สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 226

สายตาของโจวฉือเซินผสานไปยังสายตาของเธอ คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนั้นค่อยๆ ยกขึ้น: " ทำไมล่ะ นึกเสียใจขึ้นมาหรือยังไง? "

หร่วนซิงหว่านใจอ่อนจึงหลบสายตาของเขา ขณะพูดก็อดไม่ได้ที่จะติดอ่าง: " เสียใจ..... เสียใจอะไรกัน "

" เสียใจที่เคยปฏิเสธผมไง "

" ประธานโจวคิดเยอะเกินไปแล้ว มันไม่มีอะไรสักหน่อย "

โจวฉือเซินมองไปข้างหน้าอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงสบายอกสบายใจ: " เมื่อกี้สายตาคุณมันฟ้องหมดแล้ว "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเหอะออกมา แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไร

ยิ่งพูดเยอะก็มีแต่จะแย่ไปกว่าเดิม

หร่วนซิงหว่านเริ่มจะไม่เข้าใจแล้วว่า: " ประธานโจว ที่คุณทำแบบนี้เพราะต้องการอะไรกันแน่? ไม่ใช่ว่าความอดทนของคุณมันสลายหายไปหมดแล้วเหรอ? "

" แค่ผมพูดคุณก็เชื่อแล้วหรือไง? "

หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าเริ่มจะปวดหัวขึ้นมาแล้ว ที่แท้เธอก็ประเมินความหน้าไม่อายของอิตาบ้าคนนี้ต่ำเกินไปสินะ

เธอเม้มปาก แล้วพูดเนิบๆ : " ฉันรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากที่คืนนี้ประธานโจวทำอะไรพวกนี้ให้ฉัน ฉันยอมรับว่าแปลกใจมาก แล้วก็...... " ซึ้งใจ

สองคำสุดท้ายเธอไม่ได้พูดออกไป หยุดชะงักอยู่สักพักจึงจะพูดต่อว่า: " เราหย่ากันมาก็ครึ่งปีแล้ว ประธานโจวไม่จำเป็นต้อง...... "

" หร่วนซิงหว่าน " โจวฉือเซินตัดบทเธอนิ่งๆ " คุณดูไม่ออกเหรอ ว่าผมกำลังง้อคุณอยู่? "

หร่วนซิงหว่านเหมือนจะได้ยินไม่ค่อยชัด: " อะไรนะคะ? "

โจวฉือเซินหมุนตัว และพิงไปยังระเบียง ดวงตาที่ดูลึกลับนั้นจ้องไปที่เธอ: " ของขวัญครบรอบอีกสองอย่าง ไว้ผมค่อยทบให้คุณ "

หร่วนซิงหว่านตะลึง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

พอผ่านไปสักพักเธอจึงตอบว่า: " ประธานโจว คุณเคยคิดไหมว่าสิ่งที่คุณทำมันไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่มันเป็นเพียงการรบกวนชีวิตที่แสนสงบสุขของฉัน "

" ชีวิตสงบสุขที่ว่าของคุณ คือการอยู่กับเฉิงเว่ยงั้นเหรอ? " โจวฉือเซินพูดต่อ " เฉิงเว่ยไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ หรือคุณคิดจริงๆ ว่า เป็นเพราะความสามารถของเขาเอง ถึงสามารถสร้างบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างขึ้นมาภายในเวลาอันสั้นได้ "

" เรื่องพรุ่งนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้สนใจอะไร "

โจวฉือเซินพูดออกมาอย่างไม่รีบร้อน: " หร่วนซิงหว่าน คุณก็รู้ดีว่าทำไมคุณถึงไม่สนใจ? "

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ : " นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ฉันไม่มีเหตุผลที่จะ.... "

" มันเป็นเพราะว่าคุณไม่ใช่เขา ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไรคุณก็เลยไม่ใส่ใจยังไงล่ะ "

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่เม้มปากอยู่อย่างนั้น

โจวฉือเซินก็ยังพูดต่ออีกว่า: " ต้องอยู่กับคนที่ตัวเองไม่ชอบ ชีวิตมันจะสงบสุขได้ยังไง "

