สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 324

กลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังนอนอยู่บนเตียง ตอนแรกเธอว่าจะส่งข้อความไปหาหร่วนเฉิน แต่คิดไปคิดมาก็ล้มเลิก

จะว่าไปแล้ว หร่วนเฉินก็เพิ่งจะเคยชอบใครครั้งแรก อีกอย่างผู้ชายวัยนี้ต่างก็อ่อนไหวและอ่อนประสบการณ์ทั้งนั้น ถ้าตอนนี้เธอไปจี้เขามากๆ แล้วเกิดจี้ถูกต่อมรักศักดิ์ศรีของเขาเข้าจะทำยังไง

เมื่อคิดได้แบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็วางโทรศัพท์ลง แล้วนอนแผ่อยู่บนเตียง

แต่ไม่ว่ายังไงก็นอนไม่หลับ

เธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงครู่ใหญ่ จู่ๆก็พลันลุกขึ้นมานั่ง แล้วถอนหายใจออกมายาวๆ

ทั้งที่ตาหมาบ้านั่นไม่อยู่ ไม่มีใครมากวนให้เธอรำคาญแท้ๆ เธอก็ควรที่จะดีใจไม่ใช่เหรอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอกลับรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป

เขาเพิ่งมานอนที่นี่ได้ไม่กี่คืน เธอก็ชินเสียแล้วเหรอ

หร่วนซิงหว่านนั่งพิงหัวเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วส่งข้อความไปหาโจวฉือเซิน ถามว่าเขายังยุ่งอยู่ไหม

ผ่านไปยี่สิบนาที โจวฉือเซินก็ยังไม่ตอบ

ดูท่าคงจะยุ่งมากสินะ

หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง ปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง หลับตาลงพยายามให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา

พรุ่งนี้ต้องไปตระกูลหลิน เธอยังต้องไปสู้รบตบมือกับคนทางนั้นอีก

ผ่านไปพักใหญ่ ลมหายใจของเธอถึงได้สม่ำเสมอ และหลับไปในที่สุด

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังนอนเคลิ้มๆ ก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังเย็นวาบ จากนั้นก็มีคนเข้ามาประชิด ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด

ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่คุ้นเคย

เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น เอ่ยถามอย่างงัวเงียว่า "คุณบอกว่าจะไม่กลับไม่ใช่เหรอ?"

ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงทุ้ม "ก็คุณคิดถึงผมนี่นา"

เพราะงั้นเขาถึงได้กลับมา

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบกลับ เพราะไม่มีแรง ตอนนี้เธอง่วงไม่ไหว

เมื่อเธอหลับไปอีกครั้ง โจวฉือเซินก็จูบริมฝีปากของเธอ

คืนนี้มีข่าวว่อนไปทั่ว ว่าหลินซื่อกับWilliamเซ็นสัญญากันแล้วเรียบร้อย โครงการก็ตกไปอยู่ในมือของWilliamอย่างเป็นทางการแล้วเหมือนกัน

หลินซื่อก็จะค่อยๆล้มละลายไปทีละขั้น

รอดูแค่ว่าหลินจื้อหย่วนจะเฉลียวใจเมื่อไหร่ก็เท่านั้น

......

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่าโจวฉือเซินนอนอยู่ข้างๆก็นิ่งไปนิด เธอนึกว่าตัวเองฝันไปเสียอีก

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ปลุกเขา ลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าจนเสร็จ ในขณะที่กำลังจะไปเรียกเขา โจวฉือเซินก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้ว

โจวฉือเซินนั่งลงบนโต๊ะอาหาร เอ่ยถามเธอว่า "คุณไปสตูดิโอตั้งแต่เช้าแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "เปล่าหรอก เพียงแต่ว่าซานซานกลับบ้าน หลายเรื่องในร้านฉันเลยต้องตัดสินใจคนเดียว จึงค่อนข้างยุ่งน่ะ แต่ว่า....."

