สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 219

เช้าวันเสาร์ หร่วนซิงหว่านก็ถูกเพ้ยซานซานลากออกมาจากใต้ผ้าห่ม เพื่อให้เธอแต่งตัวให้สวยงาม

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่หน้าบานหน้าต่าง ถูกแสงอาทิตย์ส่องจนลืมตาไม่ขึ้นอยู่บ้าง

เพ้ยซานซานเอ่ยทอดถอนใจ "วันนี้อากาศดีจริงๆ เป็นวันที่เหมาะสมแก่การนัดออกเดท ฉันต้องเก็บของออกไปข้างนอกสักหน่อย"

หร่วนซิงหว่านหาว "เช้าขนาดนี้ เธอจะไปไหน"

"ช่วงนี้ไม่ใช่ล้วนปิดเทอมฤดูหนาวหรือ ฉันจะไปเดินเล่นแถวมหาวิทยาลัย ดูสิว่ามีหนุ่มน้อยไร้เดียงสาคนไหนที่ต้องการให้ช่วยย้ายสัมภาระไหม ถ้าพบก็ถือว่าได้กำไร โอกาสแบบนี้หาได้ยากมากนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

รอจนหร่วนซิงหว่านเก็บของเสร็จแล้ว เฉิงเว่ยก็โทรศัพท์มาเช่นกัน

เพ้ยซานซานพาหร่วนซิงหว่านลงมาส่งที่ชั้นล่าง และเตรียมจะกลับไปนอนชดเชย รอจนถึงลิฟต์โดยสาร กลับได้พบกับ Daniel ที่เพิ่งจะกลับมาจากการวิ่งออกกำลังในตอนเช้า

ทั้งสองคนทักทายกันง่ายๆสองสามคำ และนิ่งเงียบลง

บรรยากาศยิ่งกระอักกระอ่วนแผ่ขยายไปทั่วพื้นที่ขนาดเล็กเรื่อยๆตามลิฟต์โดยสารที่เคลื่อนที่ขึ้นไปด้านบนอย่างช้าๆ

Daniel กระแอมไอและหาหัวข้อสนทนา "ผมได้ยินเฉิงเว่ยบอกว่า คุณหร่วนไปงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง?"

เพ้ยซานซานได้ยินก็พยักหน้า "ฉันก็เพิ่งจะลงไปส่งเธอที่ชั้นล่างค่ะ"

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีก

หลังจากประตูลิฟต์โดยสารเปิดออก เพ้ยซานซานก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะเปิดประตู เสียงของ Daniel ก็ดังมาจากด้านหลัง "เรื่องครั้งที่แล้ว ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าหากว่าคุณมีเวลาล่ะก็ คืนวันนี้ผมขอเลี้ยงข้าวคุณ"

ชะงักไปไม่กี่วินาที เพ้ยซานซานก็ยกมุมปากขึ้น หันหน้ากลับมา แสร้งทำเป็นเอ่ยนิ่งๆว่า "แค่พวกเราสองคน ไม่ค่อย...." เหมาะสมเท่าไรนะ

"ยังมีน้องชายของคุณหร่วน"

"......" เพ้ยซานซานกระแอมไอ "ถ้าแบบนั้นล่ะก็ ดีที่สุดเลยค่ะ"

Daniel พยักหน้าน้อยๆ "เจอกันตอนเย็นครับ"

........

บนรถ

เฉิงเว่ยเห็นหร่วนซิงหว่านเหม่อมองไปนอกหน้าต่างตลอด ดวงตาคู่นั้นไร้ชีวิตชีวา ราวกับยังนอนไม่ตื่นดี

เขายิ้มแล้วเอ่ยว่า "คุณหลับสักหน่อยเถอะ ยังเหลือระยะทางอีกสองชั่วโมง รอถึงแล้วผมจะปลุกคุณ"

หร่วนซิงหว่านได้ยินเช่นนั้น ก็เก็บงำความรู้สึก ตบลงที่ใบหน้าลองทำให้ตัวเองมีสติขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ต้องหรอกค่ะ ก็ไม่ได้ง่วงมาก พักนิดหน่อยก็พอแล้ว"

บนรถมีแค่เธอกับเฉิงเว่ยสองคน เธอก็เกรงใจที่ตัวเองจะนอน ให้เขาขับรถทางไกลขนาดนี้คนเดียว มักจะรู้สึกว่าไม่ดีเป็นอย่างมาก

เฉิงเว่ยเอ่ย "ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาคุยกัน?"

หร่วนซิงหว่านหาว "ได้ค่ะ"

คิดแล้วเฉิงเว่ยก็เปิดปากเอ่ยว่า "ซิงหว่าน ผมไม่เคยได้ยินคุณเอ่ยถึงเรื่องในครอบครัวเลย สะดวกที่จะเล่าไหม"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยถึงเรื่องนี้ จึงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่มีอะไรสะดวกหรือไม่สะดวก เพียงแต่ครอบครัวของฉันมีเพียงแค่ฉันกับน้องชายฉันสองคนเท่านั้น น้องชายของฉัน คุณก็เจอเขาในครั้งที่แล้ว"

"ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ ผมก็เคยเจอเขาแล้ว"

"หรือคะ เมื่อไรกัน"

เฉิงเว่ยเอ่ย "ก่อนหน้านี้น่ะ บางครั้งเขาไปหาคุณที่โรงเรียน ผมเคยเห็นจากที่ไกลๆ เพียงแต่ตอนนั้นข้างกายคุณยังมีคนอยู่ข้างกายอีกคนหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านยิ้มบางๆ และมองไปทางนอกหน้าต่างใหม่ "ที่แท้เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว"

สองชั่วโมงหลังจากนั้น รถก็จอดนิ่งที่รีสอร์ท

เหล่าพนักงานของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างล้วนนั่งรถบัสมาด้วยกัน ดังนั้นจึงช้าเล็กน้อย ตอนนี้ยังมาไม่ถึง

หลังจากจอดรถแล้ว เฉิงเว่ยก็ถามว่า "ซิงหว่าน คุณอยากจะกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม หรือเดินเล่นแถวๆนี้?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "เดินเล่นแถวๆนี้ค่ะ ที่นี่อากาศดีมาก"

อากาศนอกเมืองนั้นดีกว่าในเมืองมากจริงๆ รอบด้านไม่มีเสียงแตรรถยนต์ มีเพียงแค่เสียงลมพัดเบาๆ

ใกล้ๆพวกเขา ยังมีทะเลสาบที่ขุดขึ้นมาแห่งหนึ่ง

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ส่องแสง ผืนน้ำสว่างระยิบระยับเล็กน้อย

ทิวทัศน์แบบนี้ ทำให้คนรู้สึกมีความสุขได้ง่ายมาก

แต่ไม่รู้ว่าทำไม หร่วนซิงหว่านกลับหวาดผวา โดยเฉพาะเมื่อเห็นเรือลำเล็กเข้ามาจอดที่ฝั่ง สมองก็ปรากฏช่วงเวลาที่อยู่ถนนอานเฉียวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

คล้ายกับว่ามีแสงแดดเจิดจ้าแบบนี้ อากาศที่มีลมพัดน้อยๆ เรือลำเล็กโคลงเคลงอยู่บนผืนน้ำ เธอซบอยู่บนไหล่ของชายหนุ่มอย่างสะลึมสะลือ โลกทั้งใบไม่มีเสียงโหวกเหวกโวยวายใดๆ เหลือเพียงแค่เสียงน้ำไหลแผ่วเบา

รวมไปถึง เสียงหัวใจของเธอที่เต้นระรัว

เฉิงเว่ยมองไปตามสายตาของเธอ และถามว่า "จะไปไหม?"

หร่วนซิงหว่านเก็บงำความรู้สึก "ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกเราไปดูสถานที่อื่นกันเถอะ"

พวกเขาเพิ่งจะหมุนตัวก็เห็นว่าไม่ไกลจากบนสะพาน มีคนขบวนหนึ่งกำลังเดินมุ่งหน้ามายังทิศทางของพวกเขา

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหน้าสุด หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปหลายวินาที และหันหน้ากลับไปมองเรือลำเล็กที่จอดนิ่งอยู่ริมฝั่งตามจิตใต้สำนึก ชั่วขณะหนึ่งที่นึกว่าตัวเองเกิดภาพลวงตาขึ้น

นี่ก็ยังจะสามารถ???

ในไม่ช้า คนกลุ่มนั้นก็อยู่ใกล้กับพวกเขาขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินเห็นพวกเขาหรือไม่ หรือว่าจงใจแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น กระทั่งสายตาก็ไม่ได้เหลือบมองมาแม้แต่น้อย และเดินจากไปท่ามกลางกลุ่มคนรอบล้อมอย่างรวดเร็ว

เขาเดินจากไปนานแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ยังไม่รู้สึกตัว

อย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงว่า เมื่อครู่ชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นในสมองของเธอ จะมาปรากฏตัวตรงหน้าเธอในวินาทีถัดไป

ราวกับมีความรู้สึกละอายใจแปลกๆ

เฉิงเว่ยเอ่ยเสียงเบา "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านเก็บงำความรู้สึก "ขอโทษค่ะ ฉัน....."

"ไม่เป็นไร พวกเรากลับกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ค่ะ"

รอจนพวกเขากลับไปถึงโรงแรม เหล่าพนักงานของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างล้วนมาถึงแล้ว และกำลังรวมตัวพูดคุยกันอยู่

เมื่อเห็นเฉิงเว่ยพาหร่วนซิงหว่านมา ทุกคนก็หยุดสนทนาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย มองมาทางพวกเขาจากที่ไกลๆ

หลังจากผู้ช่วยรายงานตารางงานกับเฉิงเว่ยแล้ว เฉิงเว่ยก็ก้มหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือ หลังจากนั้นก็เอ่ยว่า "ให้ทุกคนกลับไปเก็บของที่ห้องพักก่อนเถอะ ครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ลงมารวมตัวกันที่ชั้นล่าง เพื่อไปกินข้าวกลางวัน"

"ครับ"

เฉิงเว่ยรับคีย์การ์ดห้องพักมาจากผู้ช่วยแล้ว ก็ไปหยิบสัมภาระของหร่วนซิงหว่านออกมาจากในรถ

เมื่อพวกเขาไปกันแล้ว พนักงานที่ใช้สายตาสนทนากันก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวในที่สุด

"นั่นคงจะไม่ใช่แฟนสาวของประธานเฉิงหรอกนะ? สวยมากเลย!"

"แต่ว่าก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยได้ยินว่าประธานเฉิงมีแฟนนะ พวกเธออย่าพูดมั่วๆ ถ้าหากว่าเป็นน้องสาวในครอบครัวล่ะ คืนวันนี้ฉันยังรอที่จะเต้นรำเพลงแรกกับประธานเฉิงนะ"

"เธอพอเถอะ ดูท่าทางแล้วนี่มันแฟนสาว ใครจะพาน้องสาวมาในสถานการณ์แบบนี้กัน อย่าปลอบใจตัวเองเลย"

"เฮ้อ พวกเธอรู้สึกไหมว่าแฟนสาวของประธานเฉิงหน้าตาคุ้นๆ ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน"

"ฉันก็รู้สึกคุ้นหน้าเธอ เป็นดาราคนไหนหรือเปล่านะ"

"ไม่ต้องเดาแล้ว ฉันรู้ว่าเธอคือใคร"

เสี้ยวพริบตา กลุ่มคนที่เขยิบตัวเข้ามาวิพากษ์วิจารณ์ก็ล้วนหันไปมองคนที่เอ่ยพูดคนนั้น

"เธอเป็นนักออกแบบของเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ป ก็คือคนที่ได้รางวัลที่หนึ่งในการแข่งขันนักออกแบบก่อนหน้านี้คนนั้น ชื่อ...ชื่อว่าอะไรนะ?"

มีคนเอ่ยว่า "ชื่อว่า Ruan สินะ?"

"ใช่ๆๆ ก็คือเธอ"

"แต่ว่า...ก่อนหน้านี้มีข่าวลือออกมาว่า Ruan เคยถูกเลี้ยงดูไม่ใช่หรือ"