สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 245

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อเธอตื่นขึ้นพบว่าข้างนอกท้องฟ้าได้มืดลงแล้ว

ทันทีที่เธอลุกขึ้นนั่งนั้น เพิ่งคิดจะขยับคอเคล็ด ก็ได้ยินเสียงไหล่ดังหนึ่งที

หร่วนซิงหว่านทั้งลูบที่ต้นคอทั้งพลางเดินไปเปิดประตูสตูดิโอออกไปข้างนอก "เสี่ยวเฉิน นายช่วยไปหากล่องยาออกมาให้พี่หน่อย มียาดองอยู่ในนั้น คอพี่เหมือนจะเคล็ด......"

หร่วนซิงหว่านยังพูดไม่จบ ก็มองเห็นผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

เธอรู้สึกได้ทันทีว่าไม่เพียงแค่ปวดคอ หัวก็ปวดเช่นกัน

โจวฉือเซินค่อยเงยหน้ามองเธอ "ตื่นแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ประธานโจวมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

โจวฉือเซินกวาดสายตาไปที่กล่องของขวัญที่วางบนโต๊ะ "รูปภาพครั้งนั้น ผมเห็นว่าคุณชอบมันมาก ผมให้คนเอาไปปริ้นอีกหนึ่งชุด ผมเสียเปรียบหน่อยเถอะ ได้เอาต้นฉบับให้คุณ"

"......ขอบคุณ ฉันไม่ต้องการ"

อิตาบ้านี่ใช่ตาอะไรดู ถึงได้มองออกได้อย่างไรว่าเธอชอบมัน!

โจวฉือเซินลุกขึ้น ก้าวขายาวๆ เข้าใกล้เธอช้าๆ "ผมจำได้เคยมีคนบอกผมว่า ผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องการ นั้นคือต้องการ ใครพูดฉันก็ไปหาคนนั้น"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเยาะเย้ย "คงเป็นซูซือเวยหรือไม่ก็คุณหลินมั๊ง เพราะอย่างไรฉันไม่เคยพูด"

โจวฉือเซินหยุดลง มองดูเธออย่างไม่พอใจ

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา จึงได้เดินไปหายาดองที่ห้องเก็บของ

แต่ว่าเธอคาดไม่ถึงคือ กล่องปฐมพยาบาลได้วางอยู่ชั้นบนสุดของชั้นวาง และตอนนี้คอเธอเคล็ดอยู่ ได้ลองเขย่งเท้าหลายครั้งแล้วก็ยังหยิบไม่ได้

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะขึ้นเก้าอี้นั้น ได้มีมือที่เรียวยาวของชายคนนั้นยันไว้อยู่ข้างเธอ และมืออีกข้างหนึ่ง เหยียดขึ้นข้ามผ่านเหนือศีรษะของเธอ แล้วหยิบเอากล่องปฐมพยาบาลลงมาได้อย่างง่ายดาย

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามา ส่วนด้านหลังได้พิงไปที่ชั้นวางของ

หยิบของก็หยิบของสิ ไม่รู้อิตาบ้านี้จะเข้ามาใกล้แบบนี้ทำไม

โจวฉือเซินเห็นแบบนั้น ได้เลิกคิ้วขึ้น "คุณกลัวอะไร"

"ใคร......ใครกลัวล่ะ" หร่วนซิงหว่านไม่อยากที่จะเถียงกับเขา และหลังจากที่แย่งเอากล่องปฐมพยาบาลจากมือเขาแล้ว ก็ได้เดินกลับไปที่ห้องทำงานล็อกประตูไว้แน่น เพื่อจะได้ไม่ทิ้งโอกาสให้อิตาบ้านั้นแม้แต่นิดเดียว

เธอถอดเสื้อคลุมออก เอียงคอแล้วพ่นยาดองลงไป มือดึงเสื้อคอเต่าไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังจะยืดไปบีบ แต่กลับพบว่าสาเหตุที่คอเคล็ดเพราะเธอบิดคอ แค่มือขยับก็สามารถดึงถึงเส้นนั้น บีบไปไม่กี่ครั้งไม่เพียงแค่ไม่บรรเทาลงแล้ว กลับยิ่งทำให้ปวดรุนแรงมากขึ้นอีกด้วย

เมื่อหร่วนซิงหว่านรู้สึกหงุดหงิด ที่ประตูห้องทำงานได้มีเสียงเคาะเบาๆ ดังเข้ามาสองครั้ง หลังจากนั้นเสียงอิตาบ้านั้นก็ดังขึ้นมาอย่างไม่ได้รีบร้อน "ต้องการความช่วยเหลือไหม?"

