สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 71

หลังจากที่พาหร่วนซิงหว่านไปถึงห้องทำงานของประธานกรรมการ หลินหนานก็พูดว่า "คุณหร่วน ประธานโจวกำลังประชุมอยู่ คุณรอสักครู่นะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ขอบคุณค่ะ"

หลินหนานเทน้ำร้อนให้เธอ แล้วกล่าวเตือนอย่างอบอุ่นว่า "คุณหร่วน การประชุมของประธานโจวเป็นการประชุมกรรมการบริหาร ประธานกรรมการก็มาด้วย อาจจะมีเสียงดังเอะอะโวยวายไม่ค่อยเบิกบานใจสักเท่าไหร่ ดังนั้นอีกสักประเดี๋ยวถ้าเขาอารมณ์เสียใส่คุณ คุณก็ไม่ต้องไปใส่ใจนะครับ......"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะหาเชือกมารัดคอฉันให้ตายตรงนี้ ฉันก็ไม่รู้สึกว่ามันน่าแปลกใจอะไรเลย"

หลินหนาน "......."

เขารู้สึกได้ด้วยจิตใต้สำนึกว่าคอของเขาคันเล็กน้อย แล้วเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว

การประชุมกรรมการบริหารของโจวฉือเซินนี้ใช้เวลานานกว่าที่คิดเอาไว้มาก เมื่อคืนก่อนท่านใหญ่โจวได้ประกาศเรื่องแต่งงานของจี้หวยเจี้ยนกับโจวอานอานในงานเลี้ยงวันเกิดของโจงเสียนไปแล้ว

หลังจากที่โจวซื่อกรุ๊ปและจี้ซื่อกรุ๊ปเกี่ยวดองกันอย่างเป็นทางการ ท่านใหญ่โจวก็อยากจะฉวยโอกาสนี้เปลี่ยนแปลงรูปแบบของโจวซื่อกรุ๊ปอย่างร้อนรนทนไม่ไหว แล้วค่อยๆแย่งชิงอำนาจที่อยู่ในมือของโจวฉือเซินไปอย่างช้าๆ

หร่วนซิงหว่านรอตั้งแต่ช่วงสายๆจนฟ้ามืดแล้ว ท้องของเธอรู้สึกหิวจนทนไม่ไหวจริงๆ เดิมทีอยากจะลงไปรับประทานอาหารอาหารข้างล่าง แต่ก็นึกถึงจุดมุ่งหมายและกฎเกณฑ์ที่ยากแก่การเข้าใจนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าวันนี้เธอไม่ได้ติดต่อหลินหนานโดยตรง เธออาจจะยังถูกสกัดอยู่ข้างล่างก็ได้

โชคดีที่หลินหนานก็ให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวที่นี่เสมอเช่นกัน ไม่เพียงแต่จะนำอาหารกลางวันมาให้เท่านั้น แม้กระทั่งน้ำชายามบ่ายก็นำมาให้ไม่มีตกหล่นอีกด้วย

หร่วนซิงหว่านรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่า แท้จริงแล้วเธอได้มาที่นี่เพื่อเจรจาหรือไม่กันแน่

หลังจากกินเค้กชิ้นสุดท้ายเสร็จแล้ว เธอก็จัดการเก็บกวาดขยะที่อยู่บนโต๊ะ แล้วเอนตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง

ได้ กินจนอิ่มท้องดีกว่าท้องว่างจะได้มีพลัง

แต่พอกินอิ่ม ก็จะง่วงง่าย

เมื่อโจวฉือเซินกลับเข้ามาที่ห้องทำงาน เขาก็พบเธอนอนก้มหน้าอยู่บนโซฟา และนอนหลับลึกมาก ในถังขยะที่อยู่ตรงหน้า ยังมีบรรจุภัณฑ์อาหารที่กินเหลืออยู่ด้วย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกโมโหและตลกขึ้นมา

เขานั่งตรงข้ามกับเธอ คลายเนคไท สายตาของเขาขยับจากใบหน้าของเธอไปยังท้องที่ถูกคลุมด้วยเสื้อผ้าขนาดใหญ่ ลูกนัยน์ตาของเขาดำจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง

เมื่อคืนวานหร่วนซิงหว่านไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนนี้กินอิ่มดื่มอิ่มพอแล้ว เธอก็เลยนอนหลับจนเกือบจะคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว พอพลิกตัวกลับอย่างงัวเงีย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าไหล่ส่วนใหญ่ลอยอยู่ในอากาศแล้ว เธอจึงลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน ในขณะที่กำลังมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วจึงพบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

โจวฉือเซินนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า "นอนพอแล้วหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านรีบนวดขมับไปมา และรีบปรับท่าทางของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งตัวตรงให้เรียบร้อย "ประธานโจว"

"ยังไม่ถึงสามวันเลยนะ มั่นใจว่าคิดดีแล้วใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก แล้วพูดว่า "เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ต้องทำได้แค่นี้อยู่ดี และประธานโจวก็ไม่ให้ทางเลือกอื่นกับฉันด้วย"

หร่วนซิงหว่านผลักถุงกระดาษคราฟท์ไปอยู่ตรงหน้าโจวฉือเซิน แล้วพูดว่า "ของสิ่งนี้ ไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่ต้องการ และฉันเชื่อว่า แม้ว่าฉันจะเซ็นชื่อลงไปแล้ว ประธานโจวก็มีหลายวิธีที่จะทำให้สัญญานี้เป็นโมฆะได้อยู่ดี"

โจวฉือเซินไม่พูดอะไรสักคำ แล้วจึงพูดเยาะเย้ยว่า "ตอนที่คุณควรจะฉลาดก็ฉลาดเชียวนะ ไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลย"

แม้ว่าเอกสารฉบับนี้จะเป็นเอกสารที่ระบุว่ามอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้หร่วนซิงหว่าน แต่ในความเป็นจริงมันเหมือนกับการมีอยู่ของไพ่หลักและไพ่รอง เธอมีสิทธิ์ที่จะใช้มัน แต่กลับไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจขั้นสุดท้าย

บางอย่าง ถ้าเขาไม่เห็นด้วย เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจคำเย้ยหยันที่อยู่ในคำพูดของเขา แล้วพูดต่อไปว่า "ฉันมีเงื่อนไขสองข้อ ถ้าประธานโจวรับปากฉันได้ ฉันก็จะ...ยอมรับคำขอของคุณ"

"ว่ามา"

"ข้อแรก เงินเหล่านั้นที่ฉันติดหนี้คุณ ให้ยกเลิกทั้งหมด หลังจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ติดหนี้อะไรคุณอีกแล้ว"

ดวงตาสีดำเข้มของโจวฉือเซินมองไปที่เธอ ไม่กี่วินาทีต่อมาจึงพูดอย่างเย็นชาขึ้นมาว่า "ได้"

หร่วนซิงหว่านกำมือทั้งสองข้างแน่น "ข้อที่สอง......ฉันหวังว่าประธานโจวจะสามารถแก้ไขปัญหานี้ของน้องชายฉันได้ ฉันรู้ว่าคุณจะต้องมีหนทางช่วยอย่างแน่นอน"

โจวฉือเซินถอนสายตากลับ แล้วพูดด้วยสีหน้ากระตือรือร้นว่า "ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะทำเพื่อคุณได้ ไปล่วงเกินใครมาล่ะ?"

"ประธานโจวไม่ใช่ทำเพื่อฉันหรอกค่ะ แต่ทำเพื่อตัวคุณเองต่างหาก"

"หือ?"