สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 322

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกปวดตัวเหมือนโดนทุบตี เจ็บจี๊ดไปทั้งเนื้อทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงเอวและขา

อิตาหมาบ้า!

หร่วนซิงหว่านค่อยๆลุกขึ้นนั่ง หมุนคอไปพลางเขี่ยเสื้อที่คลุมอยู่บนตัวออก

โจวฉือเซินไม่ได้อยู่ในรถ ไม่รู้ว่าไปไหน

หร่วนซิงหว่านเลื่อนกระจกลง เนื่องจากฝนตกมาทั้งคืน ตอนนี้น้ำทะเลจึงใสเป็นพิเศษ อากาศก็สดชื่นขึ้นเยอะ

เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ รู้สึกเหมือนร่างกายที่เหนื่อยล้าผ่อนคลายลง

ในตอนนี้เอง โจวฉือเซินก็เดินมาจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกล

หร่วนซิงหว่านซบขอบหน้าต่างรถถามเขาว่า "คุณไปไหนมาแต่เช้า"

"ไปดูว่าแถวนี้มีอะไรอร่อย"

หร่วนซิงหว่านหรี่ตาลง "ที่กินไปเมื่อคืนไม่อิ่มเหรอ"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "เปียกฝน กินไม่ได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านเงียบ

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าทำไมถึงเปียกฝน

เมื่อคืนพอโจวฉือเซินอุ้มเธอมาถึงรถ ก็ไม่สนอะไรอีกเลย

เธอหดหัวกลับเข้าในรถ "งั้นเรากลับกันเถอะ"

ระหว่างทางกลับ หร่วนซิงหว่านหลับไปอีกรอบ

เมื่อมาถึงบริเวณใต้ตึกที่พัก โจวฉือเซินเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับสบาย จึงไม่ได้ปลุกเธอ เปิดประตูอุ้มเธอลงจากรถ

เขาเดินได้ไม่กี่ก้าว หร่วนซิงหว่านก็ตื่น เธอเอ่ยพูดว่า "คุณวางฉันลงก่อน"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ปวดขาไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "........"

เมื่อคืนเกือบค่อนคืน เธอแค่อยากให้มันเสร็จไวๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองพูดอะไรไม่เข้าหูออกไปบ้าง

ตอนนี้เป็นช่วงที่ผู้คนกำลังเดินทางไปทำงาน ใต้ตึกที่พักจึงมีคนเดินไปเดินมา แถมยังมีผู้สูงอายุมาออกกำลังกายตอนเช้าด้วย

หร่วนซิงหว่านรู้สึกตื่นตระหนกไปหมด เธอยืนกรานอย่างหนักแน่น ท้ายที่สุดโจวฉือเซินก็ต้องปล่อยเธอลง

หร่วนซิงหว่านก้าวเดินทีละที ในใจก็แทบอยากจะหยิกโจวฉือเซินให้ตาย

บริเวณรอบข้างมีคนเดินผ่านไปมาเป็นระยะ อาจเป็นเพราะเธอร้อนตัวเกินไป เธอจึงต้องฝืนเดินให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้คนอื่นจับสังเกตได้

กว่าจะเดินมาถึงลิฟต์ เธอหายใจโล่งได้ไม่ทันไร ในตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด Danielก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หร่วนซิงหว่าน "........"

Danielน่าจะเพิ่งกลับมาจากวิ่งจ๊อกกิ้ง ทั้งเนื้อทั้งตัวถึงได้แผ่ไอร้อนออกมา

เขาโบกมือให้พวกเขาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ "ประธานโจว คุณหร่วน ไปไหนมาแต่เช้าครับ?"

หร่วนซิงหว่านฝืนยิ้มตอบกลับ "ค่ะ....ค่ะ ไปทานข้าวเช้ามาค่ะ"

Danielเดินเข้ามาในลิฟต์ ไม่ว่าจะชวนหร่วนซิงหว่านคุยกี่ครั้ง กลับถูกชายหนุ่มอีกคนถลึงตาแข็งกร้าวใส่กันทุกที

หลังจากกลับมาถึงห้องอย่างทุลักทุเล หร่วนซิงหว่านก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา โต๊ะอาหารก็มีข้าวเช้าจัดเตรียมไว้แล้ว

ดูเหมือนหลินหนานคนเจ้าระเบียบจะมาที่นี่ก่อนหน้านี้

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาว่า "ยืนบื้ออะไร เมื่อคืนงอแงว่าหิวไม่ใช่เหรอ"

"......"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา นั่งลงตรงหน้าโต๊ะอาหาร

โจวฉือเซินดันแก้วนมอุ่นๆมาไว้ตรงหน้าเธอ เมื่อเห็นท่าทางไร้ชีวิตชีวาของเธอ ก็เอ่ยเสียงนุ่มขึ้นมาว่า "กินข้าวแล้วค่อยไปนอนต่อ"

หร่วนซิงหว่านยกแก้วนม เงยหน้าดื่มไปครึ่งแก้ว จากนั้นก็หอบหายใจอยู่สองสามที "ไม่นอนแล้ว ฉันจะไปสตูดิโอ"

โจวฉือเซินมองเธอขึ้นๆลงๆ "คุณบอกว่าปวดไปทั้งตัวไม่ใช่เหรอ"

"หุบปากไปเลยคุณน่ะ"

หร่วนซิงหว่านหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มส่วนที่เหลือจนหมด จากนั้นก็ลุกไปหยิบกระเป๋าเตรียมออกไปข้างนอก

โจวฉือเซินขวางทางเธอเอาไว้ "กินอะไรสักหน่อยค่อยไป"

หร่วนซิงหว่านมองนาฬิกา "ไม่กินแล้ว วันนี้ช่วงเช้าฉันต้องไปโรงงาน เดี๋ยวไม่ทัน...."

เธอพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกโจวฉือเซินยัดแซนด์วิชเข้าปาก "กินแค่นิดหน่อยมันจะเสียเวลาคุณเท่าไหร่กันเชียว กินเสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปส่ง"

หร่วนซิงหว่านเคี้ยวของที่อยู่ในปาก จนแก้มตุ่ย กลืนลงไปถึงได้พูดขึ้นมาว่า "วันนี้คุณไม่ไปบริษัทเหรอ"

"ไม่อยากไป"

สองวันมานี้ตาแก่เอาแต่พาคนมาที่บริษัท แทนที่จะเอาเวลาไปรับมือกับเขา สู้ไม่ต้องไปเจอหน้าไม่ดีกว่าเหรอ

หร่วนซิงหว่านเบ้ปาก "เป็นประธานโจวนี่มันดีจริงๆเลยน่า ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่ต้องลงมือทำเอง ไม่อยากไปบริษัทก็ไม่ต้องไปก็ได้ ไม่เหมือนคนทำงานสตูดิโอเล็กๆอย่างพวกฉัน ฉัน....."

โจวฉือเซินเอ่ยตัดบทเธอ "ถ้าคุณมาเป็นคุณนายโจว คุณก็ทำได้เหมือนกัน"

แม้ว่าเมื่อวานตอนที่อยู่ชมรม คนอื่นๆจะเรียกเธอว่าคุณนายโจว เธอก็ไม่มีโอกาสได้ขัด แต่ยังไงความสัมพันธ์ของเธอกับโจวฉือเซินก็ยังเป็นแค่แฟนกันก็เท่านั้น

ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เพิ่งจะดีด้วย

ถ้าหากเมื่อใดก็ตามที่ไปถึงเรื่องครอบครัว หลายๆเรื่องก็คงจะวุ่นวายมากกว่าเดิม

ไม่ว่าจะยังไง โจงเสียนก็ยังเป็นศัตรูคู่แค้นของเธอตลอดกาล

เมื่อเธอหลีกเลี่ยงไม่ตอบ โจวฉือเซินก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เอ่ยขึ้นมาว่า "ไป ผมจะไปส่ง"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ไม่ต้องหรอก สตูดิโออยู่ไกลจากที่นี่มาก ฉันไปเองดีกว่า คุณทำธุระของคุณเถอะ"

พูดจบ เธอก็เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินพรวดพราดออกไป

โจวฉือเซินมองตามแผ่นหลังของเธอ พร้อมเลิกคิ้วขึ้น

......

เมื่อมาถึงสตูดิโอ หร่วนซิงหว่านก็ปริ้นซ์ผังออกแบบที่วาดเสร็จแล้วออกมา จากนั้นก็เอาใส่ไว้ในกระเป๋า แล้วตรงไปที่โรงงาน

มีรายละเอียดหลายจุดที่ต้องอธิบายให้ช่างฟัง หร่วนซิงหว่านแทบจะใช้เวลาทั้งช่วงเช้าอยู่ที่โรงงาน

เมื่อเธอกลับมาที่สตูอิโอ ก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว

หร่วนเฉินเองก็มาแล้วเหมือนกัน

หร่วนซิงหว่านหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นมาสองขวด เดินเข้าไปในห้องทำงาน แล้วยื่นให้หร่วนเฉิน "มาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เพิ่งมาถึงไม่นาน"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงยังตำแหน่งตัวเอง เอ่ยถามว่า "ช่วงนี้เรียนหนักเหรอ เหมือนแกจะไม่ได้มาที่นี่สักระยะแล้วนะ"

หร่วนเฉินได้ยินดังนั้นก็เงียบลง ไม่ได้ตอบอะไร

หร่วนซิงหว่านแค่ถามไปเรื่อย แต่พอเห็นท่าทางของเขา ก็รู้สึกแปลกๆชอบกล จึงหยั่งเชิงถามว่า "มีแฟนเหรอ?"

เมื่อเธอพูดจบ ใบหูของหร่วนเฉินก็แดงแปร๊ด หลบสายตาของเธออย่างเงอะงะ เอ่ยพูดเสียงเข้ม"เปล่า"

เมื่อเห็นดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็กระตุกมุมปาก

เธอเลี้ยงเสี่ยวเฉินมาตั้งแต่เด็ก เห็นท่าทางเขาอย่างนี้ก็ยิ่งชัดเจน

เธอตอบอ๋อ แล้วพูดต่อว่า "งั้นก็มีคนที่ชอบแล้ว"

หร่วนเฉิน "........"

หร่วนซิงหว่านอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาในทันที "เพื่อนรุ่นเดียวกันเหรอ หรือว่าใคร แกยังจีบไม่ติดใช่ไหม? ให้ฉันช่วยหรือเปล่า?"

ผ่านไปสักพัก หร่วนเฉินถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่ใช่ ผมไม่ได้อยากจีบ ผม.....

หร่วนเฉินไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงดี

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไรให้เขาลำบากใจอีก จึงข้ามหัวข้อนี้ไปให้รู้แล้วรู้รอด "ก็ได้ ไม่แซวแกแล้วก็ได้ แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก"

"ว่ามาสิ"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เอ่ยพูดเสียงเบาว่า "ฉัน...กับพี่ซานซานของแก ว่าจะย้ายที่อยู่ ไปเช่าห้องใหม่"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนเฉินก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมา "เพราะDanielหรือเปล่า"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ใช่....."

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านพูดจบ หร่วนเฉินก็พูดต่อว่า "ส่วนพี่คงเพราะโจวฉือเซินสินะ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

หร่วนเฉินเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "พี่จะย้ายไปไหน? บ้านเขาเหรอ?"