สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 266

พอได้ยินอย่างนั้น พ่อของเฉิงเว่ยก็เก็บความคิด แล้วพยักหน้าให้หร่วนซิงหว่านเบาๆ "นั่งเร็ว"

แม่ของเฉิงเว่ยพูดขึ้นว่า "ซิงหว่าน หนูนั่งรอแป๊บหนึ่งนะ อีกเดี๋ยวกับข้าวก็จะเสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณป้า เดี๋ยวฉันช่วยค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจกับฉันหรอก มีอย่างที่ไหนปล่อยให้หนูที่มาบ้านเราครั้งแรกไปช่วยกัน นั่งๆๆ " พูดจบ เธอก็หันไปเรียกเฉิงเว่ยว่า "เสี่ยวเว่ย แกมาอยู่เป็นเพื่อนซิงหว่านหน่อย บนโต๊ะชามีขนมกับผลไม้อยู่ แกดูซิว่าเธอชอบอะไรก็เอาให้เธอกินซะ"

เฉิงเว่ยเดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม "ครับ รู้แล้ว"

แม่ของเฉิงเว่ยแนะนำพ่อของเฉิงเว่ยไปอีกนิดหน่อยก่อนจะกลับไปทำอาหารในครัวต่อ

พ่อของเฉิงเว่ยหยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวี จากนั้นก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน ขยัแว่นที่อยู่ตรงดั้ง "คุณหร่วน ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วเหรอ?" " หลังปีใหม่ก็ยี่สิบหกแล้วค่ะ"

"งั้นเธอก็อายุเท่ากับเสี่ยวเว่ยเลย เขาโตกว่าเธอสองเดือน" เขาหยุดชะงัก จากนั้นก็พูดต่อ "การที่คุณหร่วนมาฉลองปีใหม่ที่บ้านของเราแบบนี้ พ่อแม่ของเธอว่าอะไรบ้างมั้ย?"

เฉิงเว่ยขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า "พ่อครับ"

หลังจากที่ถูกเขาเตือนสติมาแบบนี้ พ่อของเฉิงเว่ยก็นึกถึงสิ่งที่แม่ของเฉิงเว่ยได้พูดเอาไว้ จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

ส่วนหร่วนซิงหว่านนั้นยังคงรักษารอยยิ้มที่เหมาะสมเอาไว้ และได้ตอบกลับไปเบาๆ ว่า "แม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเด็กมาก ส่วนพ่อก็เพิ่งเสียไปเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ"

พ่อของเฉิงเว่ยยกชาขึ้นมาจิบเบาๆ  "ฉันถามมากไปเอง"

"คุณลุงอย่าพูดอย่างนั้นเลย"

การที่เธอเข้ามาที่บ้านในฐานะแฟนของเฉิงเว่ย แล้วพ่อของเขาจะถามถึงเรื่องในครอบครัวของเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

พ่อเฉิงเว่ยพูดต่อ "จริงสิ ฉันเคยได้ยินเสี่ยวเว่ยบอกว่าเมื่อก่อนพวกเธอเคยเรียนมาด้วยกัน หลังจากที่เขาไปต่างประเทศก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย หลายเดือนก่อนในงานเลี้ยงรุ่นถึงได้มาเจอกันอีกครั้ง เรื่องมันเป็นแบบนี้ใช่มั้ย?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ใช่ค่ะ"

"งั้นนี้ก็ถือเป็นพรหมลิขิตที่หาได้ยาก"

ทันใดนั้น แม่ของเฉิงเว่ยก็ยกอาหารออกมาจากห้องครัว "คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ กินข้าวกันก่อน กินเสร็จค่อยคุยกันต่อ"

พ่อของเฉิงเว่ยลุกขึ้น "ไป ไปกินข้าวกัน"

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่ห้องครัว ตอนที่เธอกำลังจะช่วยหยิบถ้วยกับตะเกียบ แม่ของเฉิงเว่ยก็ได้พูดขึ้นว่า "ซิงหว่าน หนูไปนั่งไป ให้เสี่ยวเว่ยกับพ่อมาช่วยก็พอแล้ว"

เสียงของเฉิงเว่ยดังขึ้นมาข้างๆ "ไม่เป็นไร พวกเขาช่วยเหลือกันอย่างนี้มาโดยตลอด"

หร่วนซิงหว่านชักสายตากลับ มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา

เฉิงเว่ยโตมาในครอบครัวที่ช่วยเหลือกันแบบนี้ จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ

ไม่นาน มื้ออาหารสำหรับส่งท้ายปีเก่าก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

แม่ของเฉิงเว่ยไปเปิดทีวี เปิดรายการฉลองปีใหม่ แล้วพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "ซิงหว่านรีบกินเร็ว ลองดูว่าอาหารถูกปากมั้ย"

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม "กับข้าวที่คุณป้าทำอร่อยมากเลยค่ะ"

พอได้ยินแบบนั้น แม่ของเฉิงเว่ยก็โล่งอกไปที "ชอบก็ดีแล้ว ฉันยังกลัวหนูจะไม่ถูกปาก เมื่อก่อนฉันกับพ่อของเสี่ยวเว่ยงานค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน แม้แต่การทำกับข้าวก็เพิ่งมาหัดตอนปีสองปีนี้เอง"

เฉิงเว่ยที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้นมาว่า "ซิงหว่านทำอาหารอร่อยมากเลยครับ"

พอแม่ของเฉิงเว่ยได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกตกใจมาก "จริงเหรอ? งั้นฉันคงต้องเรียนรู้จากหนูแล้ว"

หร่วนซิงหว่านถูกเธอชมจนรู้สึกเขิน "คุณป้าชมเกินไปแล้วค่ะ ฉันก็ทำเป็นแค่นิดหน่อยเอง"

"ซิงหว่าน หนูไม่ต้องถ่อมตัวไปหรอก เสี่ยวเว่ยน่ะกินยากจะตาย ถ้าเขาบอกว่าอร่อย งั้นก็ต้องเป็นระดับห้าดาวแล้ว" พูดจบ เธอก็พูดต่อทันที "แล้วหนูเริ่มหัดทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตอบ "ฉันใช้ชีวิตอยู่กับน้องชายมาตั้งแต่เด็ก จึงค่อยๆ หัดทำจนเป็นค่ะ"

จริงๆ ตอนนั้นฝีมือการทำอาหารของเธอก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร แค่พอกินได้ ส่วนสาเหตุที่ทำให้ฝีมือการทำอาหารของเธอดีขึ้นนั้นเป็นเพราะหลังจากที่แต่งงาน แล้วอิตาบ้าบางคนมีการเลือกกินที่ยากจะรับมือด้วยได้ ชีวิตคู่ในตอนนั้นนึกแล้วยังรู้สึกแย่อยู่เลย แต่เธอก็ไม่สามารถทดแทนอะไรอย่างอื่นให้กับเขาได้ ยังไงวันๆ อยู่แต่ในบ้านก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้ว จึงได้ทำการฝึกทำเมนูต่างๆ นานา ซะเลย

แม่ของเฉิงเว่ยน่าจะเคยได้ฟังเฉิงเว่ยพูดถึงเรื่องในครอบครัวของเธอแล้ว จึงไม่ได้ถามต่อ และเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน

ผ่านไปไม่นาน เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น

แม่ของเฉิงเว่ยวางถ้วยแล้วเดินไปเปิดประตู สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็คือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ จนเธออึ้งไปทีหนึ่ง

คนที่ส่งดอกไม้มาพูดว่า "สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณหร่วนซิงหว่านพักอยู่ที่นี่ใช่มั้ยครับ?"

พอได้ยินอย่างนั้น แม่ของเฉิงเว่ยก็นึกว่าเฉิงเว่ยเป็นคนสั่งดอกไม้ช่อนี้มา จึงได้รับมันมาด้วยรอยยิ้ม "ใช่ๆๆ อยู่ที่นี่แหละ"

แม่ของเฉิงเว่ยปิดประตูลง อุ้มดอกไม้แล้วเดินเข้ามาข้างใน "ซิงหว่าน นี่ดอกไม้ของหนู"

หร่วนซิงหว่านที่เห็นอย่างนั้น ก็รู้สึกแปลกใจ แล้วหันมองไปทางเฉิงเว่ย เฉิงเว่ยขมวดคิ้วไปทีหนึ่ง แล้วมือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ค่อยๆ กำแน่นขึ้น