เธอหยุดพูด จากนั้นก็พูดต่อว่า "วันนี้ช่วงบ่ายฉันอาจจะไม่ได้ไปที่สตูดิโอ"

โจวฉือเซินพูดเสียงนุ่ม "จะไปตระกูลหลินเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ไม่อยากยืดเยื้ออีกต่อไปแล้ว"

สองวันก่อน เธอให้เวลาตัวเองได้ผ่อนคลายแล้ว หรือจะพูดว่าเตรียมตัวก็ได้

ถ้าเวลายืดยาวออกไปมากกว่านี้ ถ้าเธอยังไม่ย้ายไปที่ตระกูลหลินล่ะก็ ความสนใจของคนนอกที่มีต่อเรื่องนี้ก็จะค่อยๆลดลง

โจวฉือเซินเอ่ยพูดว่า "กินข้าวเสร็จเดี๋ยวผมไปส่ง"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก เตรียมจะปฏิเสธ แต่ก็คิดว่าไหนๆเมื่อวานก็เจอหลินจืออี้ที่ลานขี่ม้าแล้ว ถึงพวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่หลินจืออี้ก็น่าจะแค้นฝังหุ่นเธอตั้งนานแล้ว

"ได้"

ในเมื่อตัดสินใจไปอยู่ที่ตระกูลหลิน ก็ต้องคืนห้องที่นี่ ของใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวันและเสื้อผ้าที่ใส่ประจำช่วงนี้ก็ต้องเอาไปด้วย

หร่วนซิงหว่านเก็บของได้สองกระเป๋าเดินทาง แต่ว่านอกจากของพวกนี้แล้ว ในตู้ก็ยังมีเสื้อผ้าที่เอาไว้ใส่หน้าหนาวและหน้าร้อนอีกตั้งหลายตัว ตอนนี้ใส่ไม่ได้แล้ว และก็เอาไปไม่ได้ด้วย

เพราะไม่รู้ว่าจะยัดยังไงแล้ว

โจวฉือเซินเห็นเธอยืนอยู่ในห้องนอน ด้วยสีหน้ากลุ้มใจ เขาจึงเอนพิงตู้เสื้อผ้า แล้วเลิกคิ้วขึ้น "ไม่อย่างนั้นเอาไปไว้กับผมก่อนไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอปฏิเสธอย่างไม่หยุดคิด "ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไร"

อย่างมากก็แค่รอตอนที่ซานซานย้าย แล้วค่อยจ้างคนขนของมาเพิ่ม แล้วเอาของไปให้เธอด้วย

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านเก็บของเสร็จ เพิ่งเดินมาถึงประตูได้ไม่ทันไร โจวฉือเซินก็รับกระเป๋าในมือเธอมาถือเอาไว้ "ไปเถอะ"

ระหว่างทาง หร่วนซิงหว่างเปิดหน้าต่างรถ เพื่อรับลมเงียบๆ

พูดไม่ออกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

โจวฉือเซินเหลือบมองเธอ "เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ"

"ไม่ล่ะ" ผมของหร่วนซิงหว่านถูกลมพัดจนยุ่ง เธอจึงเอื้อมมือไปจัด "คุณพูดถูก ความจริงมักจะโหดร้าย แต่ถ้าฉันเอาแต่หลบหนีเพราะกลัว ไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง คงโหดร้ายกับคนพวกนั้นที่ถูกหลินจื้อหย่วนทำร้าย"

พ่อแท้ๆของเธอตกหลุมพรางเพราะหลินจื้อหย่วน จนต้องตายในเหตุการณ์ระเบิดครั้งนั้น

ส่วนแม่ของเธอ แต่งงานกับหร่วนจุนโดยเปลี่ยนชื่อและนามสกุลให้เธอ หลังจากคลอดหร่วนเฉินก็เสียชีวิต

