สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 73

หลังจากที่หร่วนจุนรับเงินไปแล้ว เขาก็ลงบันไดไปอย่างมีความสุข ทันใดนั้นก็มีรถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อเปิดประตูรถออกมา โจวฉือเซินก็ลงมาจากรถ ใบหน้าเคร่งขรึม เขาเหลือบข้างมองไปทางหร่วนจุน และดูเหมือนว่าจะมีพายุหิมะกำลังก่อตัวอยู่ในดวงตาสีเข้มของเขาด้วย

หร่วนจุนตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ในขณะที่กำลังคิดจะเอ่ยปากแก้ตัว โจวฉือเซินก็เดินผ่านเขาไปและสาวเท้าก้าวใหญ่ๆเข้าไปในโรงแรมแล้ว

หลินหนานรีบเดินตามหลังเขาไป หลังจากที่โทรศัพท์เสร็จ และได้ตำแหน่งที่แน่นอนแล้ว เขาก็พูดขึ้นมาว่า "ประธานโจว อยู่ชั้น9ครับ"

โจวฉือเซินก้าวต่อไปไม่หยุดและเดินตรงไปที่ลิฟต์

พอพนักงานต้อนรับเห็นแบบนั้นก็รีบถามขึ้นมาว่า "พวกคุณจะทำอะไร......"

ในเวลานั้นเองผู้จัดการโรงแรมก็วิ่งเข้ามา และส่ายหน้าให้เธออย่างสุดชีวิต

พอถึงชั้น9แล้ว ลูกน้องของโจวฉือเซินก็รีบจัดการชายสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว แล้วโจวฉือเซินก็มองไปที่ผู้จัดการติดตามมาด้วย และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า "เปิดประตู"

"ครับๆ"

ผู้จัดการไม่กล้าแสดงความเมินเฉย เขาจึงรีบเปิดประตูโรงแรมอย่างมือไม้อ่อนไปหมด

ภายในห้อง เสื้อผ้าของหร่วนซิงหว่านยับยู่ยี่ไปหมด และเธอก็ทรุดตัวลงข้างเตียงด้วยแววตาที่ขุ่นมัวไร้สติทั้งสองข้าง

ทันทีที่ประตูเปิดออก ดูเหมือนว่าเธอจะฟื้นคืนสติกลับมาแล้ว และกำที่เขี่ยบุหรี่ที่เปื้อนเลือดเอาไว้ในมือ

เมื่อร่างของโจวฉือเซินปรากฏอยู่ในสายตาของเธอในตอนนี้ หร่วนซิงหว่านก็ตกตะลึงเล็กน้อย ราวกับเธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่

โจวฉือเซินยืนอยู่กับที่ และออกคำสั่งโดยไม่หันหน้าไปมองว่า "รออยู่หน้าประตู"

หลินหนานตอบรับว่า "ครับ"

โจวฉือเซินถอดเสื้อคลุมออกแล้วก้าวไปข้างหน้า นั่งยองๆตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน แล้วคลุมเอาไว้บนไหล่ของเธอ และเอาที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ในมือของหร่วนซิงหว่านออกไป

เธอไม่ปล่อย และเอาแต่จ้องมองดูเขาอยู่

โจวฉือเซินพูดว่า "ผมอยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

แต่มันไม่ใช่แบบนี้

เธอเพียงแต่คิดว่าจะใช้โอกาสนี้ทุบศีรษะของเขาให้แตกไปหนึ่งทีดีหรือเปล่า

โจวฉือเซินออกแรงเล็กน้อย แกะมือของเธอออก หลังจากที่โยนที่เขี่ยบุหรี่ทิ้งไปแล้ว เขาก็โอบเอวของเธอขึ้นมา

พอเดินไปถึงหน้าประตู เขาก็หยุดฝีเท้าลงสักครู่ แล้วหันหน้าไปมองห้องนั้นและพูดว่า "จัดการเสร็จแล้ว"

หลินหนานพยักหน้า

ระหว่างทางจากโรงแรมไปที่รถ หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเอาแต่นอนพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากที่โจวฉือเซินวางเธอไว้ที่เบาะรถ เขาก็กำชับคนขับว่า "ไปโรงพยาบาล"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นทันที แล้วพูดว่า "ฉันไม่ไป!"

โจวฉือเซินมองไปที่เธอ

หร่วนซิงหว่านเองก็ตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองดูเหมือนจะใหญ่โตไปเล็กน้อย เธอจึงกระชับเสื้อแน่น แล้วพึมพำด้วยเสียงเบาๆว่า "คุณไม่ได้พูดว่าพรุ่งนี้ค่อยไปหรอกเหรอ คุณจะพูดกลับไปกลับมาไม่ได้นะ"

"......"

โจวฉือเซินโมโหจนพูดอะไรไม่ออกไปสักครู่ เธอคิดว่าเขารีบวิ่งมาไกลถึงขนาดนี้ และไปส่งเธอที่โรงพยาบาลก็เพื่อเรื่องนั้นงั้นเหรอ?

เขาหันหน้ามา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า "แล้วแต่คุณ"

คนที่ลำบากใจและทำอะไรไม่ถูกมากที่สุดก็คือคนขับรถที่อยู่แถวหน้า ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้บอกว่าตกลงจะไปไหนกันแน่ ในบรรยากาศที่ตึงเครียดเช่นนี้เขาเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากถาม เขาจึงทำได้เพียงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดด้วยตัวเอง แล้วขับรถไปที่คฤหาสน์ซิงหู

หร่วนซิงหว่านหดตัวอยู่ในมุม ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และปฏิกิริยาของร่างกายของเขาก็...แปลกมาก

ผ่านไปสักพัก เธอก็โผล่ศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่าง แล้วพูดว่า "บ้านฉันไม่ได้อยู่ทางนี้นี่นา"

โจวฉือเซินเหลือบสายตาไปด้านข้างเพื่อมองเธอ แล้วพูดว่า "บ้านคุณอยู่ที่ไหน"

"บ้านฉันอยู่......" หร่วนซิงหว่านพูดพลางก้มหน้าลง "ช่างมันเถอะ ฉันไม่มีบ้าน ฉันไม่มีอะไรเลย"

โจวฉือเซินขี้เกียจจะไปสนใจเธอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถโรลส์-รอยซ์ได้หยุดอยู่ที่คฤหาสน์ซิงหู แล้วโจวฉือเซินก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจว่า "ลงรถ"