สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 23

บทที่ 23 คุณรู้สึกว่าผมกำลังล้อเล่นกับคุณอยู่เหรอ?

เธอถือสัญญากู้ยืมไว้แล้วก็เคาะประตูห้องหนังสืออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ยืนยันแล้วยืนยันอีกว่าเธอจะต้องคิดหาวิธีหาเงินมาคืนเขาให้ได้

ตลอดช่วงระยะเวลานั้น โจวฉือเซินเอาแต่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ในดวงตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและความเย้ยหยัน

ช่วงระยะเวลานั้น ทุกวันเธอแทบจะลงจากเตียงไม่ไหว บนร่างกายตั้งแต่บนยันล่างล้วนเกิดจากการแก้แค้นของเขา

ในตอนที่โจวฉือเซินเอาเงินให้เธอนั้น ก็พูดเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบังสักนิดว่า “ไม่ต้องคืนแล้วนะ ที่เธอต้องใช้วิธีตั้งมากมายขนาดนั้นเพื่อให้ได้มาแต่งงานกับฉัน ก็เพราะเป้าหมายนี้ไม่ใช่เหรอ”

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร ต้องขอบคุณนายทุนคนนั้นที่วิจารณ์เธอว่าเป็นคนที่ไม่มีความฝัน และตอนนี้เธอก็ไม่มีเงินคืนจริง ๆ ด้วย

แต่โจวฉือเซินบอกเธอว่าไม่ต้องคืนนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ยังไงเธอก็ยังทิ้งสัญญากู้ยืมไว้ที่เขา

แต่ว่าก็ถูกแล้ว ในเมื่อหย่ากันแล้ว เขาจะให้เธอคืนเงินมันก็สมควรแล้ว

เพ้ยซานซานกำลังดูหนังอยู่ในห้องอย่างมีความสุข แล้วอยู่ ๆ ก็ได้เสียงปึง ๆ ปัง ๆ ดังมาจากห้องครัว

แล้วเธอก็เดินไปถาม “ที่รักนี่เธอกำลังสับอะไรอยู่เนี่ย?”

“โจวฉือเซิน!”

“ฮะ?”

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมา แล้วมองดูขิงสดตรงหน้าที่โดนสับจนเละ แล้วในที่สุดก็ตั้งสติกลับมาได้ “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันจะออกไปแป๊บหนึ่ง เธอไม่ต้องรอฉันนะ เข้านอนเร็ว ๆ ล่ะ”

เพ้ยซานซานไม่ต้องทายก็รู้แล้วว่าโจวฉือเซินมาหาเรื่องเธออีกแล้ว จึงขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “เขาอยากจะทำอะไรอีกแล้ว หย่าก็หย่ากันไปแล้ว ทำไมยังไม่จบไม่สิ้นกันอีก”

“ช่างเถอะ มันเป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเขาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ก็ช่างเถอะ แต่ว่าถ้าผ่านไปอีกสักสองเดือนท้องของเธอก็จะใหญ่ขึ้นมา มันก็จะปกปิดไม่ได้แล้วนะ”

มีดที่อยู่ในมือหร่วนซิงหว่านถือค้างไว้กลางอากาศ ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่ได้พูดอะไร

ใช่ซิ หนี้สองล้านนี้ถ้ายังคืนไม่หมดสักที เธอก็จะต้องติดค้างโจวฉือเซินอยู่ตลอด และจะไม่มีทางไปจากเขาได้ตลอดกาล

ตามนิสัยของโจวฉือเซินแล้ว ถ้ารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอยู่ละก็ ไม่แน่เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอเอาเรื่องนี้ไปบีบบังคับเขาให้ยอมแต่งงานอีกครั้ง อาจจะจับเธอไปทำแท้งเลยก็เป็นไปได้

พอผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านถึงพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่คฤหาสน์ซิงหู

