สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 267

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะเข้าไปในลิฟต์ เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไป เม้มๆ ที่มุมปาก สุดท้ายก็พูดออกมาเพียงแค่สองพยางค์ว่า "ขอโทษ"

เฉิงเว่ยขำออกมาเบาๆ "ถ้าต้องพูด เรื่องนี้มันก็ต้องโทษผม ถ้าต้องขอโทษมันต้องเป็นผมต่างหากที่ควรพูดกับคุณ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาว่า "ทางคุณลุงคุณป้านั้น......"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะอธิบายกับพวกเขาเอง" เฉิงเว่ยพูดต่อ "ให้ผมไปส่งนะครับ"

พอลงมาถึงด้านล่าง หร่วนซิงหว่านที่เดินออกจากหมู่บ้าน ก็พบเข้ากับกลุ่มคนมากมายที่ยืนถือช่อกุหลาบอยู่ หร่วนซิงหว่านที่เห็นภาพนี้เข้า ก็อาจจะรู้สึกกลัวแล้วก็ได้

เฉิงเว่ยพูด "ซิงหว่าน เราไปทางนี้เถอะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ค่ะ"

เฉิงเว่ยพาเธอเดินไปอีกทาง จนออกจากหมู่บ้านและหลังจากที่พวกเขาไปแล้ว พวกผู้ชายที่ถือช่อดอกไม้อยู่ก็ได้รับคำสั่ง จากนั้นก็พากันสลายตัวกันหมด

ขณะที่ยืนอยู่ข้างถนน เฉิงเว่ยก็พูดไปว่า "ซิงหว่าน คุณรอแป๊บนะ เดี๋ยวผมไปขับรถก่อน"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "คุณลุงกับคุณป้ากำลังรอคุณอยู่ คุณรีบกลับไปเถอะค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าผมไม่ไปส่งคุณ พวกเขาก็คงจะไม่ชอบใจ ที่สำคัญตอนนี้มันหารถโดยสารยาก"

หลังจากที่คำพูดของเฉิงเว่ยสิ้นสุดลง หร่วนซิงหว่านที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้มีเสียงที่เรียบเฉยดังขึ้น "ไม่ต้องลำบากประธานเฉิงหรอกเดี๋ยวผมจะเป็นคนส่งเธอกลับบ้านเองครับ"

สีหน้าของเฉิงเว่ยค่อยๆ เคร่งขรึมลงมา หันหน้าไป "แผนการของประธานโจวนี่ใช้ได้เลย"

โจวฉือเซินยืนอยู่ที่เดิม มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง มุมปากแย้มขึ้น "สู้ประธานเฉิงไม่ได้หรอกครับ ดูแล้วยังไงประธานเฉิงก็เปลี่ยนนิสัยที่จ้องแต่จะแย่งภรรยาของคนอื่นได้เลยสินะ"

"ประธานโจวไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้เหตุผลมากเหรอครับ ช่วงที่แต่งงานกันคุณไม่รู้จักรักษามัน หลังหย่าร้างกัน จะมาแสร้งทำเป็นรักไปทำไม"

"นี่มันเรื่องภายในครอบครัวของผม ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ประธานเฉิงฟังหรอก"

"แต่ซิงหว่านกับประธานโจวได้หย่ากันไปแล้ว แล้วประธานโจวใช้ฐานะอะไรมาบอกว่ามันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของพวกคุณอย่างนั้นเหรอครับ"

โจวฉือเซินยิ้มเยาะด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชอบใจ "ถ้าประธานเฉิงยังพอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง ก็คงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาหรอกครับ"

เฉิงเว่ยตอบกลับโดยไม่มีความลังเลเลยสักนิด "คำพูดนี้ผมก็ขอมอบมันให้ประธานโจวเหมือนกันครับ"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเล็กน้อย หรี่ตาลงอย่างอันตราย บรรยากาศของทั้งสองตึงเครียดขึ้นมาทันที เหมือนอีกเดี๋ยวก็จะติดกันขึ้นมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าขมับกำลังเต้นอย่างแรง แล้วเธอก็พูดกับเฉิงเว่ยว่า "เฉิงเว่ย คุณขึ้นไปเถอะค่ะ ฉันกลับไปเองได้ค่ะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็หมุนตัว เดินตรงไปตามถนน

