สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 510

หร่วนซิงหว่านนั่งกอดหัวเข่าบนโซฟาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "คุณจำได้ไหม ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันท้อง หมอเคยบอกว่า เนื่องจากหลังฉันแท้งแล้วไม่ได้ดูแลสุขภาพดีๆ ในอนาคตฉันอาจจะตั้งท้องยาก?"

เพ้ยซานซานพยักหน้า "จำได้ ยังบอกด้วยว่ามันไม่ง่ายเลยที่คุณตั้งท้องเด็กคนนั้นได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ภายใต้สถานการณ์ตอนนั้น ก็คงไม่เลี้ยงลูกของผู้ชายสารเลวคนนั้นไว้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านกล่าวอีกว่า "ครั้งนี้ไปตรวจหมอก็บอกอีกแล้ว ถ้าอยากจะมีบุตรอีก ก็อาจจะยากหน่อย"

เพ้ยซานซานได้ยินเช่นนี้ อึ้งอยู่นานก่อนจะพูดว่า "เมื่อก่อนไหนบอกแค่ไม่ง่ายไง ทำไมเป็นยากมากแล้วล่ะ"

"ไม่ง่ายกับยากมาก ก็มีความหมายเดียวกันไหม"

เพ้ยซานซานอ้างปาก แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงพูดหยั่งเชิงว่า "แล้วคุณบอกโจวฉือเซินหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว "ฉันยังไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่ฉันถามเขาตอนมาเมื่อกี้ โจวฉือเซินไม่ชอบเด็ก เขารู้สึกว่ามันลำบาก"

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ด่าไปว่า "ลำบากบ้าอะไร คุณเคยเห็นผู้ชายสักกี่คนที่ช่วยเลี้ยงลูก ตอนนี้เขารู้สึกลำบาก นั่นเป็นเพราะเขายังไม่อยากมีลูก เมื่อเขาอยากได้ ก็แค่บริจาคอสุจิสองตัว คนที่ต้องตั้งท้องสิบเดือนและลำบากก็เป็นผู้หญิง"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากและไม่พูดอะไร

เพ้ยซานซานพูดอีกครั้ง "คำพูดของผู้ชายสารเลว ฟังๆก็พอ ถ้าเขาไม่อยากได้ลูก แล้วทรัพย์สินของเขาจะให้ใคร? หรือจะบริจาคหรอ....."

พูดได้สักพัก เพ้ยซานซานพูดอย่างจริงใจว่า "ถ้าไม่ได้ผลจริงๆ ก็บริจาคให้ฉันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ได้สิ ฉันจะกลับไปบอกเขา

"อย่า อย่า อย่า ฉันแค่ล้อเล่น สถานะร่ำรวยอย่างประธานโจว ฉันคงไม่มีบุญขนาดนั้น" ขณะเพ้ยซานซานกล่าว ก็เริ่มจริงจังอีกครั้ง "ซิงซิง อย่างไรก็ตาม คุณอย่าไปเชื่อที่เขาพูด ผู้ชายส่วนใหญ่ก็นิสัยไม่ดีแบบนี้ล่ะ ยิ่งไปกว่านั้น หมอก็บอกแล้วไง แค่ไม่ง่าย แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ได้นี่ พยายามหน่อยก็ยังมีหวังอยู่"

หร่วนซิงถอนหายใจ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "หรือไม่คุณแอบคลอดลูกในท้องออกมา ฉันจะช่วยเจ้าเลี้ยงเอง"

เพ้ยซานซาน "ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้........"

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

หลังจากหัวเราะเสร็จ ก็นอนลงบนโซฟาและถอนหายใจพร้อมกัน

เพ้ยซานซาน ด่าว่าอย่างโกรธเคือง "ถ้าฉันไม่ทำกระดาษห่อหาย ฉันจะต้องไปคิดบัญชีกับผู้ผลิตยาคุมกำเนิดแน่นอน！"

หร่วนซิงหว่านวางมือบนท้องของเธออย่างอ่อนโยน "แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวเล็กนี้มีความหวงแหนมาก"

เพ้ยซานซานเอียงศีรษะแล้วกล่าว "คุณว่า เด็กตัวเล็กๆแค่นี้ จะเข้าใจสิ่งที่เรากำลังพูดไหม"

"น่าจะไม่เข้าใจมั้ง"

เพ้ยซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก "งั้นก็ดี เขาคงไม่ได้ยินกับหูตัวเองว่าฉันจะเอาเขาออก ก็จะไม่เสียใจ และฉันจะไม่รู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ไม่ว่าการตัดสินใจจะเป็นอย่างไร ชีวิตเล็กๆในท้องก็เป็นผู้บริสุทธิ์

เงียบไปครู่หนึ่ง เพ้ยซานซานก็พูดอีกครั้งว่า "ซิงซิง ฉันขอถามคุณหนึ่งคำถามนะ"

"ได้"

เพ้ยซานซานกล่าวว่า "ตอนที่คุณตั้งท้อง นอกจากที่หมอบอกคุณว่า การตั้งครรภ์ในอนาคตอาจไม่ง่าย แล้วมีเหตุผลอื่นอีกไหม ที่ทำไมคุณเลือกเก็บเด็กคนนั้นไว้?"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ดูเหมือนว่า.......เหตุผลค่อนข้างเยอะอยู่นะ"

นอกจากตั้งท้องยากแล้ว และยังเด็กที่แท้งไปเพราะโจวอานอานผลักตกลงบันได

เธอรู้สึกว่า นี่เป็นโอกาสที่พระเจ้าประทานให้เธออีกครั้ง เพื่อที่เธอจะได้ชดเชยมัน

แต่เธอก็ยังไม่สามารถปกป้องเขาไว้ได้

อีกอย่างก็คือ หร่วนซิงหว่านและเสี่ยวเฉินพึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่เด็ก และไม่มีญาติคนอื่น ก็เลยเสียดายเด็กคนนั้น