สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 511

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับไป โจวฉือเซินไม่อยู่บ้าน

เธอควานหาโทรศัพท์ออกมา เห็นข้อความที่โจวฉือเซินส่งให้เธอเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน บอกว่าบริษัทเกิดเรื่องชั่วคราว คืนนี้เขาอาจจะไม่กลับ

หร่วนซิงหว่านตอบกลับไม่กี่คำ บอกว่าหลังจากตัวเองถึงบ้านแล้วจะวางของไว้บนโซฟา

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็โทรศัพท์มา พูดขึ้นเสียงทุ้ม "กินข้าวเย็นหรือยัง"

"กินที่บ้านซานซานไปแล้ว"

โจวฉือเซินพูดอีกครั้ง "เข้านอนเร็วหน่อย ไม่ต้องรอฉัน"

หร่วนซิงหว่านชะงักไป "คือ......เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?"

"โครงการที่ลอนดอนเกิดปัญหานิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

หร่วนซิงหว่านตอบอ่อ "งั้นคุณไปทำงานเถอะ"

วางสายไป หร่วนซิงหว่านก็นอนบนโซฟาสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หร่วนซิงหว่านก็ออกมาจากห้องน้ำ

เธอนอนบนเตียง พลิกไปพลิกมานอนไม่หลับ

เพียงแค่หลับตา ก็ราวกับว่าจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยอยู่เสมอ

อาจจะเป็นเพราะพระเจ้ารู้สึกว่า มอบลูกให้เธอสองคน แต่เธอปกป้องได้ไม่ดี จึงเอาสิทธิการเป็นแม่ของเธอคืนไป

ที่จริงแล้วก่อนจะท้องครั้งแรก หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้ชอบเด็กน้อยขนาดนั้น

แต่เมื่อชีวิตน้อยๆ ได้เริ่มก่อตัวในท้อง มีสติและความคิดของตัวเองทีละนิด ถึงขนาดรู้สึกว่าเขากำลังพลิกตัวในท้องด้วย รวมถึงขยับแขนขาเล็ก ความมหัศจรรย์ของการเชื่อมโยงทางสายเลือดนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

และจะเฝ้ารอคอยการมาถึงของเจ้าหนูน้อยเป็นอย่างยิ่ง

หร่วนซิงหว่านเหม่อลอย จนกระทั่งหลังเที่ยงคืนถึงรู้สึกง่วงนิดหน่อย

เธอเพิ่งหลับได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยดังขึ้นในห้องนอน

หร่วนซิงหว่านลืมตาอย่างสะลึมสะลือ เห็นโจวฉือเซินกำลังไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้า

ระหว่างที่อยู่ในภวังค์ เธอนึกว่าตัวเองกำลังฝัน

โจวฉือเซินเพิ่งหยิบกระเป๋าเดินทางออกมา เสียงผู้หญิงที่มีความเหนื่อยล้าก็ดังมาจากด้านหลัง "คุณจะไปไหนน่ะ?"

เขาหันศีรษะมา หร่วนซิงหว่านสวมชุดนอนกระโปรง ใบหน้ามีความง่วงสะลึมสะลือ

โจวฉือเซินเดินไป กอดเธอไว้ในอ้อมแขน พูดด้วยเสียงเชื่องช้า "สถานการณ์ที่นั่นค่อนข้างซับซ้อน ฉันต้องไปสักหน่อย"

"ลอนดอนเหรอ"

"อืม"

หร่วนซิงหว่านพูดอีกครั้ง "แล้วคุณต้องไปกี่วันน่ะ"

"ไม่แน่ใจ อย่างไวก็หนึ่งอาทิตย์ล่ะมั้ง"

หร่วนซิงหว่านออกมาจากอ้อมแขนเขา "งั้นฉันจะเก็บกระเป๋าให้คุณ"

เธอเพิ่งเดินได้หนึ่งก้าว โจวฉือเซินก็คว้าข้อมือเธอไว้ "ฉันทำเองก็ได้ คุณไปนอนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านหาว ก่อนจะเดินไปข้างหน้า "เมื่อก่อนคุณยังเคยโทรหาฉันกลางดึกให้เก็บกระเป๋าให้คุณอยู่เลย ตอนนี้เพิ่งมาเกรงใจ"

มุมปากโจวฉือเซินกระตุก โอบเอวเธอจากด้านหลัง เอาคางเกยไหล่เธอ "ตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน"

"ไม่เหมือนตรงไหน"

"ตอนนั้นอยากเจอคุณ ก็เลยหาข้ออ้างเท่านั้นเอง"

หร่วนซิงหว่านทำเสียงจิ๊อย่างอดไม่ได้ พลิกหาเสื้อผ้าจากในตู้เสื้อผ้า "ฉันฟังไม่ออกเลยว่าเป็นข้ออ้าง เป็นการขูดรีดและหาผลประโยชน์อันไร้ความปรานีของนายทุนชัดๆ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ถ้าไม่ใจร้ายหน่อย คุณจะกลับมาไหม"

เขากอดเธออยู่ตลอด หร่วนซิงหว่านเก็บของไม่สะดวก เธอยกไหล่ขึ้น "คุณปล่อย"

"ไม่"

"?"

โจวฉือเซินหันข้างกัดหูเธอ "อย่างน้อยฉันต้องอยู่ที่นั่นหนึ่งอาทิตย์ คุณไม่คิดถึงฉันเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณยังไม่ไปเลยนี่ คิดถึงอะไรล่ะ"