สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 228

เมื่อหร่วนซิงหว่านเตรียมจะวิ่งหนี โจวฉือเซินก็หยุดชะงักลงตรงหน้าเธอ จากนั้นก็คว้าหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟารองไว้บนขา จากนั้นก็จับข้อเท้าเธอมาวางไว้บนหมอนอิง

ปฏิกิริยาตอบรับของหร่วนซิงหว่านคือการอยากที่จะถอยหนี

มือใหญ่ๆ ของโจวฉือเซินกดขาของเธอเอาไว้ พร้อมพูดด้วยเสียงต่ำว่า: " ไม่รู้หรือไงว่าเลือดไหลอยู่? "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็มาลงไป และพบว่าเลือดยังคงไหลอยู่

น่าจะเป็นตอนที่เธอพยายามปีนขึ้นไปบนหินนั้นแน่

แม่เธอก็ขวาหมอนอิงอันอื่นมากอดไว้: " เพราะคุณไงฉันเลยโชคดีแบบนี้ "

โจวฉือเซิน: " ..... "

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หยิบกล่องยาที่อยู่ในโต๊ะชาด้านหลังของเขาออกมา และทำแผนพร้อมฆ่าเชื้อให้เธอ

หร่วนซิงหว่านเกยคางลงบนหมอนอิง และไม่ได้ต่อต้านอะไร เพียงแค่นิ่งๆแล้วมองเขาเงียบๆ เท่านั้น

ภายใต้แสงไฟ เค้าโครงใบหน้าที่ดูเย็นชาของชายคนนี้ดูอ่อนโยนมากกว่าเดิม

ต้องยอมรับเลยว่า แค่อิตาบ้าคนนี้ไม่เปิดปากพูด ก็ดูมีเสน่ห์อยู่เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้ที่สวี่วานพูดเกี่ยวกับข่าวฉาวของโจวฉือเซินทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ขอเพียงแค่มีนิสัยเย่อหยิ่งอวดดีเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอเชื่ออย่างร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

บนโลกใบนี้ คงจะเป็นไปได้ยากที่จะสามารถหลบเลี่ยงปากที่ทั้งเป็นพิษและจิกกัดอย่างโจวฉือเซิน

ขณะนั้นเอง เสียงของชายหนุ่มพูดเป็นนัยๆ : " อย่าจ้องผมแบบนั้น นอกเสียจากคืนนี้คุณไม่อยากไปจากที่นี่ "

" ....... "

ในสมองของให้ผู้ชายคนนี้ก็คงคิดแต่เรื่องบ้าบอคอแตกสินะ

หลังจากจัดการทำแผลให้เธอเรียบร้อยแล้ว โจวฉือเซินก็จัดการเอาอุปกรณ์ทำแผลกลับไปไว้ที่เดิม จากนั้นก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ: " น่าจะต้องใช้เวลาอีกประมาณชั่วโมงกว่า ถ้าง่วงคุณก็นอนไปก่อนเลยนะ "

หร่วนซิงหว่านพยายามเบิกตากว้างๆ : " ขอบใจ แต่ฉันไม่ง่วง "

เพียงแวบเดียวโจวฉือเซินก็สามารถมองทะลุสมองของเธอ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็หัวเราะออกมา แล้วหันตัวเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ผ่านไปไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงน้ำตกกระทบพื้นดังเข้ามา

อาจจะเป็นเพราะคฤหาสน์แห่งนี้เงียบเกินไป พอเกิดเสียงนิดหน่อยก็ทำให้คนนั่งนิ่งไม่สบายใจ

จนต้องปั่นป่วนไปหมด และเกิดอาการคอแห้ง

หร่วนซิงหว่านกำลังอยากจะไปหาน้ำดื่ม แต่ก็หันไปเห็นเสื้อผ้าของใช้นิสัยไม่ดีที่วางพาดอยู่ด้านข้าง

บนเสื้อพวกนั้นยังคงมีรอยที่เธอขว้างหินและฝุ่นใส่เขาก่อนหน้านี้

มิน่าล่ะ เข้าถึงได้ไปอาบน้ำ

หร่วนซิงหว่านจึงย้ายไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่ง เพื่อพยายามหลีกหนีจากเสียที่ดังมาจากในห้องอาบน้ำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เสียงน้ำนั่นก็หยุดลง