" ประธานโจวคิดผิดแล้ว ชีวิตสงบสุขที่ฉันอยากได้ ไม่ใช่การอยู่กับเฉิงเว่ย "หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา สีหน้าดูนิ่งสนิท " ขอแค่คุณไม่โผล่ออกมา ชีวิตฉันก็คงสงบสุขตลอดไปนั่นแหละ "

โจวฉือเซินหัวเราะ: " หร่วนซิงหว่าน ก่อนจะพูดโกหกอะไรก็ถามใจตัวเองก่อนนะ "

" ........ "

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตัวเองไม่มีวิธีต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้ต่อหน้าชายนิสัยแย่คนนี้ แม้แต่เปลือกนอกของเธอก็ไม่เหลืออีกต่อไป และเขาสามารถถอดฉีกสิ่งที่เธอจงใจปกปิดไว้ได้เสมอ

" ประธานโจว ฉันว่าฉันพูดกับคุณชัดเจนแล้วนะ ปัญหาระหว่างเราสองคนมันไม่ได้มาจากเพราะคุณไม่ชอบฉันหรือฉันไม่ชอบคุณ แต่เรา..... "

" มันก็ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คุณคิดหรอกนะ คุณบอกว่าเมื่อสามปีก่อนการแต่งงานทำให้คุณไม่มีความสุข ดังนั้นตอนนี้ผมก็เลยกำลังง้อคุณ รอให้คุณหายโกรธ คุณต้องยกโทษให้ผมแน่ แล้วปัญหาระหว่างเรามันก็จะได้ถูกแก้ไง "

หร่วนซิงหว่านหุบยิ้ม: " ประธานโจว คุณรู้สึกว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ "

โจวฉือเซินรู้ว่าที่เธอจะสื่อคืออะไร เขาพูดเสียงต่ำ: " เรื่องที่คุณกังวลพวกนั้น ผมจัดการมันได้หมดเลยล่ะ "

" ฉันเชื่อในความสามารถของประธานโจว ว่าคุณสามารถจัดการโจวอานอานออกไปได้ แล้วก็จัดการได้แม้กระทั่งโจงเสียน เพียงแค่คุณต้องการ แต่แล้วมันยังไงล่ะ เพราะความจริงบางอย่างไม่ว่าคุณจะทำยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนมันได้ "

" คุณรู้ได้ยังไงล่ะว่ามันเปลี่ยนไม่ได้ "

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจที่จะหาความเห็นมาโต้เขาอีกต่อไป เธอจึงพูดว่า: " เฉิงเว่ยยังรอฉันอยู่ ฉันต้องกลับไปแล้ว "

เพราะเธอเพิ่งจะหมุนตัว ข้อมือก็ถูกชายร่างสูงคว้าเอาไว้

โจวฉือเซินพูด : " ผมไปส่งคุณเอง "

" คงไม่ต้องรบกวนประธานโจวหรอกค่ะ พอดีมีคนรออยู่ตรงโน้นแล้ว.. "

" ผมให้เขากลับไปแล้ว "

หร่วนซิงหว่านกำหมัดแน่น คำพูดคำจาผู้ชายคนนี้มันช่างยียวนเสียจริง และยิ่งดูหน้าไม่อายอีกต่างหาก

" ถ้างั้นคุณก็ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ "

หร่วนซิงหว่านสะบัดมือออกจากเขา สะบัดหน้าเดินตรงไปยังทางมืดๆ

แต่เมื่อเดินมาไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านเริ่มรู้สึกเสียใจกับความมุทะลุของตัวเอง

เมื่อผ่านคฤหาสน์ออกมาแล้ว ทางลงเขานั้นมืดมิดไปหมด บนเส้นทางที่ยาวออกไป ไฟสักดวงก็ไม่มี

แต่ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือก็แสงอ่อนเสียเหลือเกิน ในที่ที่มืดแม้กระทั่งชูนิ้วทั้งห้าขึ้นมาก็ยังมองไม่เห็นแบบนี้ ก็มีประโยชน์อยู่ไม่น้อย

บรรยากาศรอบๆ เมื่อใบไม้ถูกลมพัดกระทบกันจนเป็นเสียงที่ทำให้คนขนลุก

หร่วนซิงหว่านกำเสื้อแน่น พร้อมเร่งฝีเท้า ในใจก็อยากจะด่าโจวฉือเซินสักร้อยล้านรอบ

อิตาบ้าที่ไม่เอาถ่านคนนั้น ถ้ารู้อย่างนี้วันนี้เธอก็คงไม่เดิมพันกับเขาหรอก ที่คิดจะมาที่นี่แล้วเปิดโปงเขาให้ได้

