สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 321

หร่วนซิงหว่านรับแก้วไวน์ที่โจวฉือเซินยื่นมาให้ ยกขึ้นมาจิบเบาๆ

เป็นไวน์องุ่นที่รสชาติเจือไปด้วยความหวาน

รสชาติดีมาก

เธออดที่จะนึกถึงคราวก่อนที่ตาหมาบ้านี่หลอกให้เธอดื่มเหล้าขึ้นมาไม่ได้

หร่วนซิงหว่านวางแก้วลง เหลือบไปมองโจวฉือเซิน "ประธานโจว"

ชายหนุ่มขานรับด้วยเสียงทุ้มต่ำ "หืม?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "คราวก่อนที่คุณมอมเหล้าฉันที่มู่สื้อ สรุปแล้วคุณเป็นคนไปส่งฉัน หรือว่าซานซานมารับฉัน?"

โจวฉือเซินคงคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะถามคำถามนี้ ริมฝีปากบางจึงยกยิ้มขึ้นมา "คุณคิดว่าไงล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเยาะ "ก็รู้ว่าที่คุณมอมเหล้าฉันไม่ได้คิดอะไรดีๆแน่ๆ"

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอดื่มจนเมาขนาดนี้ หลังจากตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย

ไม่แปลกที่ตาหมาบ้านี่จะฉวยโอกาสเมื่อเผลอ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า "คุณฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมาทำอะไรไปบ้าง?"

ตาหมาบ้านี่จัดฉากขนาดนี้ ก็แปลว่าคิดมาอย่างดีแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะมอมเหล้าเธอเฉยๆแล้วไม่ทำอะไร

ต้องทำอะไรที่พอเธอรู้แล้วต้องโมโหแน่ๆ

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ถ้าผมทำอะไรคุณจริงๆ คุณจะไม่รู้สึกตัวสักนิดเลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "........."

เหตุผลมันก็ฟังขึ้นอยู่หรอก

แต่ทำไมเธอยังรู้สึกไม่เชื่ออยู่ล่ะ

จนเมื่อไวน์เหลือค่อนขวด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มไหวเอน เธอเอนพิงไหล่ของโจวฉือเซิน มองไปยังท้องทะเลกว้างไกล รู้สึกผ่อนคลายทั้งใจและกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลายเดือนมานี้เหมือนจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น แต่ละเรื่องล้วนแต่ทำให้เธอสูญเสียความหวังในการใช้ชีวิต

มีบางครั้งเธอถึงขั้นไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเลือกตกลงแล้วมันถูกหรือผิด

ก่อนจะหย่า เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอจะได้มานั่งมองทะเลกับโจวฉือเซินเงียบๆเหมือนอย่างตอนนี้

ชีวิตคนเรานี่ก็แปลกดีเหมือนกัน ต้องได้ประสบพบเจอและสูญเสียมันไปก่อน ถึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไร

เสียงทุ้มของโจวฉือเซินดังขึ้นมาว่า "เมาแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ยัง"

โจวฉือเซินเอียงหน้ามองเธอ จึงพบว่าตอนนี้สายตาของเธอเลื่อนลอยไร้จุดโฟกัส

"หร่วนซิงหว่าน?"

"อืม....."

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไรต่อ สายตาไม่รู้ว่าวางไว้ที่สายลมยามเย็นจุดไหน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แต่หร่วนซิงหว่านกลับรอฟังคำที่เขายังไม่พูดออกมา รออยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงเขาเอ่ยสิ่งใด เธอจึงจี้เอวเขาอย่างขัดใจ

โจวฉือเซินกอบกุมมือเธอเอาไว้ นัยน์ตาทอแววลึกล้ำ เส้นเสียงทุ้มแหบดังขึ้นมาว่า "ทำอะไร?"

"คุณเรียกฉัน ไม่ใช่เพราะมีเรื่องอยากจะพูดเหรอ ทำไมไม่พูดล่ะ"

"ก็แค่อยากเรียกน่ะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ฉันไม่เชื่อ"

โจวฉือเซิน "จริงๆ"

หร่วนซิงหว่านอมลม ริมฝีปากสีสด ดวงตาสวยฉ่ำวาว มองมาที่เขาราวกับกำลังต่อว่าอย่างไร้เสียง

โจวฉือเซินมองเธอแน่นิ่ง แววตาทอแววลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็ยกมือจับปลายคางของเธอเอาไว้ แล้วก้มลงไปจุมพิต

หร่วนซิงหว่านที่มึนเมาร้อนผ่าวกว่าตอนปกติ เธอส่งเสียงอื้ออึง ใช้มือโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ แล้วเริ่มจูบตอบ

มือข้างหนึ่งของโจวฉือเซินจับท้ายทอยของเธอ ส่วนมืออีกข้างโอบเอวของเธอ จากนั้นทั้งสองก็ทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มๆ ค่อยๆเพิ่มระดับจูบดูดดื่มทีละนิด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็ผลักเขาออก

โจวฉือเซินเอ่ยเสียงทุ้มแหบ "เป็นอะไรไป? ที่รัก"

หร่วนซิงหว่านหอบเล็กน้อย "คุณยังไม่บอกเลย"

โจวฉือเซินไม่คิดเลยว่าตอนเธอเมา จะดื้อกว่าตอนปกติขนาดนี้

ฝ่ามือของเขาลูบหลังคอของเธอเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวถูไถผิวหลังหูของเธอ

หร่วนซิงหว่านจั๊กจี้เล็กน้อย แต่กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

เธอคิดว่าโจวฉือเซินกำลังใช้ความคิด

หร่วนซิงหว่านกลั้นหายใจ เฝ้ารออย่างเงียบๆ

ในดวงตาของเธอ เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังและความสงสัย

ราวกับว่าอยากได้ยินความลับจากปากของเขาที่ไม่มีใครรู้

ถ้าเอาตามประสบการณ์ครั้งก่อน พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา เธอก็คงจำอะไรไม่ได้แล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินถึงได้พูดขึ้นมาว่า "จริงๆแล้ว เด็กคนนั้นไม่ใช่...."