"ไม่ต้องการ!"

"ถ้าอย่างนั้นผมไปแล้วนะ"

อิตาบ้ารีบไสหัวไปเถอะ!

จากนั้นได้นั่งคับแค้นใจอยู่คนเดียว หร่วนซิงหว่านวางยาดองกลับคืนที่เดิม และหยิบเสื้อคลุมลุกขึ้น เตรียมที่จะไปโรงพยาบาล

แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องทำงาน ได้เห็นอิตาบ้าที่เอาแต่พูดว่าเขาต้องการจะกลับไปคนนั้น โดยพิงอยู่ที่ข้างๆ ผนัง และมองไปที่เธออย่างแน่วแน่

หร่วนซิงหว่านถามอย่างไม่อารมณ์ว่า "ประธานโจวบอกว่าจะกลับแล้วไม่ใช่เหรอ?"

โจวฉือเซินพูดหน้าตายว่า "ไม่ใช่เธอยับยั้งฉันให้อยู่ต่อเหรอ?"

"ตอนไหนที่ฉัน......" หร่วนซิงหว่านเข้าใจความหมายของเขา "ประธานโจวได้ยินเสียงหัวใจของฉันอีกแล้ว?"

"ประมาณนั้น"

โจวฉือเซินจับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงคนเข้าไปในห้องทำงานกดเธอลงบนเก้าอี้ จากนั้นหยิบยาดองออกมาอีกครั้ง และเอนตัวนั่งลงบนโต๊ะทำงาน "แม้แต่เรื่องเล็กแบบนี้ยังทำไม่ได้ คุณนอกจากด่าผมแล้ว ยังทำอะไรได้อีก?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันได้พบเจอคนแบบไหน ศักยภาพก็จะถูกกระตุ้นแบบนั้น"

โจวฉือเซินสูดหายใจเข้าลึกๆ และเปิดปกเสื้อสเวตเตอร์ด้วยนิ้วยาวของเขา

เมื่อเห็นแบบนี้ หร่วนซิงหว่านถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

โจวฉือเซินคว้าที่วางแขน และดึงเก้าอี้กลับอย่างง่ายดาย "อย่ามีปฏิกิริยามากขนาดนั้น ไว้ใช้กำลังนี้ที่เรื่องอื่นดีกว่า"

ขณะที่พูด นิ้วมือของเขาได้ดึงเสื้อคอเต่าของเธอเปิดออกอีกครั้ง จากนั้นได้พ่นยาดองลงไป

ความเยือกเย็นนี้ทำให้หร่วนซิงหว่านอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ เมื่อเธอกำลังจะพูด โจวฉือเซินยื่นมือออกแล้ว และลูบคอของเธอเบาๆ การเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่ง ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินถึงพูดว่า "วันนี้คุณกลับไปอีกเหรอ?"

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดว่าคือที่ไหน แต่คำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้ว

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่พูดอะไร

และโจวฉือเซินพูดต่อว่า "ก่อนหน้านั้นผมถามคุณแล้ว หากว่าคุณชอบจริงๆ พวกเราก็แอบขโมยพาเขามาได้ แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยังไม่สนใจเขา

"แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีแก้ปัญหา ผมสามารถลำบากอีกสักหน่อยแล้วกัน มีลูกกับคุณอีกสักคนก็ได้"

หร่วนซินหว่านกัดฟันแน่น "นายจะหุบปากได้ไหม!"

การเคลื่อนไหวของมือโจวฉือเซินหยุดลง จากนั้นฝ่ามือใหญ่ๆ ลูบที่คอของเธอ และโน้มตัวเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มที่สงบนิ่ง "ผมจริงจังนะ คุณพิจารณาสักหน่อยไหม?"

"ประธานโจวไม่ใช่เคยบอกแล้วหรือว่า ภายในสองปีจะไม่พิจารณาการมีลูก? หร่วนซิงหว่านพูดเยาะเย้ย "คุณแค่อยากนอนกับฉัน แล้วจะหาเหตุผลที่สง่าผ่าเผยแบบนี้มาทำอะไร?"