แต่ตอนนี้พอแล้ว ยิ่งทำก็มีแต่จะยิ่งฝังตัวเองลงหลุมมากกว่า

หร่วนซิงหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห และเริ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ขณะนั้นเอง พงหญ้าข้างทางก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมา และตามมาด้วย อะไรบางอย่างที่แวบผ่านหน้าเธอไป

" กรี๊ด! "

เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงกรี๊ดออกมา พอตั้งตัวได้ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่นึกไม่ถึงว่าจะถอยไปโดนแผงอกที่อบอุ่นนั้น

มือของโจวฉือเซินข้างหนึ่งโอบเอวเธอเอาไว้ และมืออีกข้างก็ลูบหลังเธอเบาๆ จากนั้นก็ขำเล็กๆ : " ก็แค่แมวป่าตัวหนึ่งเท่านั้นเอง มันน่ากลัวขนาดนั้นเลย? "

ก่อนหน้านี้หร่วนซิงหว่านโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อิตาบ้าคนนี้ยังจะตามมาหัวเราะเยาะเธอถึงที่อีก เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเหยียบเท้าเขาเข้าอย่างจัง: " ไอ้คนนิสัยไม่ดี! "

โจวฉือเซินส่งเสียงเหอะ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอ แต่กลับพูดเสียงต่ำ : " คุณเหยียบจนติดเป็นนิสัยแล้วสิ? "

" สำหรับคนอย่างคุณ นี่ยังถือว่าเบาไป " ขณะที่พูด มือขึ้นออกแรงผลักเขา " ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! "

" เมื่อกี้เป็นคุณเองไม่ใช่เหรอที่พุ่งเข้าใส่ผม แล้วยังจะมาโทษผมอีก? "

หร่วนซิงหว่านกัดฟันตอบ: " คุณจงใจมายืนอยู่ข้างหลังฉันเอง ไม่ได้รอที่จะโผล่มาอยู่แล้วตั้งแต่แรกหรือไง? "

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว: " ทางลงเขาก็มีแค่เส้นเดียว ทำไมคุณถึงคิดว่าผมตามคุณมาล่ะ "

" ประธานโจวคุณไม่รู้สึกว่าควรจะปล่อยฉันแล้วค่อยพูดเหรอ มันจะเมคเซ้นส์กว่าไหม "

" ผมไม่ใช่หลิ่วเซี่ยฮุ่ย*สักหน่อย ที่จะปฏิเสธอ้อมกอดได้ลง "(*หลิ่วเซี่ยฮุ่ย เป็นผู้ชายในตำนานจีนโบราณ ใช้มาผู้ถึงชายที่มีคุณธรรมและมีจิตใจแน่วแน่มั่นคงนั่นเอง)

หร่วนซิงหว่านทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงเอื้อมมือไปอีกที่เอวเขาเข้าอย่างแรง

แต่งงานกันมาสามปี ทำไมเธอจะไม่รู้จุดที่อิตาบ้าคนนี้อ่อนไหวเป็นพิเศษ

โจวฉือเซินเก็บมือกลับในทันที เขากระแอมเสียง พร้อมพูดประโยคที่ฟังดูอันตรายออกมา: " คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถจัดการคุณที่นี่ได้? "

" แน่นอนว่าฉันเชื่อ คนอย่างประธานโจวเรื่องที่คนเขาไม่ทำกันทำไมคุณจะทำไม่ได้ล่ะ "

โจวฉือเซินเม้มปากบาง และทำทีไม่สนใจเธอ ก่อนจะหันตัวแล้วเดินต่อไป

หลังจากเดินไปเรื่อยๆ ไม่กี่นาที หร่วนซิงหว่านก็พบว่า มีหินขนาดยักษ์หลายก้องขวางถนนเอาไว้ และบังทางเข้าออกของถนนเส้นนี้ไปโดยสิ้นเชิง

ตอนมาก็เห็นๆ อยู่ว่ายังไม่มีอะไรอยู่เลย

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามา: " ไอ้เจ้านี่ก็เป็นแผนของประธานโจวด้วยใช่ไหมฮ้ะ? "