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ล้วนแล้วแต่เกิดมาจากฝีมือของหลินจื้อหย่วนทั้งนั้น

ถึงเธอจะปลุกให้คนที่ตายแล้วตื่นขึ้นมามีชีวิตอีกครั้งไม่ได้ แต่เธอก็ทนมองเห็นเขาใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ภายใต้ชื่อของคนอื่นหน้าด้านๆไม่ได้เหมือนกัน

โจวฉือเซินเอ่ยพูดว่า "หร่วนซิงหว่าน คุณจำเอาไว้นะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ห้ามฝืนเด็ดขาด ถ้าคุณไม่ไหว ยังมีผมอยู่"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา "รู้แล้ว"

สี่สิบนาทีต่อมา รถโรลส์-รอยซ์คันสีดำก็มาจอดลงตรงหน้าประตูของตระกูลหลิน

โจวฉือเซินยกกระเป๋าลงให้เธอ หร่วนซิงหว่านมองไปข้างใน "ส่งแค่นี้พอ ที่เหลือเดี๋ยวฉันไปเอง"

"ทางที่เหลือ อาจจะเดินลำบากหน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ต่อให้ลำบากแค่ไหน ก็ต้องมีช่วงเวลาที่เดินไปถึงจุดสิ้นสุด"

โจวฉือเซินกระตุกริมฝีปาก แขนโอบรอบเอวคอดของเธอเอาไว้ จรดริมฝีปากลงบนหัวคิ้วของเธอ "ดูแลตัวเองดีๆ มีเรื่องอะไรให้โทรหาผมทันที"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้"

"ไปเถอะ ผมจะมองอยู่ตรงนี้"

หร่วนซิงหว่านจับที่หิ้วกระเป๋าเอาไว้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในประตูใหญ่ตระกูลหลิน

ประตูบานใหญ่สลักลายดอกไม้ทั้งสองข้างค่อยๆเปิดออกช้าๆ รอบด้านกลับไม่มีใครเลยสักคน

หร่วนซิงหว่านมองทางที่ทอดยาว ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

เธอหันไปมองโจวฉือเซิน ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถ นัยน์ตาดำขลับลุ่มลึกเรียบนิ่ง

ราวกับว่าขอแค่เธอก้าวถอยกลับไป เขาก็พร้อมที่จะอ้าแขนรับเธอตลอดเวลา

มุมปากของโจวฉือเซินกระตุก แล้วพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านลากกระเป๋าทั้งสองใบ เดินไปข้างหน้าช้าๆ

ถ้าหากได้เดินเส้นทางนี้แล้ว ก็ไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีก

เดินเข้ามาได้ประมาณสิบนาที หร่วนซิงหว่านถึงได้เห็นอาคารสองสามตึก

ถัดจากตึกนี้ ตรงกลางมีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่หนึ่งแห่ง

ในสวนดอกไม้ มีคนใช้สองสามคนกำลังตัดแต่งพุ่มไม้อยู่ เหมือนจะได้รับคำสั่งให้มาทำไว้ล่วงหน้า ไม่มีใครเห็นการมาถึงของหร่วนซิงหว่านเลยสักคน

เธอลากกระเป๋า ตรงไปยังตึกที่ใหญ่ที่สุด

ถ้าเธอเดาไม่ผิดล่ะก็ ที่นั่นน่าจะเป็นบ้านใหญ่

และก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ เธอเดินมาถึงหน้าประตูได้ไม่ทันไร ก็เห็นหลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงออกมาว่า "ประธานหลิน"

หลินจื้อหย่วนหันมามอง "มาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่ให้คนใช้พาเข้ามา?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาเล็กน้อย รู้ว่าเขากำลังเสแสร้งพูดเอาใจ จึงพูดออกไปอย่างไม่ไว้หน้า "ตอนที่เดินเข้ามาเมื่อกี้ ไม่เห็นมีใครอยู่เลย ฉันเลยนึกว่าต้องเข้ามาเอง"