สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 265

ตอนที่กินข้าว พอคิดว่าเป็นวันปีใหม่ เฟ้ยซานซานจึงคิดว่าไม่ควรผิดใจกับDanielมันก็ถือเป็นการทำให้ครึกครื้นเหมือนกัน

ตอนบ่าย ห่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินก็ได้ไปที่หลุมศพของหร่วนจุน

หร่วนซิงหว่านมองดูรูปถ่ายที่อยู่ตรงป้ายหลุมศพ จู่ๆ ก็บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกยังไงอยู่

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเกลียดหร่วนจุนมาก่อน ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอคิดว่า ถ้าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหร่วนจุนนั้นมันจะดีแค่ไหน

แต่ไม่นึกเลย ว่าความฝันของเธอกลับเป็นจริงขึ้นมาซะอย่างนั้น

หลายปีที่ผ่านมา เธอกับหร่วนจุนไม่เคยมีความผูกพันในแบบของพ่อลูกให้พูดถึงเลย หวนคิดถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น มันช่างชวนให้หดหู่เหลือเกิน

หร่วนเฉินโน้มตัวลงไปเอาดอกไปเสียบเข้าไปในแจกันที่อยู่หน้าหลุมศพ สีหน้ายังคงเฉยชา

หลังยืนไปหลายนาที หร่วนซิงหว่านก็ได้พูดขึ้นมาว่า "ไปกันเถอะ"

หร่วนเฉินลุกขึ้น ตั้งใจที่จะจากไป แต่ก็เหลือบไปเห็นก้นบุหรี่อันหนึ่งที่ตกอยู่ข้างหลุมศพ สายตาจึงได้หยุดชะงักลง

หร่วนซิงหว่านถาม "มีอะไรเหรอ?"

หร่วนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย "นอกจากพวกเรา ไม่น่าจะมีใครมาเยี่ยมหร่วนจุนนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "คนที่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีใครอีกแล้วนะ"

ริมฝีปากของหร่วนเฉิมเม้มเข้าหากันเบาๆ จากนั้นก็ถามหร่วนซิงหว่านไปว่า "พี่เอากระดาษมาด้วยมั้ย?"

 "เอามา"

หร่วนซิงหว่านล้วงกระดาษห่อเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยื่นให้หร่วนเฉิน

หร่วนเฉินดึงกระดาษทั้งหมดออกมา แล้วใช้กระดาษเก็บก้นบุหรี่ที่ตกอยู่ข้างหลุมศพขึ้นมา จากนั้นก็เอามันใส่เข้าไปในถุงที่ใส่กระดาษเมื่อกี้

พอเห็นแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้ว "เสี่ยวเฉิน......

หร่วนเฉินพูดออกมาว่า "กันเอาไว้ก่อน"

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่หร่วนซิงหว่านเห็นเขาทำตัวระมัดระวังขนาดนี้ พอเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆ เธอก็ถามออกมาว่า "เสี่ยวเฉิน นี่แกไปรู้อะไรมาใช่มั้ย?"

"อะไรครับ?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา "ไม่มีอะไร นี่แกจะเอามันไปให้ตำรวจใช่มั้ย"

พอได้ยินแบบนั้น หร่วนเฉินกลับเงียบลงไป ผ่านไปสักพักเขาถึงได้พูดออกมาว่า "พี่จะไปที่บ้านของเฉิงเว่ยเมื่อไหร่เหรอครับ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โอเค เธอไม่ถามแล้วก็ได้

พอออกมาจากสุสาน หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาว่า "เสี่ยวเฉิน แกกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อของอีกนิดหนึ่ง"

ถึงเฉิงเว่ยจะบอกว่าไม่ต้องเตรียมของขวัญ แต่ในเมื่อรับปากไว้แล้วว่าจะไป ยังไงก็เป็นการไปเยี่ยมผู้อาวุโสกว่า จะให้ไปมือเปล่าก็คงไม่ดีเท่าไหร่

หลังจากแยกทางกับหร่วนเฉิน หร่วนซิงหว่านก็ไปที่ศูนย์การค้า เธอไม่รู้จักพ่อแม่ของเฉิงเว่ย ไม่รู้ว่าพวกเขาชอบอะไร เธอจึงได้ซื้อพวกของบำรุงไป

