สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 92

โจวฉือเซินไม่แม้แต่จะมองเธอ ดึงมือของเขาแล้วเดินขึ้นบันไดด้วยขายาวของเขา

หร่วนซิงหว่านเดินตามหลังและอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา:"ประธานโจวยังมีที่ที่อยากไปไหมคะ ถ้าไม่มีแล้วฉันจะกลับล่ะ"

"ไม่มีใครเคยบอกเธอเหรอว่าท้องก็ต้องออกกำลังเยอะๆ หน่อย"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอย่างจริงจัง:"หมอของฉันบอกฉันแค่ให้ฉันพักผ่อนเยอะๆ และอยู่ให้ไกลจากคนและเรื่องที่เกลียด ยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี"

โจวฉือเซินกกวาดสายตาเฉยเมยมา

"แน่นอนแหละ อยู่กับประธานโจวสามารถทำให้ผู้คนมีความสุขทั้งร่างกายและจิตใจประธานโจวอยากไปที่ไหนอีกคะ? พวกเรารีบไปรีบกลับเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นอีกเดี๋ยวจะมืดแล้ว"

โจวฉือเซินมองไปที่รอยยิ้มปลอมๆ บนใบหน้าของเธอและเยาะเย้ย:"ไม่ไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจโล่งอก ไม่ไปไหนแล้วคือดีที่สุด

การเดินทางกลับเหมือนจะใช้เวลาน้อยกว่าขาไปมาก เพียงครู่เดียวก็ถึงหน้าประตูแล้ว

หร่วนซิงหว่านพูด:"งั้นฉันขึ้นข้างบนนะคะ ประธานโจวมีอะไรก็เรียกฉัน"

พูดแล้วเธอก็ไม่รอให้โจวฉือเซินตอบและรีบวิ่งขึ้นข้างบน

หลังจากกลับถึงห้อง หร่วนซิงหว่านก็นั่งอยู่หน้าเตียงและเปิดดูแบบ เธอหยิบปากกาขึ้นมาแต่กลับไปไม่ลงมือเสียที

ตอนนี้ในหัวเธอเต็มไปด้วยภาพของโจวฉือเซินที่ยืนอยู่ในท้ายเรือและเอื้อมมือออกไปหาเธอ

......

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านวาดจังหวะสุดท้ายเสร็จ เธอก็มักจะลงชื่อตัวเองไว้

เธอวางปากกาลงและบิดขี้เกียจเพ้ยซานซานก็โทรเข้ามาพอดี

เพ้ยซานซานพูด:"ซิงซิงเด็กดี ทำอะไรอยู่จ๊ะ?"

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะตอบ เธอก้มศีรษะลงและเห็นภาพวาดบนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่านั่นเป็นสาเหตุของความรู้สึกผิดหรือเปล่า เธอปิดแบบทันทีและหัวเราะแห้งๆ สองครั้ง:"เปล่า...ฉันก็วาดแบบไปเรื่อย ทำไมเหรอ?"

ดีที่เพ้ยซานซานไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตอะไรจึงได้แต่พูด:"ฉันอยู่เมืองหนานเฉิงคนเดียวเบื่อมากเลย แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี อย่างนั้นฉันไปหาเธอสักสองวันดีไหม? รูปวิวที่เธอส่งมาให้ฉันก่อนหน้านี้มันสวยมากเลย"

หร่วนซิงหว่านตอบไปอย่างไม่ทันได้คิด:"อย่า!"

เพ้ยซานซานคนสวยเกิดความสงสัย:"ทำไมล่ะ?"

"ฉันหมายความว่า...มันไกลเกิน ใช่ ไกลเกินไป ยิ่งกว่านั้นเธอยังมีวันหยุดแค่สองวันมันกระชั้นเกินไป แล้วเที่ยวก็ไม่สนุก รอคราวหน้านะ ครั้งหน้าหยุดยาว เธอค่อยมา"

"ก็ได้ เฮ้ สองวันก่อนฉันเจอหลี่อ๋างล่ะ เขากับเมียน้อยนั่นตอนนี้รักกันน่าดู ตอนแรกยังทำท่าจะเป็นจะตายไม่อยากจะไปจากฉันอยู่เลย น่าขยะแขยงชะมัด ผู้ชายมันก็ไร้ศีลธรรมกันหมด ไม่รู้จักอิ่มกินของตัวเองยังไม่พอ ยังเล็มไปถึงหม้อ ชาม ราม ไห ถ้วยน้ำจิ้มก็ไม่เว้น"

"..."

ใช่แล้ว จะเป็นจะตายแล้วยังไงล่ะ พอหันกลับมาก็ไม่ได้ทำตัวเองว่างเว้น

ความรู้สึกสำหรับคนเหล่านี้แล้วมันสำคัญแค่ไหนกัน

ขนาดหลี่อ๋างยังเป็นขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรกับ...

เพ้ยซานซานบ่นอยู่พักใหญ่ก่อนจะกำชับหร่วนซิงหว่านให้ดูแลตัวเองดีๆ และวางสายไป

หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์ลงและเปิดสมุดร่างแบบอีกครั้ง หลังจากใช้ความคิดก็ฉีกแบบหน้านั้นออกมาและขยำมันทิ้งลงถังขยะ

เธอถอนหายใจแล้วทำใจให้ร่าเริงและเริ่มร่างแบบต่อ

หร่วนซิงหว่านหมกมุ่นอยู่กับงานโดยไม่ได้เห็นเลยว่าท้องฟ้าด้านนอกมืดลงทีละนิดๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก

น้ำเสียงที่เรียบเฉยโจวฉือเซินดังขึ้น:"หร่วนซิงหว่าน เธอหลับอยู่เหรอ"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นและไปที่ประตูอย่างไม่เต็มใจ:"ประธานโจว มีอะไรคะ"

"ออกไปกินข้าว"

หร่วนซิงหว่านจึงรู้สึกตัวว่านี่เป็นเวลาอาหารค่ำแล้ว

แต่ผู้ชายสารเลวคนนี้จะยอมออกไปกินข้าวเหรอ แล้วจะออกไปทั้งอย่างนี้?

โจวฉือเซินมองไปที่นอกหน้าต่าง:"กลางคืนอุณหภูมิลดแล้ว เอาเสื้อคลุมไปด้วย"

"อ้อ"

หร่วนซิงหว่านกลับไปที่ห้องและหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งแล้วลงไปชั้นล่าง