สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 91

หร่วนซิงหว่านกัดฟันแน่น ยังไงกันนะ เธอในสายตาของเขาไม่นับว่าเป็นคนเลยงั้นเหรอ!

ไม่ว่าหร่วนซิงหว่านจะเถียง โจวฉือเซินจึงพูดอย่างเรียบเฉย:"เปลี่ยนเสื้อผ้า ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อย"

"เมื่อวานคุณก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ?"

"เมื่อวานเธอก็กินข้าวแล้ว ทำไมวันนี้ต้องกินอีกล่ะ?"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

ผู้ชายสารเลวคนนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆ

เธอหันหลังกลับมาอย่างแรง ปิดประตูเสียงดังปัง แล้วล็อกกุญแจ

โจวฉือเซินเหลือบมองที่กลอนประตูและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และลูกกระเดือกก็ขยับขึ้นลง

เขาเก็บสายตาและกระแอมเล็กน้อย:"ฉันรอเธอข้างล่างนะ เร็วหน่อยล่ะ"

เสียงบูดบึ้งของหร่วนซิงหว่านดังมาจากห้อง:"เข้าใจแล้ว!"

เร่งๆๆ เร่งบ้าเร่งบอ!

ถ้ารีบมากไม่ไปเองล่ะ

หร่วนซิงหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกระโปรงโบราณของสวี่เยว่ แบบที่โจวฉือเซินไม่ชอบ

เพื่อให้ผู้ชายสารเลวคนนั้นรอสักนิด เธอจึงแต่งหน้าอย่างอ้อยอิ่ง

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านลงไปชั้นล่าง โจวฉือเซินยืนหันให้เธออยู่ในบ้าน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงชุดสูท รูปร่างสูงสง่า และกำลังสนทนาภาษาอังกฤษกับคู่สนทนาในโทรศัพท์มือถือ

เสียงของเขาลึกและดึงดูด เย็นชาเล็กน้อย และฟังสบายหู

แน่นอนว่าไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ชายสารเลวแบบไหน ตราบใดที่พวกเขาทำงานหนักก็ยังพอดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง

ผ่านไปสองนาที โจวฉือเซินคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหันกลับมามองหร่วนซิงหว่าน ซึ่งอีกฝ่ายหลบสายตาทันที:"ให้ประธานโจวรอนาน ฉัน..."

เดิมคิดว่าโจวฉือเซินจะประชดประชันเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเขาแค่เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงและพูดอย่างเรียบเฉย:"ไปกัน"

ลูกบ้านส่วนใหญ่ถูกน้าฉินลากไปเที่ยวแล้ว เพื่อนบ้านที่มักจะออกมาอยู่ริมน้ำจึงไม่มีใครออกมา ดังนั้นทั้งซอยจึงเงียบสงบเป็นพิเศษ

พระอาทิตย์กำลังตกดินอย่างเงียบๆ ปกคลุมถนนสายยาวเก่าแก่และมีความหลากหลายนี้

หร่วนซิงหว่านเดินตามหลังโจวฉือเซินและทิ้งระยะห่างจากเขา ในขณะที่เตะก้อนหินเบาๆ ใต้ฝ่าเท้า

สุดถนนสายยาวมีแม่น้ำกว้าง

เมื่อก่อนหร่วนซิงหว่านชอบมาดูพระอาทิตย์ตกที่นี่ทุกวัน

ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนส่วนใหญ่ที่นี่ออกมาเล่นหมากรุกและเดินเล่นในย่านถนนอานเฉียวตอนนี้ไม่มีพวกเขาแล้ว ริมแม่น้ำดูรกร้าง มีคนเดินผ่านไปมาแค่สองสามคน รวมทั้งกลุ่มเด็กๆ ที่ออกมาเล่นกัน

โจวฉือเซินยืนอยู่ริมแม่น้ำและมองทิวทัศน์อันไกลโพ้น โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ด้านหลังเขาและหาว

เธอง่วงจะตายอยู่แล้ว

ทำไมเขาได้มีพลังล้นหลามแบบนี้นะ?

ระหว่างที่หร่วนซิงหว่านอยู่ในความงุนงง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของโจวฉือเซิน:"มานี่"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เสียงและพบว่าไม่รู้ว่าทำไมโจวฉือเซินถึงเดินลงบันไดไป เขายืนอยู่ที่ด้านข้างของเรือด้วยท่าทางสง่า

เธอพยายามจะทำตัวร่าเริงและเดินลงบันได

แต่จนถึงชั้นสุดท้าย เธอมองดูเรือที่อยู่ห่างช่วงหนึ่งอย่างลังเล

ในขณะที่เธอไม่รู้ว่าจะผ่านไปอย่างไร ก็มีมือที่เห็นกระดูกชัดเจนยื่นมาหาเธอ

หร่วนซิงหว่านตกใจและเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

โจวฉือเซินรอจนดูเหมือนว่าจะรำคาญแล้ว:"ตกใจอะไรอยู่ ขึ้นมา"

หร่วนซิงหว่านลังเลครู่หนึ่งแล้วยื่นมือให้เขา

ระหว่างที่หร่วนซิงหว่านขึ้นเรือนั้น มันก็ขยับ เธอยืนไม่ถนัดและถลาเข้าสู่อ้อมกอดของเขาโดยไม่ทันระวัง

มือของโจวฉือเซินอยู่บนเอวเธอและผ่านไปไม่กี่วินาทีก็พูดขึ้น:"ยังกอดไม่พออีกเหรอ?"

"..."

หร่วนซิงหว่านตอบสนองอย่างรวดเร็วและถอยกลับอย่างรวดเร็ว แต่เรืออยู่ในน้ำ และเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงการสั่นไหวได้ และเธอก็ไม่สามารถจะควบคุมตัวเองให้โอนเอนได้

เมื่อหร่วนซิงหว่านคิดว่าเธออาจจะตกลงไปในน้ำโจวฉือเซินก็คว้าเอวของเธอและดึงเธอกลับ

โจวฉือเซินพูด:"เธอเงอะงะทำไม ขยับตัวน้อยๆ หน่อย"

มันเป็นเพราะเขาทั้งนั้น!