หร่วนซิงหว่านจึงถอนหายใจเงียบๆ

ขณะนั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูรีบเร่งดังออกมาจากประตูทางเข้า

ตามมาด้วยเสียงที่ดูลนลานของเฉิงเว่ยดังออกมา : " ซิงหว่าน เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า? "

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมอง ก็เห็นเฉิงเว่ยกับผู้จัดการโรงแรมที่พากันมาที่นี่ เธอจึงส่ายหน้า: " ฉันไม่เป็นไรค่ะ "

สายตาของเฉิงเว่ยก็มองลงไปยังเท้าของเธอที่มีผ้าพันแผลอยู่ แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็เดินเข้ามา: " ซิงหว่าน ให้ผมพาคุณออกไปจากที่นี่นะ "

หร่วนซิงหว่านลงมาจากโซฟา วินาทีที่เท้าเหยียบลงบนพื้น เธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอถึงไม่ได้รู้สึกแบบนี้

เฉิงเว่ยรีบเข้าไปประคองเธอทันที เขาเม้มปากแล้วพูดต่อว่า: " ทำเกินไปแล้ว "

พูดไป ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบกลับ เขาก็คว้าเองเธอแล้วอุ้มขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าหร่วนซิงหว่านเองก็ไม่นึกว่าเขาจะทำแบบนี้ เลยทำสีหน้าแปลกใจ

พอดีกับที่เฉิงเว่ยเตรียมจะอุ้มเธอออกไป เขาก็เหลือบไปเห็นว่าบนร่างกายของโจวฉือเซินมีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียว และกำลังยืนพิงประตูห้องน้ำ พร้อมมองพวกเขาด้วยท่าทีไม่รีบไม่ร้อน

เฉิงเว่ยเม้มปากแน่น เมื่อดึงสายตากลับ ก็รีบออกไปทันที

หลังจากรอพวกเขาออกไปแล้ว ผู้จัดการโรงแรมเลยเดินเข้ามา บนหน้าผากก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ: " ประธานโจว ครับ คุณเฉิงจะมาตามหาคุณนายโจวให้ได้ พวกเรารั้งเขาไว้ไม่อยู่ครับ.... "

โจวฉือเซินตอบเนิบๆ : " ช่างเถอะ ถึงเขาจะไม่มา ผลลัพธ์มันก็เหมือนกันอยู่ดี "

.........

เฉิงเว่ยวางหร่วนซิงหว่านลงตรงที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็อ้อมไปฝั่งคนขับ แล้วบึ่งรถลงเขาไป

หร่วนซิงหว่านถาม: " คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ? "

เฉิงเว่ยตอบ: " ผมเห็นว่าคุณยังไม่กลับมาสักที โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด เลยไปถามทางโรงแรมน่ะ "

แต่ความจริงที่เฉิงเว่ยไม่บอกไปก็คือ ที่เขารีบไปตามหาเธอ ก็เพราะเขาเห็นพลุพวกนั้น

เขารู้ว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นในรีสอร์ตวันนี้คือความตั้งใจของโจวฉือเซิน และมันก็ชัดเจนว่าหร่วนซิงหว่านเองก็ยังชอบโจวฉือเซินอยู่

พอรู้อย่างนั้นเขาก็เริ่มลน กลัวว่าหร่วนซิงหว่านจะเกิดใจอ่อนขึ้นมา กลัวว่าพวกเขาจะกลับไปหากันอีกครั้ง

งานประชุมประจำปียังไม่ทันจบ เขาก็รีบออกไปทันที ทุกฝ่ายของโรงแรมก็พยายามหาข้ออ้างเพื่อรั้งเขาเอาไว้ สุดท้ายเมื่อไม่มีวิธีแล้ว จึงบอกเขาว่าหร่วนซิงหว่านอยู่ที่ไหน

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาเบาๆ ว่า: " ขอบคุณนะคะ "

เฉิงเว่ยยิ้ม: " ผมควรจะรู้ให้เร็วกว่านี้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ แล้วรีบมาหาคุณ ไม่งั้นคง..... "