โจวฉือเซินเลียริมฝีปากบางๆ ด้วยปลายลิ้นของเขา ได้ถอยหลังออกมาเล็กน้อย และบีบยาดองอีกครั้ง จากนั้นลูบคอให้เธอต่อ "เธอไม่อยากนอนด้วย ฉันหาเหตุผลเยอะเท่าไหร่ก็ไม่มีผลหรอก"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ในที่สุดอิตาบ้านั้นก็ยอมรับกับความคิดที่เลอะเทอะของเขาแล้ว

โจวฉือเซินพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ "หร่วนซิงหว่าน ผมเพิ่งไปจัดการโจวอานอานแล้ว ตระกูลโจวกับตระกูลโจงทั่วโลกกำลังมองหาข้อบกพร่องและจุดอ่อนของผม รอผ่านไปอีกสักพัก ผมจะให้ลูกกับคุณคนหนึ่ง"

คำพูดเมื่อครู่ได้ปูทางแล้ว ไม่ว่าโจวฉือเซินจะพูดอย่างไร หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าอิตาบ้านี้กำลังหาข้ออ้างเพื่อจะได้บรรลุเป้าหมายของเขา

เหมือนกับที่เขาเคยบอกกับเธอไว้ก่อนหน้านี้ ว่าหลังจากสองปีเขาจะให้กำเนิดลูกหนึ่งคน

หร่วนซิงหว่านตบมือแรงๆ อย่างหมดความอดทน และต้องการจะปัดออก "แม้ว่าฉันจะอยากมีลูก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใช้การทำทานของประธานโจวหรอก"

เหมือนโลกทั้งใบมีแค่เขาอิตาบ้านั้นอยู่คนเดียว

ตามที่คาดการณ์ไว้ไม่ผิด ใบหน้าของโจวฉือเซินก็เย็นชาลงทันที "แล้วคุณอยากมีกับใคร เฉิงเว่ยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านจงใจตอบเขา "หาใครก็ได้สักคนที่ไม่ต้องให้ฉันรอถึงสองปี"

ดวงตาสีเข้มของโจวฉือเซินหรี่ลงเล็กน้อย และมือที่ถูคอของเธอได้เลื่อนลงไปหลายนิ้ว โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

หร่วนซิงหว่านตอบสนองอย่างรวดเร็ว และทั้งตัวได้ถอยหลังกลับทันที และวางมือทั้งคู่กอดไปที่หน้าอกในทันที และด่าแบบไม่เกรงใจว่า "นายนี่มันสัตว์เดรัจฉานกลายร่างมาเหรอ"

โจวฉือเซินยิ้มเย้ยหยันว่า "ถ้าผมเป็นสัตว์เดรัจฉานละก็ คุณคิดว่าตอนนี้คุณยังจะสามารถมานั่งด่าผมอยู่ได้เหรอ? คงได้นอนร้องไห้ตั้งนานแล้ว"

หร่วนซิงโจว "......"

เธอรู้สึกว่าถ้าเธอยังพูดกับเขาอีกสักคำ วันนี้เธอคงโมโหตายอยู่ที่นี่แน่

หร่วนซิงหว่านหยิบเสื้อคลุมที่อิตาบ้าโยนไว้ข้างๆ และหลังจากเดินออกไปได้สองก้าวด้วยความโกรธ ก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ "ประธานโจวจะกลับไม่กลับ ฉันจะล็อกประตูแล้ว"

โจวฉือเซินลุกขึ้นยืนช้าๆ วางขวดยาที่อยู่ในมือลง และเดินออกจากห้องทำงานอย่างเชื่องช้า

เขาก้มมองลงไปที่นาฬิกาข้อมือ "ผมหิวแล้ว ไปกินข้าวเถอะ"

"ฉันไม่หิว เชิญประธานโจวไปทานให้อร่อยเถอะ"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ ท้องของเธอก็ฝืนร้องจ๊อกๆ ขึ้นสองครั้งเพื่อให้เข้ากับสถานการณ์

จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ แม้แต่น้ำเธอยังไม่ได้ดื่มเลยด้วยซ้ำ