สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 6

บทที่6 หย่ากันเถอะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

พูดคำนี้จบ เธอก็สูญเสียการรับรู้ทั้งหมดไป

ตอนที่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธออยู่ในห้องที่แปลกตา ข้างกายยังมีชายที่แปลกหน้านอนอยู่

เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกคอแห้งเล็กน้อย หลังจากเศร้าก็เริ่มปลอบตัวเอง อย่างน้อยเขาก็ดูเป็นผู้เป็นคน ดีกว่าหมูตัวเมื่อคืนเป็นร้อยเป็นพันเท่า

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็เป็นห่วงหร่วนเฉิน รีบสวมเสื้อผ้ากลับไป ตอนเธอจะไปเหมือนว่าจะทำให้ผู้ชายบนเตียงตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรีบเอาผ้าห่มมาคลุมศีรษะของเขา แล้วตบเบาๆ พูดเสียงเบา “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร นอนต่อเถอะ”

เหมือนกับกล่อมเด็ก

รอจนในผ้าห่มไม่ส่งเสียงเคลื่อนไหว หร่วนซิงหว่านถึงรีบวิ่งหนี

เจ้าหนี้มาหาหน้าบ้านอีกครั้ง โชคดีที่หร่วนเฉินออกไปหาเธอข้างนอกไม่อยู่บ้าน

หร่วนซิงหว่านโทรหาเขารายงานความปลอดภัย ให้เขาไม่ต้องกลับบ้านช่วงนี้ ไปอยู่บ้านเพื่อนสักระยะ

เธอเองก็ไปหาเพ้ยซานซาน

หลังจากหลบซ่อนเป็นเวลาสองเดือน จู่ๆวันหนึ่งหร่วนซิงหว่านก็พบว่า เธอท้องแล้ว

……

ตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมาเป็นเวลาตีสี่พอดี เธอลุกขึ้นมาดื่มน้ำ นั่งอยู่ในห้องรับแขกเริ่มดูภาพยนตร์และละครที่เกี่ยวกับรักแรกในช่วงสองปีนี้ พยายามที่จะรื้อฟื้นความหวานชื่นที่อ่อนเยาว์ไร้เดียงสา

……

หร่วนซิงหว่านขังตัวเองอยู่ในบ้านสามวัน ในที่สุดในใจก็มีต้นแบบ ในตอนที่กำลังจะขยับปากกาวาด ก็ได้รับสายจากเบอร์ที่แปลกตา

เธอวางปากกาลง พูดอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ใครคะ?”

“......คุณนาย ผมคือหลินหนาน ผู้ช่วยของประธานโจว พรุ่งนี้ประธานโจวจะไปทำธุระที่มัลดีฟส์ อยากถามว่าคุณนายทราบไหมว่าเสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าขาวของเขาอยู่ที่ไหน?”

หร่วนซิงหว่านรำคาญมากเวลาที่มีความคิดแล้วถูกขัดจังหวะ แล้วยังเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สลักสำคัญแบบนี้ มันทำให้เธอสงสัยว่าโจวฉือเซินจงใจหาเรื่อง พูดอย่างไม่เกรงใจทันที “นายจะบ้าเหรอ ฉันหย่ากับเขาแล้ว เสื้อเชิ้ตเขาวางไว้ตรงไหนเกี่ยวอะไรกับฉัน ไปถามพี่เลี้ยงสิ”

พูดจบ ก็วางสายไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

สองนาทีต่อมา มือถือของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นอีกครั้ง บนหน้าจอปรากฏ “โจวฉือเซิน” ตัวใหญ่ๆสามคำ

เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก็รับสาย

“หร่วนซิงหว่าน กลับมาภายในครึ่งชั่วโมง”

“ฉัน......”

ครั้งนี้ ไม่รอให้เธอตอบ โจวฉือเซินวางสายไปทันที

หร่วนซิงหว่านกำมือถือไว้ แทบรอไม่ไหวที่จะตีผู้ชายหมาๆคนนี้ให้หนัก

เธอสูดหายใจลึก หลังจากสงบอารมณ์ได้แล้ว ถึงลุกขึ้นออกจากห้อง

เพ้ยซานซานเห็นสถานการณ์ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ทูนหัว ดึกขนาดนี้เธอจะไปไหน?”

“ไปตายด้วยกันกับผู้ชายหมาๆคนนั้น!”

“……”

แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น เธอมีความสามารถที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของโจวฉือเซินซะที่ไหน

มาถึงคฤหาสน์ซิงหู คนรับใช้ต่างก็พักผ่อนกันหมดแล้ว รอบด้านเงียบเชียบอย่างน่าประหลาด

หร่วนซิงหว่านขึ้นไปชั้นสอง ผลักประตูห้องนอนออก เห็นโจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา แต่งกายชุดอยู่บ้าน นิ้วเรียวยาวพลิกอ่านข้อมูลตรงหน้า

แม้ว่าจะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว ก็ไม่ได้เงยหน้ามองเธอ