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา: " มันเป็นปัญหาของฉันเอง เพราะทุกครั้งฉันมักจะคิดว่าฉันจะแก้มันได้ แต่ไปๆ มาๆ ก็ทำจนมันเละตุ้มเป๊ะไปหมด "

สุดท้ายก็เป็นเธอเองที่ไม่รู้จักประมาณตน

" ซิงหว่าน คุณไม่ควรโทษตัวเองเพราะเรื่องพวกนี้หรอกนะ สิ่งที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ ผมก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเยอะเหมือนกัน ถ้าผมใส่ใจเรื่องงานประชุมประจำปีสักนิด ก็คงไม่โดนโจวฉือเซินจูงจมูกแบบนี้ "

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว : " คุณหมายถึง งานประชุมประจำปีตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นแผนของโจวฉือเซินเหรอคะ "

เฉิงเว่ยยิ้นแหยๆ : " เป็นเพราะผมไม่ดูลูกน้องให้ดีเอง พนักงานที่คอยจัดการงานประชุมประจำปีได้ถูกโจวฉือเซินซื้อตัวไปจนหมด "

หร่วนซิงหว่านพอจะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ก็คงจะเป็นฝีมือของโจวฉือเซิน แต่เธอนึกว่า มากที่สุดเขาคงจะก่อความวุ่นวายแค่เรื่องของเธอเท่านั้น ไม่นึกเลยว่า เขาจะเข้ามาพัวพันกับบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง

และเรื่องนี้มันก็เกี่ยวข้องกับผู้คนมากมายเสียด้วย

อิตาบ้าคนนี้ไม่มีความเป็นคนเสียเลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ใช้แค่ความรู้สึกชอบ ไม่ได้สนใจผลลัพธ์ที่จะตามมา

เฉิงเว่ยเห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา ก็กุมพวงมาลัยรถแน่น แล้วพูดว่า: " ซิงหว่าน คุณไม่ต้องไปใส่ใจอะไรหรอก เดิมทีโจวฉือเซินก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว เพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ก็ไม่สนขั้นตอนว่าจะได้มายังไง การตลาดก็เช่นกัน และเรื่องอื่นๆ ก็เป็นแบบนั้นล่ะ "

เส้นทางลงเขาไม่ได้ไกลมาก บวกกับทางที่ถูกหินขวางก็มีคนมาจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่นานนัก ก็กลับมาถึงโรงแรม

เฉิงเว่ยมาส่งหร่วนซิงหว่านที่หน้าห้อง: " ซิงหว่าน พักผ่อนดีๆนะ พรุ่งนี้สายๆ ผมจะพาคุณกลับไปส่งเมืองหนานเฉิง "

หร่วนซิงหว่านพูด: " แต่งานประชุมประจำปีไม่ได้สิ้นสุดในพรุ่งนี้เหรอคะ? "

เฉิงเว่ยยิ้ม: " ไม่เป็นไรหรอกครับ คืนนี้เป็นไฮไลต์สำคัญไปแล้ว กิจกรรมพรุ่งนี้ผมจะไปหรือไม่ไปก็คงเหมือนกัน "

เงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ตอบเบาๆ ว่า: " เฉิงเว่ย..... "

เหมือนรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร เฉิงเว่ยจึงตัดบทเธอ: " ซิงหว่าน ทั้งหมดนี้ผมเต็มใจที่จะทำ คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอกนะครับ แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกว่าจะต้องขอโทษอะไรตรงไหนผมทั้งนั้น ผมยังยืนยันคำเดิม ว่าผมจะได้โอกาสจากคุณบ้าง "

หร่วนซิงหว่านอ้าปากค้าง พอเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เงาของใครบางคนที่สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำก็โผล่ออกมาจากลิฟต์ ใบหน้าที่เคร่งขรึมนั้นไร้ซึ่งอารมณ์ สายตาไม่ได้สนใจพวกเขาแล้วเดินผ่านไปเพื่อเปิดประตูห้องพักที่อยู่ติดกัน

หร่วนซิงหว่าน " ...... "

ที่เขาหาวิธีร้อยแปดเพื่อเปลี่ยนห้องให้เธอ ก็เพราะแบบนี้สินะ