เฉิงเว่ยที่กำลังจะตามไป โจวฉือเซินก็ได้พูดขึ้นมาก่อนว่า "ประธานเฉิงควรคิดว่าจะหาคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ให้พ่อกับแม่ของคุณฟังจะดีหว่านะครับ"

พูดจบ เขาก็ตัดพ้อเบาๆ ว่า "รู้สึกเสียดายกับกุหลาบจากอิตาลีที่ผมอุตส่าห์ส่งมาทางเครื่องจังเลยเลย"

คำข่มขู่นี่ เข้าใจได้ไม่ยาก

เฉิงเว่ยอดกั้นความโกรธเอาไว้ "การที่ประธานโจวทำแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ? ทำไมถึงต้องดึงพ่อกับแม่ผมเข้ามายุ่งกับความแค้นระหว่างผมกับคุณด้วย!"

โจวฉือเซินพูดอย่างขบขันว่า "จะว่าไป ผมเองก็ถือว่าไว้หน้าประธานเฉิงแล้วนะ ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมถึงบ้าน"

"นี่คุณ......"

เฉิงเว่ยเม้มปากแน่น ไปเยี่ยมถึงบ้าน มันเป็นสิ่งที่โจวฉือเซินสามารถทำได้จริงๆ

โจวฉือเซินก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นก็เหลือบตามองเขาไปทีหนึ่ง "แต่ถ้ายังมีครั้งต่อไป ผมก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะเชิญพ่อแม่ของประธานเฉิงมาที่โจวซื่อกรุ๊ป แล้วเล่าเรื่องราวในช่วงเวลาที่ผมกับหร่วนซิงหว่านแต่งงานกันให้พวกเขาฟังอย่างละเอียดเลยครับ"

"ประธานโจวทำอะไรไม่สนใครแบบนี้ ไม่กลัวเวรกรรมจะตามสนองเหรอครับ"

"ผมอุตส่าห์คิดว่าประธานเฉิงเป็นถึงอัจฉริยะด้านเทคโนโลยี ไม่นึกเลยว่างมงายถึงขนาดนี้" โจวฉือเซินพูดออกมาช้าๆ "เอาแต่จ้องที่จะแย่งของของคนอื่น ถึงจะโดนกรรมตามสนองเอาได้ง่ายๆ อย่างน้อยผมก็ไม่เหมือนกับประธานเฉิง เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการสักอย่าง ถึงขั้นโกหกคนอื่นได้"

หลังจากที่คำพูดนี้ถูกพูดออกมา สีหน้าของเฉิงเว่ยก็ทั้งอายทั้งโกรธในทันที

เขารู้ว่าโจวฉือเซินพูดถึงเรื่องการฉลองปีใหม่ ตอนนั้นเขาเองก็เห็นว่าหร่วนซิงหว่านหวั่นไหวเกินไป ถึงได้......

เฉิงเว่ยไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่กำหมัดแน่นๆ

โจวฉือเซินดึงสายตากลับ แล้วเดินดุ่มๆ ออกไป

......

หร่วนซิงหว่านที่เดินไปตามทาง ไม่เพียงอูเบอร์ที่เรียกไม่ได้ แม้แต่รถแท็กซี่ยังพบเห็นได้น้อยมาก ที่เจอก็มีแต่คันที่มีผู้โดยสารนั่งอยู่ทั้งนั้น

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปนานแค่ไหน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตูมดังขึ้น

ทันใดนั้น ก็มีพลุระเบิดขึ้นเหนือหัวของเธอ

หร่วนซิงหว่านทอดตามองไปแล้วเห็นชายหาดที่อยู่ไกลๆ มีคนมากมายกำลังจุดพลุกันอยู่ และยังมีเด็กๆ ที่ถือไฟเย็นวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน

เธอยืนอยู่ตรงนั้น มองดูสิ่งที่เกิดขึ้น สัมผัสได้ถึงบรรยากาศของเทศกาลปีใหม่ที่ห่างเหินไปนาน

