังไงบ้าง

ถ้าหากจี้หรันจงใจหลีกเลี่ยงเธอละก็ ไม่แน่ว่าอาจจะถ่วงเวลาไม่กลับมา

เมื่อท้องฟ้ามืดลง เสียงฝีเท้าก็มาจากนอกประตู

แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือครั้งนี้คือ เสียงฝีเท้านั่นมั่นคงและทรงพลัง และเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชาย

หลินจืออี้กำมีดปอกผลไม้บนโต๊ะทันที และมองไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง

ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเปิดออก ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นในสายตา

เมื่อหลินจืออี้เห็นจึงขมวดคิ้วมุ่น "เป็นคุณ"

นิ่งไปสักพัก เธอจึงพูดขึ้นมาอีก "คุณมาได้ยังไง? ไม่สิ คุณกลับมาตอนไหน"

จี้หวยเจี้ยนยืนอยู่ตรงหน้าประตู มองไปที่เธออย่างเงียบๆ สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงมาอยู่ที่มีดปอกผลไม้ในมือของเธอ "คุณหลินเป็นแขกของตระกูลจี้ ผมก็ต้องมาทักทายด้วยตัวเองเป็นธรรมดา"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินจืออี้ก็ยังไม่ผ่อนคลายความระแวดระวังของตัวเอง เธอทำเพียงมองไปที่เขาอย่างเย็นชา "ในเมื่อพี่สาวของคุณบอกเรื่องที่ฉันมาอยู่นี่กับคุณแล้ว งั้นคุณก็น่าจะรู้ถึงเหตุผล ถ้าเรื่องของเธอหลุดไปก็คงสร้างผลกระทบขนาดใหญ่ให้กับตระกูลจี้ โจวฉือเซินไม่ปล่อยเธอไปแน่"

จี้หวยเจี้ยนเม้มปากเบาๆ "ที่คุณหลินพูด ผมอยากจะถามอะไรสักหน่อย พี่สาวของผมกับซิงหว่านไม่เคยรู้กันมาก่อน เธอรู้ได้ยังไงว่าซิงหว่านกำลังท้อง"

"โจวอานอานเป็นคนบอกเธอ"

"เหรอครับ" จี้หวยเจี้ยนพูดต่อ "ถ้าอย่างนั้นโจวอานอานรู้ได้ยังไงครับ"

หลินจืออี้ไม่พูด สีหน้าเย็นชากว่าเดิม

"เรื่องนี้ใครเป็นต้นเหตุ ผมและคุณต่างก็รู้ดี ก่อนที่คุณหลินจะทำเรื่องเหล่านี้ ได้คิดก่อนบ้างไหม ว่าจะทำให้มีวันนี้"

หลินจืออี้แค่นหัวเราะ "ที่ฉันร่อนเร่อยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะถูกหร่วนซิงหว่านใส่ร้าย มันทำร้ายฉันไม่พอ ยังจะทำร้ายตระกูลหลินอีกนี่คุณยังมองเห็นไม่ชัดอีกเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นใช้กลอุบายเพื่อแต่งงานกับโจวฉือเซินเมื่อไม่กี่ปีก่อน และตอนนี้ก็ยังใช้กลอุบายใส่ร้ายฉันกับพ่อฉันอีก มีเพียงคุณเท่านั้นที่ถูกเธอหลอก ไม่ช้าก็เร็วความจริงก็จะปรากฏ"

น้ำเสียงของจี้หวยเจี้ยนเย็นชาเล็กน้อย "คุณหลินเอาแต่พูดว่าตัวเองถูกใส่ร้าย แล้วทุกสิ่งที่คุณทำ เป็นเพราะซิงหว่านบังคับให้ไปทำไหม"

"ฉัน......"

หลินจืออี้อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉันก็แค่อยากให้เธอแสดงใบหน้าที่แท้จริงของเธอออกมา"

"งั้นที่คุณส่งคนไปทำอะไรกับรถของเธอ ต้องการสร้างอุบัติเหตุรถยนต์ ให้เธอประสบอุบัติเหตุตาย เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณพูดใช่ไหม"

"นั่นคือสิ่งที่มันสมควรได้รับ! มันแย่งเอาทุกสิ่งของฉันไป กระทั่งทำให้ตระกูลหลินกลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้ ฉันไม่คิดเลย ว่ามันจะไม่ได้นั่งอยู่บนรถคันนั้น"

จี้หวยเจี้ยนมองไปที่เธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน "คุณหลินครับ คุณควรจะรู้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ คุณก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป"