สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 268

หลังจากที่เข้ามาในบาร์ หร่วนซิงหว่านก็เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ สั่งเหล้ามาแก้วหนึ่ง

พอเธอนั่งลง ก็มีคนเข้ามาจีบทันที "คนสวยมาคนเดียวเหรอครับ?"

หร่วนซิงหว่านตอบด้วยรอยยิ้ม "ใช่ค่ะ"

ชายหนุ่มพูดต่อ "การได้พบกันก็คือพรหมลิขิต ให้ผมเลี้ยงคุณสักแก้วนะครับ"

พูดจบ เขาก็ดีดนิ้วให้บาร์เทนเดอร์ทีหนึ่ง "เอามาร์การิต้าบลูให้สาวสวยคนนี้แก้วหนึ่ง"

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ได้มีเงาที่อกผายไหล่ผึ่งของใครบางคนปรากฏขึ้นข้างๆ "ถ้าชอบเลี้ยงขนาดนี้ งั้นก็เลี้ยงผมสักแก้วมั้ย ผมเองก็เป็นคนเหมือนกัน"

ชายหนุ่ม "......"

คนคนนี้ป่วยรึไงเนี่ย

โจวฉือเซินพิงไปที่เคาน์เตอร์ เข้าไปบดบังสายตาที่เขามองไปที่หร่วนซิงหว่าน นิ้วที่เรียวยาวเคาะไปที่เคาน์เตอร์เบาๆ "ทำไม มีการกีดกันทางเพศเหรอครับ?"

ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่าอึดอัด ตบๆ ไปที่ไหล่เขา "นี่น้องชายเอาอะไรมาพูด ได้ วันนี้มันวันปีใหม่ ดื่มกันแก้วหนึ่ง ก็ถือเป็นการคบเพื่อนแล้วกัน นายอยากกินอะไรล่ะ? สั่งเลย"

โจวฉือเซินตอบ "งั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วนะครับ"

พูดจบ เขาก็มองไปที่บาร์เทนเดอร์ "Louis XIIIแก้วหนึ่ง"

บาร์เทนเดอร์อึ้งไปทันที จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "คุณครับ Louis XIIIนั้นไม่ได้แยกขายนะครับ"

"ผมรู้ เปิดขวดหกลิตรหนึ่งขวด ผมขอแก้วหนึ่ง ส่วนที่เหลือถือว่าคุณผู้ชายคนนี้เลี้ยงลูกค้าที่มาคนเดียวก็แล้วกัน"

สีหน้าของชายหนุ่มนั้นเกินกว่าคำว่าแข็งแกร่งแล้ว จึงได้พูดไปอย่างไม่พอใจว่า "นี่น้องชาย นี่นายตั้งใจมาหาเรื่องฉันใช่มั้ย"

Louis XIIIเป็นบรั่นดีชั้นยอดของฝรั่งเศส แค่ไม่กี่มิลลิลิตรก็หลายหมื่นแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหกลิตรเลย อย่างน้อยๆ ก็หลายแสนเข้าไปแล้ว

เขาเองยังไม่เคยได้ลิ้มรสเลย ถ้าไม่ใช่การแกล้งเขาแล้วมันจะเป็นอะไร?

โจวฉือเซินพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า "ไม่มีปัญญาเลี้ยงเหรอ? ถ้าไม่มีปัญญาคราวหน้าก็ไม่ต้องทำเป็นวางมาดอีก"

พอชายหนุ่มกำลังจะโมโห ก็เห็นเขาล้วงบัตรสีดำใบหนึ่งออกจากกระเป๋าตังค์แล้วยื่นให้บาร์เทนเดอร์ "เปิดขวดหนึ่ง ถือว่าผมเลี้ยงคุณผู้ชายคนนี้แล้วกัน"

พูดจบ เขาก็หันไปพูดกับชายหนุ่มอีกว่า "ของบางอย่าง ถึงมันจะสวย แต่ก็ทำได้แค่มองและไม่อาจเข้าใกล้ได้ ยอมตัดใจไปทันทีถือเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดที่สุดแล้ว บทเรียนในครั้งนี้ถือว่าผมมอบมันให้คุณฟรีๆ แล้วกัน ไม่ต้องเกรงใจ"

ถ้าไม่ใช่ว่าชายคนนี้เห็นเขาหยิบบัตรสีดำที่มีจำกัดใบนั้นออกมาโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตาแล้วเปิดLouis XIIIละก็ หมัดของเขาคงจะชกไปที่หน้าของโจวฉือเซินแล้ว

แล้วเห็นออร่าของเขาที่ไม่ธรรมดา และได้รู้ว่านี่มันการเล่นสนุกของพวกคนรวย จึงต้องจากไปด้วยความจนใจ

บาร์เทนเดอร์หยิบบัตรสีดำใบนั้นขึ้นมาด้วยความสั่นเทา "คะ......คุณผู้ชาย ที่ร้านของเราไม่มีขนาดหกลิตรครับ......"

โจวฉือเซินพูด "เมื่อกี้เธอสั่งอะไร ก็เอาให้ผมแก้วหนึ่ง"

"ครับผม"

หลังจากที่บาร์เทนเดอร์เอาบัตรสีดำที่ร้อนมือใบนั้นคืนไปแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งอกไปบ้าง

เขาทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งนาน เจอพวกลูกเศรษฐีมาก็ไม่น้อย แต่กับคนที่มาถึงก็สั่ง Louis XIIIหกลิตรเลี้ยงคนทั้งหมดนั้น เขายังไม่เคยเจอมาก่อนเลยจริงๆ

โจวฉือเซินนั่งลงข้างๆ หร่วนซิงหว่าน เหมือนจะยังไม่มีท่าทีที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนเดิม

หร่วนซิงหว่านนั่งเล่นมือถือ และไม่ได้สนใจเขาเหมือนกัน

ไม่นาน บาร์เทนเดอร์ก็ได้เอาเหล้ามาเสิร์ฟ

หร่วนซิงหว่านยกขึ้นมาจิบไปคำหนึ่ง ท่ามกลางรสชาติที่หวานขม มันยังให้ความรู้สึกเผ็ดร้อนด้วยนิดหน่อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกินเหล้าที่แรงขนาดนี้ จนถึงกับไอไปหลายที

ตอนแรกก็ตั้งใจที่จะกลับบ้าน แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี จึงได้ค่อยๆ ฝืนกินมันเข้าไปทีละนิดจนหมด

หลังกินหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่นี่คนเยอะจนอบอ้าวรึเปล่า หร่วนซิงห่านนั้นรู้สึกร้อนขึ้นมาแล้ว แก้มทั้งสองข้างก็ร้อนอย่างรุนแรง

เธอมองดูเวลา ได้เวลากลับบ้านแล้ว พอออกจากบาร์ ถูกลมเย็นๆ พัดใส่ หร่วนซิงหว่านก็สะดุ้งไปทีหนึ่ง รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย เอามือถือออกมาโทรหาเฟ้ยซานซาน "ซานซาน เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?"

ฉันกำลังดูรายการฉลองปีใหม่อยู่ รายการฉลองปีใหม่จองคืนนี้ไม่สนุกเลย......นี่เธอยังอยู่ที่บ้านของเฉิงเว่ยใช่มั้ย? แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านตอบ "ไม่แล้ว ฉันอยู่ที่บาร์ เรียกรถไม่ได้เลย เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้ เธอมารับฉันหน่อยนะ"

"ได้ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย......"

ก่อนที่เฟ้ยซานซานจะได้พูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้น ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เรียบเฉยของชายหนุ่มดังขึ้น "เธออยู่กับผม"

ถึงโจวฉือเซินจะพูดได้แค่ครึ่งเดียว แต่เฟ้ยซานซานก็ได้เติมคำพูดที่เหลืออยู่ในหัวแล้ว น่าจะประมาณว่า "เธออยู่กับผม ถ้าคุณกล้ามาก็ลองดู"

"โอเค รบกวนประธานโจวช่วยบอกซิงซิงให้หน่อยนะคะว่า คืนนี้ฉันกินเหล้าไป เลยขับรถไม่ได้"

เฟ้ยซานซานพูดอย่างจริงจัง จากนั้นก็รีบวางสายไปทันที

อีกด้านหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านก็กำลังจ้องหน้าโจวฉือเซินด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก "เอามือถือคืนฉันมานะคะ"

โจวฉือเซินที่อยู่ภายใต้การจับจ้องของเธอ ก็ได้เอามือถือเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจว่า "นี่ประธานโจวตั้งใจจะทำอะไรเหรอคะ?" " ถ้าผมพูดแล้วจะสามารถทำมันได้รึเปล่าล่ะครับ"

ถึงแม้ตอนนี้สมองของหร่วนซิงหว่านจะไม่ค่อยมีสติจากการกินเหล้า แต่เธอก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงหลุมพรางที่เขาวางไว้ได้ "ไม่มีทาง!"

"งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องพูด"

หร่วนซิงหว่านขบฟัน "ประธานโจวไม่อยากสนใจฉันไม่ใช่เหรอคะ แล้วตอนนี้มันหมายความว่ายังไง"

โจวฉือเซินตอบมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน "ผมไม่ได้ไม่สนใจคุณ ผมแค่ให้คุณมีเวลามากพอที่จะทบทวนความผิดของตัวเองก็เท่านั้นครับ"

"นี่คุณป่วยรึไงคะ?"

ไม่ใช่แค่ป่วย แต่ยังประสาทด้วย

นี่พอเธอยอมอิตาบ้านี่ เขาก็ยิ่งเหิมเกริมสินะ? ให้เธอทบทวนความผิดของตัวเองอย่างนั้นเหรอ? ทบทวนกับผีนะสิ!

โจวฉือเซินพูดว่า "ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าเฉิงเว่ยนั้นมีใจให้คุณ แล้วคุณยังกลับบ้านไปพบพ่อแม่กับเขาอีก คุณป่วยรึไง?"

"ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านถูกเขาทำให้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า และรู้สึกเวียนหัวยิ่งกว่าเดิม จึงไม่อยากพูดอะไรไร้สาระ จึงพูดไปแค่ว่า "รบกวนประธานโจวช่วยคืนมือถือของฉันมาด้วย ฉันจะกลับบ้านแล้วค่ะ"

โจวฉือเซินพูด "มาเอาเองสิครับ"

"นี่คุณยังหน้าด้านได้กว่านี้มั้ย"

โจวฉือเซินยักคิ้ว "แค่นี้ก็จะด่าผมด้วย?" ถ้าไม่ใช่เพราะหร่วนซิงหว่านไม่อยากทำตัวเอาแต่ใจในที่สาธารณะละก็ เธอคงทนโมโหไม่ไหวจนต้องดึงกางเกงเขามาแล้วแย่งมือถือมาให้ได้อย่างแน่นอน

ที่นี่มันอยู่ไกลจากที่พักของเธอมาก เธอเองก็ไม่ได้รู้จักทาง ไม่อย่างนั้นคงเดินกลับไปแล้วจริงๆ

อิตาบ้าเองก็คำนวณจุดนี้เอาไว้แล้ว ถึงกล้าข่มขู่เธอถึงขนาดนี้

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้าลึกๆ การที่อิตาบ้าอยู่ที่นี่ แสดงว่าหลินหนานก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน

หลังจากที่เธอมองหาไปพักหนึ่ง ก็เห็นโรลส์-รอยซ์คันนั้นที่จอดอยู่ข้างทาง

หร่วนซิงหว่านเดินตรงไปทางนั้น เปิดประตูรถออก โน้มตัวแล้วนั่งเข้าไปในรถ "ช่วยส่งฉันกลับบ้านทีค่ะ ขอบคุณ"

หลินหนานทำหน้าตกใจมาก ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะมีเรื่องดีๆ อย่างการที่เธอขึ้นรถมาด้วยตัวของเธอเอง

ทันใดนั้น ประตูอีกด้านก็ถูกเปิดออก

โจวฉือเซินพูดออกมาอย่างเรียบเฉย "ออกรถ"

หลินหนานตอบรับ "ครับ"

หร่วนซิงหว่านหลับตาแล้วพิงไปที่รถ และไม่อยากสนใจแล้ว อิตาบ้าคงไม่ยอมส่งเธอกลับบ้านหรอก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ โรลส์-รอยซ์คันดำก็ได้จอดลงตรงใต้อาคารที่อยู่อาศัยที่แสนธรรมดา ตอนที่หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นมา หลินหนานก็ไม่อยู่แล้ว มีเพียงโจวฉือเซินที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่นอกรถ นัยน์ตานิ่งลึกไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่