แต่เวลาและสถานที่ที่จุดพลุนั้นมันมีจำกัด หลังจากที่สนุกกันแล้ว ทุกคนก็พากันแยกย้าย กลับบ้านใครบ้านมัน

รอจนผู้คนกลับไปหมดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เดินไปที่ชายหาด มองดูไฟนีออนที่ถูกตกแต่งเป็นแถวๆ ทั้งสว่างทั้งหลากสี

หร่วนซิงหว่านปีนขึ้นไปบนราว สายลมอ่อนๆ พัดผ่าน แต่มันกลับไม่ได้รู้สึกเย็นเหมือนทุกทีเลยดูท่าฤดูใบไม้ผลิน่าจะใกล้เข้ามาแล้ว

หร่วนซิงหว่านที่ตากลมไปพักหนึ่ง พอตัดสินใจว่าจะจากไป เมื่อหมุนตัวมาก็พบกับคนคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอตกใจสะดุ้งจนเกือบจะกรี๊ดออกมาแล้ว

กับการแสดงออกของเธอ โจวฉือเซินแค่เหลือบมองไปทีหนึ่ง และไม่ได้ว่าอะไร

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว อิตาบ้านี่คิดจะทำอะไรเนี่ย?

เมื่อเขาไม่พูด หร่วนซิงหว่านก็ไม่อยากสนใจเขาเหมือนกัน ทำเสียงฮึดฮัดในใจ หมุนตัวแล้วเดินจากไป

แต่พอหร่วนซิงหว่านเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เอามือลูบคอด้วยความเขินอาย "สะ......สวัสดีนักเรียน ขอช่องทางการติดต่อของเธอหน่อยได้มั้ย?"

ปกติถ้าหร่วนซิงหว่านพบเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอก็จะปฏิเสธในทันที แต่พอจะพูดมันออกไป เธอก็เกิดเปลี่ยนใจ จากนั้นก็หยิบมือถือออกมา "ได้สิ"

ในตอนที่ชายหนุ่มกำลังจะเพิ่มเพื่อนวีแชทของเธออยู่นั้นเอง น้ำเสียงของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้ดังขึ้น "การที่เด็กผู้ชายออกจากบ้านก็ควรระวังตัวไว้หน่อยก็ดี เดี๋ยวจะโดนหลอกเข้าโดยไม่รู้ตัว"

ชายหนุ่มหันไปมอง และไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก "หา?"

"ผู้หญิงที่ยิ่งสวย ก็ยิ่งเชื่อไม่ได้ ก็เหมือนกับการที่นายเรียกเธอว่านักเรียน แต่เธอนั้นได้กลายเป็นภรรยาเก่าของฉันไปแล้ว"

"......"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตากำลังกระตุกอย่างแรง

ในตอนนั้นเพื่อนของชายหนุ่มก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงเข้ามาดึงเขาออกไป ตอนที่จากไปยังแอบกระซิบเบาๆ ว่า "นี่นายดูไม่ออกรึไงว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่ น่าขายหน้าเป็นบ้าเลย"

ระหว่างที่สองคนนั้นจากไป หร่วนซิงหว่านก็ได้หันกลับมา จ้องเขม็งไปที่อิตาบ้านั่น

ในจังหวะที่เธอมองมา โจวฉือเซินก็ได้หลบตาไปอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปทางอื่นโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จู่ๆ หรวนซิงหว่านก็โกรธจนขำออกมาได้ เขาเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ

หร่วนซิงหว่านเดินไปข้างหน้าต่อ พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา ค้นหาบ้านที่อยู่ใกล้ที่นี่ที่สุด

อาจเป็นเพราะเธอดวงดี ห่างออกไปอีกไม่กี่ร้อยเมตร ได้มีอยู่ร้านหนึ่ง

ตอนนี้ได้เลยเวลาของมื้ออาหารส่งท้ายปีไปแล้ว หนุ่มสาวส่วนใหญ่ก็จะออกมาเที่ยวเล่นกัน บาร์จึงคึกคักเป็นอย่างมาก และคนก็ยังเยอะกว่าปกติด้วย