สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 220

หลังจากเฉิงเว่ยพาหร่วนซิงหว่านไปส่งที่ห้องแล้ว ก็ยื่นคีย์การ์ดห้องพักให้เธอ "ซิงหว่าน ผมพักอยู่ห้องตรงข้าม อีกครู่หนึ่งตอนที่ถึงเวลาลงไปที่ชั้นล่าง ผมจะมาเรียกคุณ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มน้อยๆ และพยักหน้า "ค่ะ"

เมื่อเข้าไปในห้อง หร่วนซิงหว่านก็วางสัมภาระลงแล้วไปล้างหน้าที่ห้องอาบน้ำ ก่อนจะเดินไปที่ระเบียงและพิงตัวเข้ากับรั้วเพื่อให้ลมพัดผ่าน

ห้องนี้ของเธออยู่ตรงข้ามกับทะเลสาบที่ถูกขุดขึ้นพอดี เมื่อมองจากที่ไกลๆ ผิวน้ำทะเลสาบนั้นสวยกว่าแต่ก่อนมาก เหมือนกับประดับไปด้วยอัญมณีขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน ทอแสงประกายระยิบระยับ

หร่วนซิงหว่านโคลงศีรษะครู่หนึ่ง ความคิดสับสนวุ่นวายเหล่านั้นก็ล้วนปลิวออกไปจากสมอง

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง เธอบิดขี้เกียจอย่างรู้สึกสบายตัว เมื่อหันกลับไปกลับพบว่าระเบียงห้องข้างๆมีคนคนหนึ่งยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

หร่วนซิงหว่าน "......."

ท่าทางบิดขี้เกียจของเธอค้างอยู่กลางอากาศ ทั่วทั้งร่างแข็งทื่อไปหมด

ส่วนโจวฉือเซินกลับทำราวกับไม่เห็นการคงอยู่ของเธอ เพียงแต่มองไปด้านหน้านิ่งๆ เครื่องหน้าทั้งห้าเคร่งขรึมเสียจนมองไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึก

หร่วนซิงหว่านค่อยๆเก็บมือกลับมา ริมฝีปากขยับเล็กน้อย คล้ายกับลังเลว่าจะเอ่ยปากดีหรือไม่

เรื่องที่มีความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นหนึ่งในหมื่นเช่นนี้ไม่สามารถใช้คำว่าบังเอิญมาอธิบายได้หรอกนะ

นี่มันดูจะจงใจมากเกินไปแล้ว

ผู้ชายเฮงซวยคนนี้คิดจะทำอะไรอีก?

ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ

หร่วนซิงหว่านก้าวขึ้นไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง "โจว...."

"ประธานโจว นี่คือรายงานบัญชีของรีสอร์ทตลอดทั้งปีนี้ รวมไปถึงแผนการพัฒนาในปีหน้าครับ พวกเราเตรียมซ่อมแซมสวนน้ำ และเพิ่มเติมเครื่องเล่นข้างริมทะเลสาบที่ถูกขุดด้วยครับ"

หร่วนซิงหว่านตะลึงมองภาพเบื้องหน้า ด้วยท่าทางมึนงง

ตอนนี้เองที่ชายหนุ่มคล้ายกับว่าเห็นเธอ จึงหันหน้ามา และเอ่ยอย่างมีมารยาทว่า "คุณสุภาพสตรี ผมคือผู้จัดการโรงแรมแห่งนี้ มีอะไรต้องการให้ช่วยเหลือไหมครับ"

"ขอ...ขอโทษค่ะ"

หร่วนซิงหว่านรีบวิ่งกลับไปในห้อง รู้สึกกระอักกระอ่วนจนแทบจะไม่ไหว

สิ่งที่โชคดีเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ก็คือยังไม่ได้เอ่ยออกไป

ไม่อย่างนั้นก็ไม่แน่ว่าผู้ชายเฮงซวยคนนั้นจะเยาะเย้ยเธอว่าคิดไปเองอย่างไรอีก

ริมระเบียง

โจวฉือเซินพลิกรายงานบัญชีตรงหน้า หลังจากนั้นก็ยื่นเอกสารคืนไป

ผู้จัดการเอ่ยว่า "โครงการสวนน้ำนั้น ประธานโจวคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างครับ"

"ทำรายละเอียดโครงการอย่างละเอียดให้ผม" ระหว่างที่เอ่ย โจวฉือเซินก็เหลือบตามองไปยังริมระเบียงที่ไร้ผู้คนข้างๆ หลังจากนั้นก็มองไปยังทะเลสาบที่อยู่ไกลๆ น้ำเสียงสงบนิ่ง "เพิ่มพื้นที่สำหรับเด็กๆเข้าไปอีกหนึ่ง"

ผู้จัดการน่าจะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ หลังจากประหลาดใจไปครู่หนึ่ง ก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ตอบว่า "ได้ครับ ผมจะรีบให้พวกเขาเขียนร่างแผนการออกมาอย่างเร็วที่สุด"

โจวฉือเซินจัดแขนเสื้อ หมุนกายเดินกลับไปในห้อง

รอจนผู้จัดการจากไปแล้ว ผ่านไปไม่นาน หลินหนานก็เคาะประตูแล้วเข้ามา "ประธานโจว แผนงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างตรวจสอบชัดเจนแล้วครับ" โจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา นิ้วเรียวยาวเคาะไปบนหัวเข่า "พูด"

"ตอนกลางวันพวกเขาจะกินข้าวกันที่ร้านอาหารบนทะเลสาบ ตอนบ่ายมีกิจกรรมล่องเรือเที่ยวและพักผ่อนอื่นๆ สามารถเลือกเข้าร่วมเองได้ ตอนกลางคืนทุ่มหนึ่งจะเริ่มงานเลี้ยงในห้องจัดเลี้ยงอย่างตรงเวลา พรุ่งนี้เช้าก็จะเป็นกิจกรรมปีนเขา หลังจากกินอาหารกลางวันแล้วก็จะกลับเมืองหนานเฉิงครับ"

โจวฉือเซินเอ่ย "จัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"

หลินหนานพยักหน้า "ประธานโจววางใจได้ครับ ล้วนสั่งการลงไปล่วงหน้าแล้ว"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเล็กน้อย หันหน้าไปมองนอกหน้าต่างอย่างไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

.......

หร่วนซิงหว่านล้างหน้าด้วยน้ำเย็นไปสองนาทีเต็มๆกว่าจะทำให้ความกระอักกระอ่วนที่ล้อมรอบตัวเองอยู่หายไปได้บ้าง เธอก็ไม่รู้ว่ามีสาเหตุจากตัวเอง หรือว่าจากห้องนี้กันแน่ที่มักจะทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

เธอเดินออกไป เตรียมจะลงไปเดินเล่นที่ชั้นล่าง สูดอากาศบริสุทธิ์

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะพบกับผู้จัดการโรงแรมที่รายงานเรื่องงานให้กับโจวฉือเซินเมื่อครู่นี้ในลิฟต์โดยสารพอดี

ฝ่ายตรงข้ามจำเธอได้ จึงพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านยิ้มบางๆ พิงร่างเข้ากับผนังลิฟต์โดยสาร มองเลขที่ชั้นที่ค่อยๆขยับลงไปด้านล่างอย่างช้าๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็เอ่ยถามว่า "โรงแรมของพวกคุณ อยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของโจวซื่อกรุ๊ปหรือคะ"

ผู้จัดการได้ยินแล้วก็หันหน้ามาตอบ "ใช่ครับ"

เมื่อเอ่ยจบ เขาถึงนึกภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ จึงถามอย่างไม่มั่นใจว่า "คุณสุภาพสตรี คุณรู้จักประธานโจวของพวกเราหรือครับ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้งๆ "เคยเจอกันก่อนหน้านี้น่ะค่ะ"

ผู้จัดการคิดว่าเธอน่าจะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง รู้จักประธานโจวก็ไม่แปลก จึงไม่ได้เอ่ยถามต่อ แต่หาหัวข้อสนทนาอื่นแทน "นอกจากโรงแรมแล้ว ทั้งรีสอร์ทล้วนอยู่ภายใต้การจัดการดูแลของโจวซื่อกรุ๊ป ครั้งนี้ประธานโจวมาก็เป็นการสังเกตการทำงานปลายปีประจำรอบครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามว่า "ถ้าอย่างนั้นเขา...มาเมื่อไรหรือคะ"

"เมื่อวานตอนกลางคืนครับ"

ทว่าสิ่งที่ผู้จัดการไม่ได้พูดก็คือ แต่ก่อนการรายงานปลายปี ประธานโจวไม่เคยมาด้วยตัวเองมาก่อน

เมื่อคืนวานกลางดึก ตอนที่ประธานโจวมาถึง ก็ทำให้ทั้งในและนอกรีสอร์ทตกใจจนแทบรับไม่ไหว นึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทว่าดูจากเหตุการณ์ในเช้าวันนี้ ทุกอย่างล้วนปกติมาก ประธานโจวเพียงแค่ให้พวกเขารายงานการทำงานเท่านั้นเอง

เมื่อได้ยินว่าโจวฉือเซินมาเมื่อคืนวาน ความสงสัยสุดท้ายในใจของหร่วนซิงหว่านก็หายไปหมดสิ้น

เพียงแต่ความน่าจะเป็นอย่างหนึ่งในหมื่นที่ทำให้เธอสามารถพบได้นั้นโชคร้ายเกินไปแล้วจริงๆ

ผู้จัดการแนะนำทัศนียภาพใกล้ๆนี้และสถานที่ที่สามารถไปได้บางแห่งให้กับหร่วนซิงหว่าน

ลิฟต์โดยสารถึงชั้นหนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยขอบคุณ เดินออกไปจากห้องโถงโรงแรม

ทว่าเธอไม่ได้ไปสถานที่ที่ผู้จัดการพูดถึงพวกนั้น แต่เดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย

และเดินไปถึงริมทะเลสาบที่ถูกขุดนั้นโดยไม่รู้ตัว

เธอยืนอยู่บนสะพานให้ลมพัดนิ่งๆ ปล่อยอารมณ์ของตัวเองให้ว่างเปล่า

แต่เป็นเพราะองค์ประกอบของสภาพแวดล้อม นับตั้งแต่ที่ตัวเองมาถึงสถานที่นี้ เธอก็มักจะอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่อยู่ที่ถนนอานเฉียว

เธออยากรู้ว่าถนนสายนั้นเปลี่ยนไปหรือไม่ เหล่าเพื่อนบ้านที่อยู่บนถนนล้วนย้ายออกไปแล้วหรือไม่

ยังมีน้าฉิน น้าสวี่....

พวกเธอล้วนสบายดีไหม

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่า ชั่วชีวิตนี้ของเธอน่าจะหาสถานที่เก่าแก่และสงบเงียบเช่นนี้พบอีกได้ยาก และไม่มีช่วงเวลาว่างๆสบายๆแบบนั้นอีก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน โทรศัพท์มือถือของหร่วนซิงหว่านดังขึ้น

เป็นเฉิงเว่ยที่โทรศัพท์มา

"ซิงหว่าน คุณไม่อยู่ที่ห้องหรือ"

"ขอโทษนะคะ ฉันอยู่นอกโรงแรม ลืมบอกคุณไปเลย ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

เฉิงเว่ยเอ่ย "ไม่เป็นไร อย่างนั้นผมจะรอคุณที่ชั้นล่างของโรงแรม"

เมื่อวางสายโทรศัพท์ เฉิงเว่ยก็เดินจากหน้าประตูห้องของหร่วนซิงหว่านไปกดลิฟต์

และในตอนนี้เองที่เงาร่างของโจวฉือเซินปรากฏตัวขึ้น ยืนนิ่งอยู่ด้านข้างเขา

เฉิงเว่ยเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน "การที่ประธานโจวมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่น่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า เพื่อสร้างโอกาสในการพบหน้ากับซิงหว่าน ประธานโจวจะเปลืองแรงสร้างสถานการณ์ยิ่งใหญ่ขนาดนี้"

โจวฉือเซินโต้กลับเรียบๆว่า "ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่า ประธานเฉิงจะไม่มีแม้กระทั่งความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองแม้แต่น้อย หรือจะพูดว่า เมื่อคืนวานประธานเฉิงยังเห็นไม่ชัดเจนมากพอ"

เฉิงเว่ยกำหมัดแน่น หันหน้าไปมองเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยการอดกลั้นต่อโทสะ

โจวฉือเซินสบตาเขา ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา