สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 326

เขาพูดจบได้ไม่ทันไร หร่วนซิงหว่านก็เดินลงมาข้างล่าง

เธอเอ่ยทักทายยิ้ม "ท่านจิ้น"

ท่านจิ้นกวักมือเรียกเธอ "มาๆ มานั่ง"

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปนั่งลงข้างเขา

มือทั้งสองข้างของท่านจิ้งค้ำไม้เท้า ยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยพูดว่า "แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันก็ว่าจะไปรับแกอยู่ แต่กลัวรบกวนเวลาแกน่ะสิ"

"เพิ่งถึงไม่นานนี้เองค่ะ"

"งั้นก็ใกล้ๆกันสินะ"ขณะที่ท่านจิ้นพูด สายตาก็หยุดมองที่เสื้อผ้าของเธอ เอ่ยพูดอย่างสงสัยว่า "ไปทำอะไรมาทำไมฝุ่นเยอะขนาดนี้?"

ได้ยินดังนั้น หลินจื้อหย่วนที่กำลังยกชาขึ้นดื่มก็พลันชะงัก

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อกี้คุณหลินเธอล้อฉันเล่นนิดหน่อย ก็เลยยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นั้น"

ท่านจิ้นขมวดคิ้วฉับ มองมาที่หลินจื้อหย่วน "ล้อเล่นอะไร?"

หลินจื้อหย่วนขำออกมา "จืออี้แค่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่องน่ะครับ แต่ผมดุเธอไปแล้วล่ะ"

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดความจริง ท่านจิ้นก็มองไปยังคนใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังหลินจื้อหย่วน เอ่ยเสียงเข้มว่า "ไหนพูดมาซิ!"

"เอ่อคือ.....คือว่า......"

คนใช้อึกๆอักๆอยู่นาน ไม่กล้าพูดออกไปสักที

ท่านจิ้นกระทืบไม้เท้า เอ่ยพูดอย่างโกรธกรุ่น "เมื่อกี้ฉันบอกแกว่ายังไง แกรับปากซะดิบดี ผลกลับกลายเป็นว่ารับปากแค่พอเป็นพิธีอย่างนั้นเหรอ!"

"ท่านเข้าใจผิดแล้ว ผมรับรอง ว่าครั้งหน้าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก"

สีหน้าของท่านจิ้นทะมึน เมื่อเชื่อมโยงที่คนใช้บอกว่าเก็บกวาดห้องเก็บของเมื่อสักครู่เข้ากับฝุ่นที่ยังลอยฟุ้งอยู่ในห้องและเปรอะอยู่บนเสื้อผ้าของหร่วนซิงหว่าน เขาก็พอจะเดาอะไรบางอย่างได้

เขาเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ทางที่ดีแกควรทำให้ได้อย่างที่พูด ไม่อย่างนั้นแกจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอวิญญาณของเสี่ยวม่าน!"

และในตอนนี้เอง ก็มีคนใช้เดินเข้ามา กระซิบอะไรบางอย่างข้างหูขอหลินจื้อหย่วนอีกครั้ง

เขาพยักหน้า "เชิญเขาเข้ามา"

ท่านจิ้นเอ่ยถาม "ใครมา?"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยตอบ "คู่หูธุรกิจน่ะครับ ท่านจิ้นดูคนแม่น พอดีเลยจะได้ช่วยผมดู"

"ฉันอายุเยอะขนาดนี้แล้ว ดวงตาก็ฝ้าฟาง จะไปดูแม่นได้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านคิดว่าโอกาสแบบนี้ เธออยู่ไปก็ไม่มีความหมายอะไร จึงเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปที่สตูดิโอ

แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอขยับตัวได้ไม่ทันไร ท่านจิ้นกลับดึงเธอเอาไว้เบาๆ ส่งสัญญาณไม่ให้เธอไปไหน

การกระทำของท่านจิ้นเล็กน้อย จนหลินจื้อหย่วนไม่สังเกตเห็น

เมื่อหร่วนซิงหว่านเข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อ จึงนั่งลงกับที่ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะไปไหนอีก

ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายของแขกผู้มาเยือนก็ปรากฏเข้ามาในสายตา

คนที่มานึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นWilliam

Williamยืนนิ่งอยู่ในห้องรับแขก หลังจากจับมือทักทายกับหลินจื้อหย่วนเสร็จ ก็หันมามองทางพวกเขา ยังคงมีมารยาทและสุภาพเหมือนอย่างเคย "ท่านจิ้น คุณหร่วน"

หลินจื้อหย่วนมองมานิ่งๆ จากนั้นก็พูดช้าๆว่า "ที่แท้ทุกคนก็รู้จักกันอยู่แล้วหรอกหรือ"

Williamยิ้มออกมาเล็กน้อย "ผมบังเอิญเจอกับท่านจิ้นที่ต่างประเทศน่ะครับ พอกลับมาที่เมืองหนานเฉิง ก็โชคดีได้ไปเยี่ยมเยือนท่านจิ้นที่บ้าน ส่วนคุณหร่วน ผมเคยร่วมงานกับประธานโจว เพราะเรื่องงานนี่แหละครับ เลยได้เจอกันอยู่หลายครั้ง"

หลินจื้อหย่วนเหมือนจะไม่อยากได้ยินชื่อของโจวฉือเซิน จึงเชิญให้Williamนั่งลง แล้วสั่งให้คนใช้นำชามาเสิร์ฟ

หลินจื้อหย่วนเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ได้ยินมาว่าคุณWilliamเองก็เป็นคนเมืองหนานเฉิง ว่าแต่มาจากที่ไหนในเมืองเหรอครับ?"

Williamเอ่ยพูดสถานที่แห่งหนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า "ผมไปอยู่ต่างประเทศหลายปีแล้ว กลับมาครั้งนี้ พบว่าสถานที่ที่เคยอยู่เมื่อก่อน เปลี่ยนไปจนไม่เหลือเคล้าเดิมเลยล่ะครับ"

"คุณWilliamคงกลับมารำลึกความหลังล่ะสิท่า เวลาผ่านไปตั้งหลายปี ถึงได้กลับมาที่เมืองหนานเฉิง"

"ไม่ถึงกับเรียกว่ารำลึกหรอกครับ พอดีบริษัทผมมีแพลนจะเปิดตลาดในประเทศ แล้วผมก็พอจะรู้จักสถานที่ทำเลอยู่บ้าง ซึ่งนั่นก็คือเมืองหนานเฉิงที่เดียวนี่แหละครับ"

ทั้งสองพูดคุยกันด้วยการถามสารทุกข์สุกดิบไปเรื่อย ดูเผินๆอาจจะเหมือนบทสนทนาธรรมดา แต่ในความเป็นจริงหลินจื้อหย่วนกำลังโยนหินถามทางต่างหาก

อันที่จริงก่อนหน้าที่จะร่วมงานกัน หลินจื้อหย่วนได้ทำการสแกนWilliamจนหมดไส้หมดพุงแล้ว จึงได้รู้ว่าเขารู้จักกับท่านจิ้นมาก่อน ดังนั้นถึงได้จงใจพูดแบบนั้นออกมา

ส่วนเรื่องที่หร่วนซิงหว่านรู้จักกับเขา โดยมีคนกลางคือโจวฉือเซิน ระหว่างพวกเขาทั้งสองคน นอกจากเจอกันไม่กี่ครั้งแล้ว ก็ไม่เคยเจอกันส่วนตัวอีกเลย

สองคนนี้น่าจะไม่มีการติดต่อกันใดๆทั้งนั้น

ก่อนหน้านี้หลินจื้อหย่วนค่อนข้างสงสัยในความสัมพันธ์ของWilliamกับท่านจิ้น แต่เมื่อเห็นที่เขาตอบมาเมื่อสักครู่อย่างตรงไปตรงมา และไม่ได้ปิดปังว่ารู้จักกัน จึงพอคลายความระแวงลงได้บ้าง

ในระหว่างที่พวกเขาคุยกันอยู่นั้น ท่านจิ้นก็จะต่อบทสนทนาไปเรื่อยๆ หร่วนซิงหว่านแทบจะหาจังหวะแทรกบทสนทนาไม่ได้ เธอนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเบื่อๆ ก้มหน้าเขี่ยขนเล็กๆที่ติดอยู่กับกางเกงตอนที่เข้าไปขลุกอยู่ในห้องเก็บของ

ขณะที่Williamพูด สายตาก็จะมองมาที่เธออย่างเหม่อลอยโดยไม่ได้ตั้งใจ ทว่ากลับหันหลบได้ในชั่วพริบตา