หลังจากที่เสียงกริ่งประตูดังขึ้นมา คนรับใช้ที่อยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากก็รีบวิ่งไปเปิดประตู รอยยิ้มที่เหมือนกับว่าพ้นเคราะห์แล้ว แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่นอกประตูก็หุบลงทันที

โจวฉือเซินเดินจากชั้นบนลงมา คนรับใช้พาชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถือกระติกรักษาอุณหภูมิเดินเข้ามา สีหน้ามืดขรึม

ชายหนุ่มเองก็โดนบรรยากาศที่อึมครึมนี้ทำให้ตกใจขึ้นมาด้วย จึงถามขึ้นอย่างติด ๆ ขัด ๆว่า “ไม่……ไม่ทราบว่าใช่คุณโจวหรือเปล่าครับ? นี่คือของที่คุณหร่วนให้เอามาส่งให้คุณครับ ในโทรศัพท์ของคุณน่าจะมีรหัสรับสินค้าอยู่ ช่วย……ช่วยเอาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

“……”

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มขึ้นเล็กน้อย พยายามข่มความโกรธเอาไว้ แล้วก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา

หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับรหัสรับสินค้าแล้ว ก็รีบวิ่งพรวดออกไปเลย

หลังจากที่ชายหนุ่มจากไปแล้วไม่ถึงสองนาที เสียงโทรศัพท์บ้านในคฤหาสน์ซิงหูก็ดังขึ้นมา

คนรับใช้ฟังเสียงโทรศัพท์ดังไปเรื่อย ๆ ก็ไม่กล้าไปรับ แล้วก็หาข้ออ้างมาข้อหนึ่งแล้วรีบวิ่งออกไปเลย

ในตอนที่โทรศัพท์ดังจนเกือบจะตัดสายไปแล้วนั้น โจวฉือเซินถึงได้ยกหูฟังขึ้นมา

และอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านก็ลอยเข้ามา “ประธานโจว ซุปแก้เมาคุณคงได้รับแล้วใช่ไหม? เนื่องจากว่าวัตถุดิบมีจำกัด ฉันจึงทำแค่พอดื่มครั้งเดียว ครั้งหน้าถ้าคุณยังต้องการอีก ฉันจะทำให้แล้วก็ให้คนส่งของเอาไปส่งให้คุณอีก”

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วก็พูดขึ้นอีกว่า “สำหรับเรื่องเงินสองล้านนั้น พวกเราสามารถเจรจากันสักหน่อยได้ไหม?”

โจวฉือเซินหัวเราะเย็น ๆ ขึ้นคำหนึ่ง “เจรจาเหรอ? นี่คือความจริงใจของคุณเหรอ?”

หร่วนซิงหว่านเองก็รู้ว่าเรื่องที่เรียกพนักงานส่งของเอาซุปไปส่งให้เขานั้นจะต้องทำให้เขาไม่พอใจแน่ แต่ว่าเหมือนอย่างที่เพ้ยซานซานพูดไว้ ตอนนี้ยังดีหน่อย แต่ว่าถ้าอีกสองสามเดือนผ่านไป เขายังมาหาเธอไม่หยุดอีก จะทำยังไงล่ะ?

ก่อนที่เขาจะเข้าใจผิดไป หร่วนซิงหว่านก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า “ที่ฉันพูดเรื่องพวกนี้ไม่ได้จะให้คุณมาให้เงินฉันหนึ่งล้านหกแสนหรอกนะ เพียงแต่แค่จะคิดบัญชีกับคุณหน่อยก็เท่านั้น คุณไม่ต้องให้เงินฉันหรอก ถือซะว่าพวกเราสองคนเจ๊ากันไปก็พอแล้ว”

เธอนี่เป็นอัจฉริยะตัวน้อยทางตรรกะจริง ๆ เลย

โจวฉือเซินพูดน้ำเสียงราบเรียบขึ้นว่า “หร่วนซิงหว่าน คุณคิดว่าผมกำลังล้อเล่นกับคุณอยู่เหรอ?”