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับมาถึงบ้าน มันก็ห้าโมงเย็นแล้ว

เธอเอามือถือขึ้นมาดู ไม่พบว่ามีเบอร์ที่ไม่ได้รับหรือข้อความที่ไม่ได้อ่านเลย

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เก็บมือถือลงไป กดรหัสแล้วเปิดประตูออก

ภายในบ้าน มีแค่เฟ้ยซานซานคนเดียวที่นอนอยู่บนโซฟา กินของว่างไปดูทีวีไป

พอได้ยินเสียง เธอจึงได้เงยหน้าขึ้นมา "ซิงซิง ทำไมเธอถึงกลับมาเย็นขนาดนี้ล่ะ?"

"แวะไปซื้อของมานิดหน่อยน่ะ" หร่วนซิงหว่านเปลี่ยนรองเท้า "เสี่ยวเฉินยังไม่กลับมาอีกเหรอ?"

เฟ้ยซานซานตอบ "ยังนะ เขาออกไปกับเธอไม่ใช่เหรอ"

"ฉันบอกให้เขากลับมาก่อนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนโซฟา หลังจากที่ครุ่นคิดไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจโทรหาหร่วนเฉิน

เขาต้องเอาก้นบุหรี่นั่นไปที่ไหนสักแห่งแน่นอน

เฟ้ยซานซานพูดขึ้นมาว่า "ซิงซิง เธอนึกถึงเสี่ยวเฉินอีกแล้วเหรอ เธอวางใจเถอะ เขาโตขนาดนั้นแล้ว เขารู้น่ะว่าตัวเองทำอะไรได้"

"แต่ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้เขาทำตัวแปลกๆ นะ เหมือนมีอะไรกำลังปิดบังฉันอยู่เลย"

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อีกเรื่องหนึ่ง เธอไม่เคยไปถามเรื่องส่วนตัวของหร่วนเฉินมาก่อนเลย

แต่ช่วงหลังมานี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย แล้วจะให้เธอไม่คิดมากได้ยังไงล่ะ

เฟ้ยซานซานถามอย่างระมัดระวัง "หรือเขาจะกำลังมีแฟนรึเปล่า?"

"......ไม่หรอกมั้ง"

ใครกันที่มีแฟนแล้วจะมาทำตัวจริงจังและลึกลับขนาดนี้กัน

เฟ้ยซานซานพูดแจกแจงต่อ "มันไม่เหมือนกันสักหน่อย นิสัยของเสี่ยวเฉินนั้นแตกต่างจากเด็กหนุ่มทั่วๆ ไป ส่วนอายุ ก็อยู่ในช่วงวัยรุ่นพอดี จะมีการต่อต้านบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก"

พูดจบ เฟ้ยซานซานก็พูดต่อ "เอาล่ะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว เธอควรคิดดีกว่าว่าคืนนี้ต้องทำยังไง"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาได้ "หมายความว่ายังไงที่ว่าต้องทำยังไง?"

"เธอจะไปที่บ้านเฉิงเว่ยไม่ใช่เหรอ แล้วอิตาบ้านั้นล่ะจะทำยังไง?"

พอพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็โมโหขึ้นมาทันที "คะ......ใครมันจะไปสนเขากัน เขาอยากทำอะไรก็เรื่องของเขา ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรเขาสักหน่อย"

เฟ้ยซานซานทำเสียงหยี่ออกมาอย่างเข้าใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้หร่วนซิงหว่านจะกลับมารึเปล่า

ไม่นาน เฉิงเว่ยก็ได้โทรศัพท์เข้ามา เขาได้มาถึงข้างล่างแล้ว

ตอนที่หร่วนซิงหว่านออกไปก็ได้พูดกับเฟ้ยซานซานว่า "ในตู้เย็นยังมีกับข้าวเมื่อตอนเที่ยงเหลืออยู่กลางคืนเธอกับเสี่ยวเฉินก็เอามาอุ่นแล้วกินกันนะ คิดว่าคืนนี้คงสั่งอาหารอะไรไม่ได้แล้วล่ะ"

เฟ้ยซานซานพยักหน้า "ได้ เธอไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก"