เมื่อบทสนทนาของพวกเขาสิ้นสุดลง Williamก็ลุกขึ้น "งั้นผมขอตัวลาก่อนแล้วกันนะครับ"

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังนั่งเซ็งๆ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อเธอ

เธอจึงรีบลุกขึ้นทันที

Williamมองมาที่เธอ แย้มรอยยิ้มบางๆออกมา "ฝากทักทายประธานโจวด้วยนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้ค่ะ"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวผมเดินออกไปส่งครับ"

เมื่อทั้งสองเดินออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงเก็บความคิดกลับมา

ท่านจิ้นค้ำไม้เท้าเอ่ยพูดว่า "นังหนู ไปเดินเล่นข้างนอกกับฉันหน่อยสิ ฉันจะเล่าเรื่องสถานที่แห่งนี้ให้ฟัง พวกนั้นคงไม่คิดจะบอกแกหรอก"

หร่วนซิงหว่านพยุงท่านจิ้น เดินเข้าไปในสวนดอกไม้

ท่านจิ้นเดินไปพลาง เล่าประวัติของที่นี่ให้เธอฟัง รวมไปถึงอดีตเคยทำอะไร เขาชี้ไปยังรูปปั้นที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล "ตรงนั้น ในอดีตเคยเป็นรูปปั้นปราสาทเล็กๆที่พ่อแกทำไว้ให้แก แกชอบมากๆ นอกเหนือจากเวลากินข้าวกับนอนหลับแล้ว มีช่วงหนึ่งที่แกไปใช้เวลาอยู่ตรงนั้นทุกวันเลย"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ในหัวปรากฏปราสาทเล็กๆขึ้นมาอย่างเลือนราง มากไปกว่านั้น ก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

พวกเขาเดินไปข้างหน้าต่อ ท่านจิ้นเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "เห็นต้นไม้ใหญ่ๆตรงนั้นไหม เมื่อก่อนเคยเป็นโรงเรือนเพาะชำ ข้างในล้วนแล้วแต่เป็นพืชพรรณที่แม่แกใส่ใจดูแล แถมยังเลี้ยงยากเป็นพิเศษ มีครั้งหนึ่งพ่อแกทำให้แม่แกโกรธ แกอยากให้เธอหายโกรธ เลยแอบเข้าไปเด็ดดอกไม้ในโรงเพาะชำมาให้เธอกำใหญ่ แม่แกทั้งร้องทั้งโกรธยิ่งกว่าเดิมอีก"

หร่วนซิงหว่าน "......."

นี่มัน......

วอนหาเรื่องโดนตีชัดๆ.....

ท่านจิ้นพูดไป พร้อมกับทอดถอนหายใจออกมา "สถานที่ไม่เปลี่ยนแต่คนเราเปลี่ยนไปทุกวันแหละนะ"

ผ่านไปครู่ใหญ่ หร่วนซิงหว่านถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า "ที่นี่ เคยมีไฟไหม้ครั้งใหญ่ใช่ไหมคะ?"

ท่านจิ้นเอ่ยพูด "ก็มาจากเหตุการณ์ระเบิดในครั้งนั้นแหละ ที่นี่ถูกไฟไหม้จนไม่เหลือเคล้าเดิม ที่แกเห็นอยู่ตอนนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่สร้างมาใหม่ทั้งนั้น"

ขณะที่พูด ท่านจิ้นก็หันมามองเธอ "เด็กน้อย แกต้องรู้เอาไว้นะ พ่อแม่แท้ๆของแก รักแกมาก บางทีอาจจะคอยเฝ้ามองและปกป้องแกอยู่ในที่ที่แกไม่รู้ก็ได้ "

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้ตอบอะไร เขาก็เปลี่ยนเรื่องพูด "ใช่สิ สุสานของแม่แกอยู่ที่ไหนนะ? ฉันอยากไปเยี่ยมเธอ"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็เงียบไป "ฉันก็ไม่รู้ค่ะ"

เธอเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ตอนที่ฉันยังเด็กมากๆ เธอก็จากไปแล้ว ฉันแทบจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย แล้วก็ไม่รู้เลยว่าสุสานของเธออยู่ที่ไหน"

ท่านจิ้นถอนหายใจออกมา "แล้วรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงเสียชีวิต?"