สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 60

“สบายใจได้ เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้ ฉันจะช่วยคุยให้ได้ราคาดีๆ”

หร่วนเฉินพยักหน้า “ขอบคุณครับ”

ผู้จัดการของมู่สื้อเอ่ยพูดว่า “นายไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก แต่ว่านะ......นายไม่รู้สึกเสียดายเลยเหรอ?”

“ไม่มีอะไรให้เสียดาย เทียบกับสิ่งนี้แล้ว ตอนนี้ผมต้องการเงินมากกว่า”

ผู้จัดการถอนหายใจออกมา “งั้นก็ได้ ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้นายเร็วที่สุด”

หร่วนเฉินตอบรับเบาๆ แล้วก้าวยาวๆเดินออกไป

ผู้จัดการหันหลังกลับมา ก็เจอเข้ากับผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล จึงรีบเดินเข้าไปหา “ประธานโจว”

โจวฉือเซินสวมใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเรียบนิ่ง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง สายตามองตามทิศทางของหร่วนเฉิน แล้วเอ่ยพูดเสียงเรียบว่า “เขาจะเอาเงินไปทำอะไร”

ผู้จัดการเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก แต่ก็ไม่กล้าไม่บอกโจวฉือเซิน “เหมือนที่บ้านของเสี่ยวหร่วนจะมีปัญหานิดหน่อยครับ”

“ต้องการเท่าไหร่”

“หนึ่งล้าน......”

โจวฉือเซินยิ้มเยาะออกมา เขาลืมไปเลย ว่าแต่ไหนแต่ไรคนบ้านนั้นก็โลภมากมาตลอด จะอ้าปากหรือหุบปากก็ต้องเป็นหนึ่งล้าน

เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบ หัวใจของผู้จัดการก็เหมือนแขวนอยู่กลางอากาศ “ถ้าประธานโจว ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“อืม”

หลังจากที่ผู้จัดการเดินออกไป เจียงย่านก็มาโผล่อยู่ข้างๆ “ไม่ถามหน่อยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?”

โจวฉือเซินก้าวเดินหนี แล้วเอ่ยพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ว่า “ไม่ได้อยากรู้”

เมื่อออกมาจากมู่สื้อ โจวฉือเซินก็ได้รับเบอร์แปลก

เขานวดหัวคิ้ว แล้วกดรับสาย ปลายสายเป็นเสียงเล็กๆของหร่วนซิงหว่านดังขึ้นมา “ประธานโจว คุณยุ่งอยู่ไหม?”

“พูดมา”

“ฉัน.......” หร่วนซิงหว่านลังเล ผ่านไปนานก็ไม่ยอมพูดคำที่เหลือออกมา

จริงๆแล้ววินาทีที่เสียงเย็นๆของโจวฉือเซินดังขึ้นมา เธอก็รู้สึกคิดผิดว่าไม่น่าโทรมาหาเขาเลย

โจวฉือเซินไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น “งั้นให้ผมพูดแทนไหม?”

หร่วนซิงหว่านนิ่งไป “ห๊ะ? ฉัน.....”

“ต้องการเท่าไหร่ หนึ่งล้าน? หรือว่าสองล้าน?”

“ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ฉันก็แค่.....”

โจวฉือเซินเอ่ยตัดบทเธอ “หร่วนซิงหว่าน วันนี้ผมได้ทำอะไรให้คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า คุณถึงได้คิดว่าจะมาขอเงินกับผมยังไงก็ได้?”

ปลายสายเงียบไปเป็นเวลานาน หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

“คุณเองก็ไม่ใช่เด็กอายุสิบเจ็ดสิบแปดที่บริสุทธิ์ไร้เล่ห์เหลี่ยม คุณคงไม่ได้คิดว่าแค่จูบๆเดียวก็แปลว่าผมชอบคุณแล้วหรอกนะ?” โจวฉือเซินเอ่ยเสียงเรียบ “เคยขึ้นเตียงด้วยกันตั้งหลายครั้ง ถ้าจะชอบคงชอบไปตั้งนานแล้ว คุณคิดว่าไง”

เสียงของหร่วนซิงหว่านแหบแห้ง “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

“ก็ดีแล้วที่คุณไม่ได้คิด ถึงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

โจวฉือเซินพูดจบ ก็กดวางสายในทันที

ไม่ถึงสองนาที หลินหนานที่กำลังยุ่งหัวหมุนก็ได้รับข้อความจากโจวฉือเซิน ว่าไม่ให้เขาหาคู่ควงให้แล้ว

นี่.....ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?

……

หร่วนซิงหว่านกำโทรศัพท์ ยืนอยู่ริมหน้าต่างเป็นเวลานาน

สาเหตุที่เธอโทรไปหาเขา ก็เพียงแค่อยากถามว่าเงินของเขาเดือนนี้เลื่อนจ่ายไปก่อนได้ไหม เดือนหน้าค่อยคืน

แต่ไม่รู้เลยว่าตาหมาบ้านั่นไปกินรังแตนที่ไหนมา เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ เขาก็ยิงรัวๆใส่ แถมยังตัดสินกันเสร็จสรรพ

คงต้องให้เธอเป็นคนบ้าก่อนถึงจะคิดว่าเขาชอบเธอ

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็กดโทรหาหร่วนจุน ผลลัพธ์คือโทรไม่ติดอย่างที่คิดเอาไว้ หลังจากฝากข้อความไปหาเขาเสร็จ เธอก็โยนโทรศัพท์ไปข้างๆ แล้วห่มผ้านอนหลับไป