หร่วนซิงหว่านหิ้วของที่เพิ่งซื้อมาลงไปข้างล่าง

ตอนที่เฉิงเว่ยมารับเธอ เขาก็ได้พูดออกมาเบาๆ ว่า "ซิงหว่าน ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับไม่ต้องซื้อของอะไร ผมเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ "นี่คือน้ำใจเล็กน้อยที่ฉันมีให้พ่อกับแม่คุณค่ะ"

เฉิงเว่ยพูด "พ่อกับแม่ต้องชอบคุณมากแน่ๆ เลยครับ"

วันนี้ที่เมืองหนานเฉิงคนไม่ค่อยเยอะ ในถนนก็ไม่ค่อยมีรถวิ่งสักเท่าไหร่ คนส่วนใหญ่ได้กลับบ้านไปฉลองปีใหม่กันหมดแล้ว

หร่วนซิงหว่านพิงอยู่ที่กระจกรถ จ้องมองไปยังถนนที่ถูกตกแต่งไปด้วยบรรยากาศของการฉลองเทศกาล สายตานิ่งเฉย ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

ตอนที่กำลังรอไฟแดงอยู่ เฉิงเว่ยก็ได้เหลือบมองเธอ แล้วเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาได้ "มีอะไรเหรอคะ?"

เฉิงเว่ยเม้มๆ ที่มุมปาก "ต้องขอโทษจริง ที่เรียกคุณออกมาในเวลาแบบนี้"

พอได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไม่เป็นไร พวกเราได้กินมื้อเที่ยงกับพวกเสี่ยวเฉินไปแล้ว และพวกเราก็ไม่เห็นหน้ากันตลอด มันไม่ได้แตกต่างอะไรเลย" ไม่นาน รถก็ขับมาถึงที่บ้านของเฉิงเว่ยแล้ว

ตอนที่ลงจากรถ เฉิงเว่ยพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า" ซิงหว่าน เดี๋ยวพ่อกับแม่อาจจะถามว่าเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน คุณไม่ต้องใส่ใจนะ เดี๋ยวผมจะเป็นคนตอบเอง"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ค่ะ"

ก่อนที่จะเข้าไปในบ้านของเฉิงเว่ย หร่วนซิงหว่านก็ได้สุดหายใจเข้าอย่างเงียบๆ ไปทีหนึ่ง ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการแสดง แต่เธอก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี

ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในบ้าน จู่ๆ เฉิงเว่ยก็เข้ามาจับมือของเธอ หร่วนซิงหว่านถึงกับอึ้ง แล้วจะชักมือออกด้วยสัญชาตญาณ แต่ทันใดนั้น แม่ของเฉิงเว่ยก็ปรากฏออกมาอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนว่า "เสี่ยวเว่ย กลับมาแล้วเหรอ"

พูดจบ เธอก็หันมองมาทางหร่วนซิงหว่าน "นี่คือซิงหว่านสินะ หน้าตาสะสวยจริงๆ "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เธอเพื่อเป็นการทักทาย "สวัสดีค่ะคุณป้า ฉันชื่อหร่วนซิงหว่านค่ะ"

แม่ของเฉิงเว่ยจูงแขนของเธอ "เร็วๆๆ อย่าเอาแต่ยืนอยู่ที่ประตู เข้ามานั่งข้างในก่อน"

ในห้องรับแขก พ่อของเฉิงเว่ยกำลังนั่งดูและวิเคราะห์ข่าวอยู่บนโซฟา ดูเป็นจริงเป็นจังมาก

แม่ของเฉิงเว่ยพาหร่วนซิงหว่านเข้าไปแนะนำตัว "เหล่าเฉิงมานี่เร็ว นี่ซิงหว่านไง"

หร่วนซิงหว่านพูด "สวัสดีค่ะคุณลุง" ตอนที่พ่อของเฉิงเว่ยมองมาที่หร่วนซิงหว่าน สายตาของเขาก็ได้ชะงักไปหลายวิ เหมือนเขามองเห็นเงาของใครอีกคนจากตัวของเธอ

พอเฉิงเว่ยเห็นอย่างนั้น จึงได้เดินเข้าไปตบๆ ที่ไหล่ของเขา "สาวน้อยเขาทักทายพ่อนะครับ มัวเหม่ออะไรอยู่"