สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 79

อาจจะเป็นเพราะการที่ได้มาอยู่ที่นี่ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สภาพจิตใจและการใช้ชีวิตของเธอดีขึ้น แพทย์จึงบอกว่าทารกในครรภ์ของเธอมีความมั่นคงและแข็งแรงมากในด้านพัฒนาการ

เธอเพียงแค่ต้องรออีกสองสามเดือนอย่างสงบจิตสงบใจ เจ้าตัวเล็กก็จะมาอยู่ข้างกายเธอแล้ว

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับไปที่บ้าน ก็มีหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจฉบับหนึ่งวางอยู่ในลานบ้านพอดี

ตอนที่เธอวางของไว้บนโต๊ะและกำลังจะถือเส้นไหมพรมไปให้สวี่เยว่สายตาของเธอกลับบังเอิญไปเห็นคำสองสามคำในหนังสือพิมพ์เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

โจวซื่อกรุ๊ป

เมื่อเร็วๆนี้โจวซื่อกรุ๊ปกับจี้ซื่อกรุ๊ปได้เกี่ยวดองกันแล้ว ผู้ถือหุ้นภายในโจวซื่อกรุ๊ปปั่นป่วนวุ่นวายมิใช่น้อย ได้ยึดครองการพาดหัวข่าวหน้าแรกเป็นเวลาหลายวันแล้ว

โจวฉือเซินน่าจะยุ่งจนตัวเป็นเกลียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่มีเวลามาควบคุมเธอ

ในเวลานั้นเอง สวี่เยว่ก็เดินออกจากในบ้าน และเห็นหร่วนซิงหว่านกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ จึงถามไปว่า "ทำไม คุณก็สนใจด้วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอจึงยิ้มแล้วพูดว่า "เปล่าค่ะ ฉันก็แค่ลองอ่านเล่นๆน่ะค่ะ"

สวี่เยว่มองไปยังหนังสือพิมพ์ ครุ่นคิดสักครู่ แล้วจึงพูดว่า "คุณเป็นคนหนานเฉิงสินะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ถูกต้องค่ะ"

สวี่เยว่ดูเหมือนจะต้องการจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอกลับกลืนมันลงไปอีกครั้ง "คุณได้ซื้อไหมพรมมาหรือเปล่า"

"ซื้อมาแล้วค่ะ"

หร่วนซิงหว่านยื่นถุงให้เธอ แล้วพูดว่า "น้าสวี่คะ ระหว่างทางที่กลับมาฉันซื้อเสื้อผ้ามาแล้ว เดี๋ยวฉันจะซักเสื้อผ้าของคุณแล้วเอามาคืนให้ทีหลังนะคะ"

สวี่เยว่พูดอย่างเมินเฉยว่า "ช่างเถอะ คุณเก็บเอาไว้ใส่เถอะ ฉันใส่ไม่ได้แล้ว"

พอสวี่เยว่พูดจบ เธอก็หันหลังกลับไปที่ห้องเลย

ตอนกลางคืน ผู้เช่าชายที่อยู่ข้างบ้านมาเคาะประตู แล้วพูดว่า "คุณหร่วนครับ น้าสวี่ครับ ผมซื้อขนมอบกลับมาจำนวนหนึ่ง ผมกับน้าฉินทานไม่หมด ก็เลยเอามาให้พวกคุณสักหน่อยน่ะครับ"

ในช่วงเวลาปกติเพื่อนบ้านแถวนี้ก็มักจะนำข้าวของมาให้กันและกันอยู่แล้ว หร่วนซิงหว่านเลยไม่ได้คิดอะไรมาก เธอจึงรับไป

ในวันรุ่งขึ้น เธอซื้อผลไม้มาเล็กน้อยระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็ได้นำมาให้พวกเขาด้วย

แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก็คือ เรื่องราวมันกลับเกินความคาดหมายของเธออยู่บ้าง

"คุณหร่วนครับ นี่คือผลิตภัณฑ์พิเศษของท้องถิ่นที่แม่ของผมส่งมาให้ผม คุณกับน้าสวี่ลองชิมดูสิครับ"

"คุณหร่วนครับ นี่คือช็อกโกแลตที่เพื่อนผมนำกลับมาให้ผมจากต่างประเทศ ผมไม่ชอบกินของหวาน ผู้หญิงอย่างพวกคุณจะต้องชอบอย่างแน่นอน"

"คุณหร่วนครับ นี่คือตั๋วหนังที่หน่วยงานของผมมอบให้ ถ้าหากคุณมีเวลา เราไปดูด้วยกันคืนพรุ่งนี้นะครับ"

ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของหร่วนซิงหว่านจะช้ามาก แต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

หลังจากที่หานหยู่จากไป หร่วนซิงหว่านถือตั๋วแล้วหันหน้ากลับไปด้วยความโง่เขลาเล็กน้อย

สวี่เยว่กำลังนั่งถักสเวตเตอร์อยู่หน้าโต๊ะหินพูดขึ้นมาว่า "นี่เป็นครั้งที่ห้าในสองวันมานี้ที่เขาส่งของมาใช่ไหม?"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ......"

"ผู้ชายคนนี้ไม่เลวเลยนะ ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่ของเขาล้วนแต่เป็นครู และเขาก็ทำงานในรัฐวิสาหกิจ หน้าที่การงานมั่นคง พึ่งพาได้เลยทีเดียว"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างๆเธอ และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

สวี่เยว่จึงเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า "จะไม่ลองพิจารณาดูหน่อยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "น้าสวี่คะ คุณไม่รู้สถานการณ์ของฉัน ฉันน่ะ......"

"คุณก็แค่ท้องเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

พอได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านก็เบิกตาโพลงโต แล้วพูดว่า "คุณรู้ได้ยังไงคะ?"

"มีอะไรให้น่าแปลกใจเล่า คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนทั้งนั้น ทุกคนต่างก็เคยมีลูกกันแล้ว วันแรกที่เธอมาที่นี่ทุกคนต่างก็รู้กันหมดแล้ว"

สวี่เยว่พูดต่อไปว่า "คุณมาที่นี่ก็เพราะอยากจะเริ่มต้นใหม่ แล้วคุณยังจะไปสนใจเรื่องอดีตที่มันผ่านไปแล้วทำไมนักหนา ฉันเห็นว่าเสี่ยวหานชอบคุณมาก ถ้าคุณสนใจเขา พรุ่งนี้คุณก็ถือโอกาสในขณะที่ดูหนังกันลองถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูสิ ความรักคือทางเลือกของทั้งสองฝ่าย ลองทำตามขั้นตอนนั้นดูก็ไม่เลวนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอกค่ะ"

"ทุกเรื่องมักจะมีข้อยกเว้นเสมอ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ" สวี่เยว่พูด "พอคุณพูดทุกอย่างให้มันชัดเจนแล้ว เขาก็จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธเขา ถ้าเขารับได้เขาก็จะมาหาคุณ ถ้าเขารับไม่ได้ เขาก็จะไม่มารบกวนคุณอีกต่อไป"

หร่วนซิงหว่าน "......"