ในตอนนี้เอง ก็มีเรือแล่นผ่านจากที่ไกลๆ เสียงหวูดเรือดังกลบคำพูดที่ยังเอ่ยไม่จบของโจวฉือเซิน

เมื่อเสียงหวูดสิ้นสุดลง หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้วมองชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

จากนั้น เธอก็ออกแรงดิ้นผละออกจากชายหนุ่ม แล้วลุกขึ้นมานั่ง

ไม่รู้ว่าเป็นผลมาจากเสียงหวูดเรือหรือเปล่า หร่วนซิงหว่านถึงได้ดูเหมือนมีสติขึ้นมา "ฉันนึกออกแล้ว"

โจวฉือเซิน "?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ครั้งก่อนคุณฉวยโอกาสตอนฉันเมา เอาเปรียบฉันใช่ไหม"

โจวฉือเซินหลุดขำออกมา "เปล่า"

"ไม่ได้ทำเหรอ?"

เมื่อสักครู่จู่ๆภาพเหล่านั้นก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอรางๆ

ในภาพรางๆเหล่านั้น ชายหนุ่มทั้งกอดทั้งจูบและแทะเล็มเธอเหมือนอย่างตอนนี้

ตาหมาบ้านี่ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ!

โจวฉือเซินอ่ยขึ้น "ผมเอาเปรียบคุณยังไง?"

"ก็คุณ....."

หร่วนซิงหว่านพูดไม่ออก ใบหูพลันแดงซ่าน

ภาพนั้น ยากที่จะปริปากพูดออกไป

ถ้าเธอจำไม่ผิด เหมือนเธอจะนั่งอยู่บนตักของเขา

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้คิดอะไรต่อ โจวฉือเซินก็ยื่นมือออกไปอุ้มเธอ ให้เธอนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเขา จากนั้นก็จับท้ายทอยของเธอ แล้วกดจูบลงบนริมฝีปาก "แบบนี้เหรอ?"

ถ้าจะบอกว่าไม่เหมือนก็ไม่ใช่ ต้องบอกว่าเหมือนเป๊ะๆ

ในที่สุดก็ไขคดีได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ต่อต้าน โจวฉือเซินก็บดจูบลงไปใหม่

สุดท้าย หร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาที่รถตั้งแต่เมื่อไหร่

แม้ว่าแถวนี้จะเป็นชายทะเล แต่ดึกค่อนคืนขนาดนี้จึงไม่มีคน ทว่าเธอก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี

ไม่รู้ว่าตาหมาบ้านี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ถึงได้พกถุงยางติดตัวแบบนี้!

พื้นที่ในรถเดิมทีก็แคบอยู่แล้ว ตาหมาบ้านี่ดันเปลี่ยนวิธีทรมานเธอ ด้วยการกัดใบหูของเธอเบาๆ "ที่รัก ผ่อนคลายหน่อย"

หร่วนซิงหว่านมุดอยู่ตรงอกของเขา ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ "หุบปากไปเลยนะ!"

"หืม?"

เสียงทุ้มแหบพร่าของชายหนุ่ม เซ็กซี่แถมยั่วยวนจนต้องร้องขอชีวิต

ข้างนอกฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สายฝนตกระทบลงบนหลังคารถเสียงดังติ้งๆ กระจกค่อยๆมีไอน้ำเกาะ

ในตอนที่ทุกอย่างจบลง หร่วนซิงหว่านเหนื่อยจนหมดแรง หลับไปทั้งๆที่นอนซบอยู่กับอกของชายหนุ่ม

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงลมหนาวที่ถ่ายเทเข้ามา ทั้งยังได้กลิ่นบุหรี่จางๆ

หร่วนซิงหว่านพยายามลืมตาขึ้น พบว่าข้างกายคือชายหนุ่มที่กินจนเต็มอิ่มแล้ว

เขารับรู้ได้ถึงแรงเคลื่อนไหวในอ้อมกอด จึงหันมามองเธอ พร้อมกันนั้นก็ปัดควันบุหรี่ในมือออก เส้นเสียงอ่อนโยนดังขึ้นมาว่า "ผมทำคุณตื่นเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านง่วงจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง เสียงที่เปล่งออกมาแทบจะเป็นเสียงลมหายใจ "คุณนี่แรงดีจริงๆเลยนะ"

โจวฉือเซินหัวเราะเบาๆ แล้วดับบุหรี่ลง รอจนกลิ่นควันบุหรี่จางหายไป ถึงได้เลื่อนกระจกขึ้น "นอนเถอะ"

แม้ว่าเสียงฝนตกด้านนอกจะยังคงน่าหนวกหูเหมือนเดิม แต่หร่วนซิงหว่านง่วงไม่ไหว ไม่นานก็หลับไปอีกครั้ง

โจวฉือเซินจูบหัวคิ้วของเธอ กระชับกอดให้แน่นขึ้น

ดูเหมือนว่าที่เธอเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวจะมีเวลากำจัด ถ้าเมื่อสักครู่เขาบอกเธอไปล่ะก็ คงเหมือนปล่อยระเบิดทิ้งไว้กับเธอ ไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาตอนไหน

เอาไว้ค่อยพูดดีกว่า