สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 80

แสงจันทร์ตกกระทบลงมาอย่างเงียบสงบ สะท้อนดั้งจมูกที่โด่งมาก ริมฝีปากบางๆ และกรามที่แข็งและคมของผู้ชายคนนั้นออกมา

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยไม่ได้รู้สึกถึงการมาของเธอเลย

หร่วนซิงหว่านจึงหันหลังกลับและต้องการวิ่งหนีไป แต่กลับเห็นหลินหนานยืนพยักหน้าให้เธออยู่ไม่ไกล

"......"

หร่วนซิงหว่านทำได้เพียงหันหน้ากลับไป แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆๆเขาอย่างช้าๆ และในที่สุดก็ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา แล้วพูดว่า "ทำไมประธานโจวถึงมาที่นี่ได้คะ"

โจวฉือเซินไม่ได้เปลี่ยนท่าทางเลย แล้วเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเล็กน้อยภายใต้ความมืดมิดในยามราตรีว่า "จะให้หลินหนานส่งข้อมูลการเดินทางของผมให้คุณเลยไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่อยากพูดก็ไม่พูด ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้นิสัยแปลกคนอะไรอย่างนี้นะ

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าการที่เขามาที่นี่ในครั้งนี้เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ หลังจากยืนอยู่สักพัก เธอก็เลยถามหยั่งเชิงไปว่า "ประธานโจวมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ? กินข้าวมาแล้วหรือยัง ถ้ายังไม่กินฉัน......"

"ก็ตอนที่ได้ยินคำว่า 'พ่อแม่ของผมเป็นครูอยู่ที่บ้านเกิดของผม' นั่นแหละ"

"......." หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "คุณแอบฟังพวกเราคุยกันอย่างนั้นเหรอ?"

โจวฉือเซินหันศีรษะมาช้าๆ และมองเธออย่างไม่เมินเฉย แล้วพูดว่า "ผมก็แค่บังเอิญได้ยินเท่านั้น ถ้ากลัวว่าจะใครจะได้ยินขนาดนั้น คุณปิดประตูแล้วพูดกระซิบกันเบาๆไม่ดีกว่าเหรอ"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ เพราะไม่อยากไปต่อล้อต่อเถียงกับเขา

แล้วโจวฉือเซินก็พูดต่อไปว่า "มองไม่ออกเลยว่าคุณยังมีเสน่ห์อยู่มาก จี้หวยเจี้ยนเพิ่งจะหมั้นไปคนหนึ่ง ก็รีบมาเอาเปรียบคนโง่อีกคนหนึ่งซะแล้ว ไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ"

"แน่นอนว่ามันคงเทียบไม่ได้กับคนที่จับปลาหลายมืออย่างประธานโจวหรอกค่ะ"

โจวฉือเซิน "......"

แล้วสายตาของเขาหยุดจ้องมองไปที่เสื้อผ้าของหร่วนซิงหว่าน เขากวาดตามองขึ้นลงๆ แล้วขมวดคิ้วที่สวยงามของเขาเล็กน้อยและพูดว่า "นี่คุณใส่อะไรของคุณ?"

หร่วนซิงหว่านเสยผมไปข้างหลัง และมองไปทางอื่น แล้วพูดว่า "แฟชั่นน่ะ คุณคงไม่เข้าใจหรอก"

โจวฉือเซินทำเสียงเยาะเย้ย ลุกขึ้นจัดแขนเสื้อให้เรียบร้อย แล้วเดินผ่านเธอไป

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่เดิมสักพัก แล้วจึงหันหน้ากลับไป คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะเห็นโจวฉือเซินนั่งงอตัวอยู่ในรถMaybachสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลเสียแล้ว

หลังจากที่รถขับออกไปเป็นเวลานานแล้ว เธอก็ยังคงรู้สึกสับสนมึนงงเล็กน้อย

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะจากไปแบบนี้เสียแล้ว?

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อประณามฉันโดยเฉพาะใช่ไหม? หรือว่าเขาเพียงแต่อารมณ์ไม่ดี ก็เลยมาพูดคำพูดสกปรกๆใส่เธอสองประโยคเท่านั้น?

หร่วนซิงหว่านรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ตอนที่เธอกลับไปที่บ้าน สวี่เยว่กำลังรดน้ำดอกไม้ในสวนอยู่พอดี พอได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็ถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองว่า "พูดให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วหรือยัง?"

"......ค่ะ"

สวี่เยว่ยืดตัวตรงขึ้นมาแล้วพูดว่า "ถ้าฉันเดาไม่ผิด คุณคงปฏิเสธเสี่ยวหานไปแล้วสินะ ในเมื่อเรื่องต่างๆคลี่คลายลงแล้ว ทำไมคุณถึงยังดูไม่มีความสุขอยู่เลยล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก และลังเลอยู่สักพักใหญ่ๆ แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า "ฉันพบอดีตสามีของฉันระหว่างทางที่กลับมาค่ะ"

"ทะเลาะกันมาหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า "จู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมา แล้วพูดคำพูดแปลกๆและยากที่จะเข้าใจบางอย่าง แล้วก็จากไป ฉันไม่รู้เลยค่ะว่าเขามาที่นี่ทำไม"

สวี่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า "เขาคงคิดถึงเธอล่ะมั้ง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

แล้วหร่วนซิงหว่านก็พูดว่า "น้าสวี่คะ คุณอย่าพูดล้อเล่นแบบนี้สิคะ ฉันกลัวนะ"

"คุณบอกว่าพวกคุณหย่ากันแล้วนี่ แล้วทำไมเขาต้องเดินทางจากหนานเฉิงมาไกลถึงที่นี่ล่ะ ไม่ใช่เพื่อมาพบหน้าคุณหรอกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนเก้าอี้ เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า แล้วหายใจออกมา "เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าเขามักจะทำเรื่องที่ทำให้ผู้คนคาดไม่ถึงอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็มักจะมีสำนวนการพูดที่เป็นของตัวเขาเองอยู่เสมอ อีกอย่าง การที่เขาเกลียดฉันนั้นมันเป็นเรื่องจริงค่ะ"

สวี่เยว่รดน้ำดอกไม้ต่อ แล้วพูดขึ้นมาว่า "คนโง่เอ๊ย ถ้าเขาเกลียดคุณจริงๆ เขาจะยังแต่งงานกับคุณได้ยังไง"