สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 93

เมื่อก่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แถวๆ มหาวิทยาลัยมีถนนสายเก่าแบบนี้ เธอกับเพ้ยซานซานมักจะไปชอปปิ้งตอนกลางคืน

เพียงแต่ถนนที่พวกเธอไปเป็นเพียงถนนสายยาวๆ ไม่ครึกครื้นและเจริญแบบนี้

แต่เธอกลับคิดไม่ถึงเลยว่าโจวฉือเซินจะชอบสถานที่ที่ครึกครื้นแบบนี้

อย่างรวดเร็ว อาหารที่หร่วนซิงหว่านสั่งก็เข้ามาเสิร์ฟอย่างต่อเนื่อง

ในตอนที่หร่วซิงหว่านหยิบตะเกียบและเตรียมจะกินอยู่นั้น ก็พบว่าโจวฉือเซินกำลังเปิดเอกสารดูจากในโทรศัพท์มือถือ เธอคิดดูแล้วและส่งตะเกียบให้ไป

ตาบ้านั่นรับตะเกียบไปและไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านเบ้ปากและหยิบคู่ใหม่

จนเธอกินไปได้ครึ่งทาง โจวฉือเซินจึงได้วางโทรศัพท์ลงแล้วกวาดตามองอาหารบนโต๊ะ:"ทำไมเธอไม่กินพวกนี้"

หร่วนซิงหว่านที่กัดอาหารไปครึ่งหนึ่งถึงกับต้องคายออกมา:"ประธานโจวไม่ได้สั่งอะไรเลยไม่ใช่เหรอคะ"

โจวฉือเซินผลักกล่องเหล่านั้นต่อหน้าเธอและพูดเบาๆ "ก็บอกแล้วว่าให้สนใจแต่ตัวเองก็พอ"

"..."

ไม่รู้สำนึกบุญคุณ

หร่วนซิงหว่านสั่งของว่างมาเจ็ดแปดอย่างซึ่งล้วนเป็นของที่เธอชอบ และหวังดีจะแบ่งเขา ไม่สนใจก็ช่าง เธอกินเองก็ได้

หลังจากที่เธอกินมันหมดแล้วเธอก็อดที่จะเรอไม่ได้

โจวฉือเซินมองเธอ:"อิ่มแล้วเหรอ?"

"อา? อิ่มแล้ว ฉันไป..." หาเถ้าแก่เอากล่องมาใส่อาหารที่เหลือ

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันจะพูดจบ ก็เห็นโจวฉือเซินหยิบตะเกียบอีกครั้งและกินอาหารที่เธอกินเหลือไว้

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปและตามไม่ทัน

การทำแบบนี้มันคืออะไร?

ราวกับรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกประหลาดของเธอ โจวฉือเซินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน:"ไม่มีใครสอนเธอว่าอย่าเสียของเหรอ?"

"ฉัน..."

ใครเสียของ เธอคิดว่าหากกินไม่หมดจะห่อกลับบ้าน

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไรและมองไปทางอื่น

บนถนนนั้น แสงไฟพร่างพรายและส่องแสงเจิดจ้าในยามค่ำคืน

คนที่มาที่นี่ส่วนมากเป็นคู่รัก เพื่อน และครอบครัว ซึ่งล้วนแต่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิด คนที่หย่ากันแล้วชัดๆ อย่างพวกเขา แล้วยังต้องมานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันอีก คงหาไม่ได้แล้ว

ในระหว่างที่เธอใจลอยอยู่นั้น โจวฉือเซินก็กินหมดแล้ว:"ไปเถอะ"

"อือ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะเดินไปที่ทางออก เธอพบว่าโจวฉือเซินกำลังเดินเข้าไปในถนนที่มีชีวิตชีวามากขึ้น

"?"

โจวฉือเซินเดินไปไม่กี่ก้าวก็พบว่าหร่วนซิงหว่านไม่ได้ตามมา จึงหันกลับไปมองเธอแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์:"ที่นี่คนเยอะ ฉันอุ้มเธอไม่ได้ เพราะฉะนั้นเลิกคิดอะไรที่เป็นจริงไม่ได้ไปซะ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้งๆ สองที แต่ไม่พบสิ่งใดที่จะบ่นเกี่ยวกับเขา และรีบเดินไปข้างหน้า

โจวฉือเซินยังทำเหมือนเมื่อครู่ เดินอยู่ข้างเธอด้วยความเร็วที่ไม่ช้าไม่เร็วเกินไป

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองไปข้างหลังหลายครั้ง ตาบ้าที่บ้าไปแล้วรึไง? เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

ยังไม่ทันที่หร่วนซิงหว่านจะคิดออก สายตาก็ถูกดึงดูดโดยตุ๊กตาขนปุกปุยเล็กๆ ที่แผงขายของริมถนน

เธอเลือกตัวที่เธอชอบสองสามตัวและขณะที่กำลังจะจ่ายเงินด้วยแอปพลิเคชันอยู่นั้น เสียงจ่ายเงินแล้วก็ดังขึ้นที่ทางบัญชีเจ้าของร้าน

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะเชื่อและหันหน้าไป โจวฉือเซินเก็บโทรศัพท์มือถือแล้วมีสีหน้าไม่พอใจไม่น้อย:"มองฉันทำไม"

"..."