แม่ของเฉิงเว่ยเอาช่อดอกไม้วางไว้ในอ้อมอกของหร่วนซิงหว่าน แล้วหันไปพูดกับเฉิงเว่ยว่า "เสี่ยวเว่ย ทำได้ไม่เลว ฉันลืมส่งสัญญาณให้แกไปเลย"

สีหน้าของเฉิงเว่ยดูแย่มาก แต่ไม่ได้พูดอะไร

ทันทีที่แม่ของเฉิงเว่ยนั่งลง เสียงกริ่งก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงเดินไปเปิดประตู แล้วเห็นคนเอาช่อกุหลาบมาส่งอีกครั้ง เธอจึงถามไปด้วยรู้สึกสงสัย "นี่พวกคุณมาส่งซ้ำรึเปล่า? เมื่อกี้เพิ่งมาส่งไปเองนะ"

คนที่มาส่งดอกไม้กลับไม่ได้พูดอะไร แต่วางดอกไม้ลงแล้ววิ่งหนีไปเลย

แม่ของเฉิงเว่ยรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที จึงได้หยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปข้างใน "เสี่ยวเว่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน แกลองโทรหาร้านดอกไม้หน่อยมั้ย บอกพวกเขาหน่อยว่าส่งออกไม้มาซ้ำแล้ว"

ก่อนที่เสียงพูดของเธอจะสิ้นสุดลง เสียงกริ่งครั้งที่สามก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง

แม่ของเฉิงเว่ยหันกลับไปมอง และรู้สึกถึงความผิดปกติขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

หร่วนซิงหว่านเม้มๆ ปาก "คุณป้า เดี๋ยวฉันไปเปิดเองค่ะ"

ก่อนที่เธอจะได้ลุกขึ้น เฉิงเว่ยก็ชิงลุกขึ้นก่อน "ผมไปเอง"

หลังจากที่เปิดประตูออก ข้างนอกยังคงเป็นคนที่มาส่งดอกไม้ และเป็นคนละคนกับสองคนก่อนหน้านี้

เฉิงเว่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจว่า "คนที่บอกให้พวกคุณมาส่งดอกไม้อยู่ไหน"

"ผะ......ผมก็ไม่รู้ ผมมีหน้าที่แค่ส่งดอกไม้เท่านั้นครับ"

"ยังมีอีกกี่คน"

คนส่งดอกไม้อ้ำๆ อึ้งๆ เห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องแต่ไม่ยอมบอก

พอเห็นว่าเฉิงเว่ยเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้น และไม่มีทีท่าว่าจะยอมเซนต์รับเลย เขาจึงได้แต่กัดฟันแล้วพูดไปว่า "คุณลองมองลงไปที่หน้าต่างดูสิครับ ดอกไม้ที่อยู่ด้านล่างทั้งหมดต่างก็จะถูกส่งมาให้คุณหร่วนทั้งหมดเลยครับ"

เสียงพูดคุยของพวกเขาไม่ได้ดังมาก แต่ก็ไม่ได้เบาจนเกินไป จึงทำให้คนที่อยู่ในบ้านได้ยินอย่างชัดเจน

แม่ของเฉิงเว่ยเดินไปโดยอัตโนมัติ ยื่นตัวแล้วมองออกไป แล้วต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น

ข้างล่างหมู่บ้าน มีคนยืนอยู่ไม่มากแต่อย่างน้อยก็น่าจะหลายสิบคน ทุกคนต่างก็อุ้มช่อกุหลาบเอาไว้ ยืนรออยู่ตรงนั้น

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่นอกหน้าต่าง และเห็นภาพเดียวกันเหมือนกัน

คนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ นอกจากอิตาบ้าที่บ้าบอนั่น ในโลกใบนี้ก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หยิบของขึ้นมา "คุณลุงคุณป้า ต้องขอโทษจริงๆ ฉันมีธุระต้องกลับก่อนนะคะ"

ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป อิตาบ้านั่นก็ไม่มีทางหยุดแน่นอน

แม่ของเฉิงเว่ยตั้งตัวไม่ค่อยทัน พอเห็นหร่วนซิงหว่านเดินจากไป จึงได้เดินเข้าไปตบๆ ที่ไหล่ของเฉิงเว่ย "ยังจะมัวอึ้งอยู่อีกยังไม่รีบตามไปอีก"