“ขอโทษด้วย ฉันคิดว่าคุณจริงจังอยู่”

หย่าก็หย่ากันไปแล้ว ยังจะให้เธอกลับไปรับใช้เขาทุกวันอีก นี่ไม่ใช่ล้อเล่นอยู่แล้วมันคืออะไร? ขับรถถังหรือไง?

อีกฝั่งของโทรศัพท์เงียบไปไม่กี่วินาทีแล้วถึงได้มีเสียงดังขึ้นมาใหม่ “คืนให้ผมภายในหนึ่งเดือน ห้ามแบ่งงวด”

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า “ได้”

พอได้ยินคำตอบของเธอแล้ว โจวฉือเซินก็วางสายไป

ภายในหนึ่งเดือนเธอจะไปเอาเงินจากที่ไหนมาเยอะแยะขนาดนี้? พอถึงตอนนั้นถ้าคืนไม่ได้ เธอก็จะต้องมาขอร้องเขาเอง

……

ช่วงนี้ไม่รู้ว่าท่านใหญ่โจวไปได้ยินข่าวจากไหนมาว่าโจวฉือเซินและหร่วนซิงหว่านหย่ากันแล้ว และหลังจากที่โทรศัพท์มาถามเขาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผลแล้ว ก็เลยหันความสนใจไปอยู่ที่ตัวซูซือเวย

แต่ว่าหลังจากที่ตรวจสอบมาแล้ว ก็พบว่าซูซือเวยไม่ได้ตั้งท้องสักหน่อย ในขณะที่รู้สึกผิดหวังไปด้วยนั้น พอหยุดพักไปได้ไม่กี่วัน ก็เริ่มหาเหตุผลให้เขากลับมาบ้าน และอยากจะวางแผนเรื่องการแต่งงานใหม่

โจวฉือเซินรำคาญจนไม่รู้จะรำคาญยังไงแล้ว ก็เลยออกไปดูงานนอกพื้นที่ติดต่อกันหลายที่ และไม่ได้อยู่ที่เมืองหนานเฉิงไปเกือบครึ่งเดือนเต็ม ๆ

หลังจากที่ลงเครื่องแล้ว โจวฉือเซินก็นวดหัวคิ้วแล้วก็พูดไปด้วยว่า “เอาของขวัญที่อยู่ในกระเป๋าของฉันไปห่อให้เรียบร้อยแล้วหาเวลาเอาไปให้หร่วนซิงหว่านด้วย”

พอคำพูดนี้พูดออกมา หลินหนานก็อึ้งไปเลย แล้วก็พูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ประธานโจว คุณกับคุณผู้หญิงหย่ากันไปแล้วนี่ครับ…..”

ในฐานะที่หลินหนานเป็นผู้ช่วยที่ติดตามโจวฉือเซินมาตลอดหลายปี ก็เข้าใจดีว่าสามปีมานี้ไม่ว่าเขาจะไปดูงานที่ไหน ก็มักจะมีนิสัยซื้อของขวัญติดไม้ติดมือกลับมาให้หร่วนซิงหว่านด้วย แต่ว่าเขากลับไม่เคยมอบให้เธอเองกับมือ พูดเพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้จิตใจเจ้าเล่ห์มาก ความคิดก็วกวนมาก แค่เขาดีกับเธอขึ้นมาหน่อย เธอก็จะรู้สึกว่าตัวเองมีความหวังที่จะได้ผลประโยชน์ เป็นคนได้คืบจะเอาศอกได้ง่าย ๆ และมักจะหลงตัวเองด้วย

หลินหนานเองก็แกล้งทำเป็นเชื่อคำพูดเหลวไหลไร้สาระของเจ้านาย เพราะฉะนั้นของขวัญที่มีมูลค่านับไม่ถ้วนพวกนี้ เขาก็จะเอากลับไปแกะห่อออก แล้วก็เอาไปห่อเป็นกล่องของร้านของขวัญทั่วไปใหม่ แล้วตอนที่เจอหร่วนซิงหว่านก็ค่อยเอาให้เธอ