สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 327

"เพราะ....เสียเลือดหลังจากคลอดน้องชายฉันน่ะค่ะ"

ท่านจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย "แกมีน้องชาย?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า

"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"

"สิบเก้าค่ะ ปีนี้ยี่สิบปีเต็ม"

ท่านจิ้นค้ำไม้เท้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในตอนนี้เอง หลินจื้อหย่วนก็เดินเข้ามา "กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ"

ท่านจิ้นดึงความคิดกลับมา "เปล่าหรอก ฉันพานังหนูนี้มาเดินเล่นเฉยๆ"

หลินจื้อหย่วนยิ้ม "ตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปนี้ก็มีโอกาส อยากจะเดินไปไหนก็ไปได้ ไม่มีใครห้ามอยู่แล้ว"

ท่านจิ้นไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันหลังเดินกลับไปทางเดิม

หร่วนซิงหว่านพยุงเขา ส่วนหลินจื้อหย่วนเดินตามอยู่ข้างหลัง

ท่านจิ้นเอ่ยพูดช้าๆว่า "นังหนู แกจำเอาไว้เลยนะ ตอนนี้แกก็ถือเป็นเจ้าของตระกูลหลินแล้ว แกมีสิทธิ์ทุกอย่างในการอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ มีเรื่องอะไรก็บอกคนใช้ให้ไปทำ ถ้าใครไม่ฟังแก แกก็ไปบอกจื้อหย่วน แต่ถ้าเขาทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดีไม่ได้ ก็ให้มาบอกฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าจะมีคนใช้คนไหนกล้าถึงขนาดได้เงินแล้วไม่ทำการทำงาน คนแบบนี้น่ะ ถ้ามีก็ถือโอกาสไล่ออกซะก็สิ้นเรื่อง"

คำพูดเหล่านี้ดูเผินๆเหมือนกำลังพูดให้หร่วนซิงหว่านฟัง แต่ความจริงแล้วกำลังพูดให้หลินจื้อหย่วนฟังต่างหากล่ะ

และแน่นอนว่าเป็นการย้ำเตือนอย่างไม่ต้องสงสัย

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะท่านจิ้น"

ทางด้านหลังของพวกเขา หลินจื้อหย่วนยังคงรักษาสีหน้ายิ้มแย้มเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อเดินมาถึงบ้านใหญ่ ท่านจิ้นก็หยุดเดิน แล้วตบมือหร่วนซิงหว่านเบาๆ "นังหนู แกอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้ ฉันต้องกลับก่อน เดี๋ยวอีกสักวันสองวันมาเยี่ยมใหม่"

"เดี๋ยวฉันเดินไปส่งค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก" ท่านจิ้นโบกมือ หันมาพูดกับหลินจื้อหย่วนว่า "จื้อหย่วน แกไปส่งฉันที่ประตูหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกอีกนิดหน่อย"

หลินจื้อหย่วนผงกหัวเล็กน้อย

ก่อนจะไป ท่านจิ้นก็หันมาพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "อย่าปล่อยให้ตัวเองโดยเอาเปรียบเด็ดขาด ถ้าได้รับความไม่เป็นธรรมให้มาหาฉัน ตาแก่คนนี้จะจัดการให้แกเอง"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ค่ะ ฉันจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น"

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หญิงสาวได้รับความเมตตาจากผู้ใหญ่

ต้องยกความดีความชอบให้พ่อกับแม่ของเธอที่เสียไปแล้ว

ในวินาทีนี้เอง จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็เริ่มอยากรู้ขึ้นมา ตกลงแล้วพวกเขาเป็นคนยังไงกันแน่

ถึงได้ทำให้ผู้มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งอย่างท่านจิ้นเทียวไปเทียวมาเพื่อเธออย่างทุ่มเทขนาดนี้ ต่อให้เสี่ยงที่จะทำให้หลินจื้อหย่วนขัดใจ แต่ก็ยินยอมที่จะยืนข้างเธอ พูดแก้ต่างให้เธออย่างไม่สนสิ่งใด

จนกระทั่งพวกเขาทั้งสองเดินออกไป หร่วนซิงหว่านถึงได้ค่อยๆดึงความคิดกลับมา แล้วหมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน

เธออาบน้ำเสร็จก็ลงมาข้างล่างเตรียมตัวออกไปข้างนอก บังเอิญเจอกับหลินจืออี้ที่กำลังจะออกไปข้างนอกเหมือนกันพอดี

หลินจืออี้ถือกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดก้มตัวเข้าไปนั่งในรถพอร์เชอคันสีขาวที่จอดอยู่ข้างนอกโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ

ไม่นาน รถยนต์ก็ถูกขับออกไป

หร่วนซิงหว่านเดินตามหลังไปอย่างเชื่องช้า

เธอเดินไปพลางมองเวลาไปพลาง คำนวณว่าจากบ้านใหญ่ไปถึงประตูทางเข้าต้องใช้เวลาเท่าไหร่

อีกด้านหนึ่ง รถของหลินจืออี้ขับออกไปจากประตูใหญ่ได้ไม่ทันไร ก็เห็นรถคันสีขาวจอดอยู่ข้างทาง

เธอจึงบอกให้คนขับรถจอด แล้วหันไปมอง "รถคันนั้นของใคร"

คนขับรถส่ายหน้า ก่อนหน้านี้ยังไม่เห็นรถคันนี้เลย น่าจะเพิ่งขับมาจอดเมื่อกี้

ในเขตคฤหาสน์ ไม่อนุญาตให้เรียกรถเข้ามารับ ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นรถที่หร่วนซิงหว่านเรียกเข้ามา

หลินจืออี้ผละสายตากลับมา เอ่ยพูดนิ่งๆ "รอดูไปก่อน"

ประมาณสิบนาที หร่วนซิงหว่านถึงได้เดินออกมา

เมื่อคนในรถคันสีขาวเห็นเธอ ก็เปิดประตูลงไปจากรถ โค้งให้เธอเล็กน้อย "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านหยุดนิ่ง "คุณคือ?"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น "ผมเป็นคนที่ประธานโจวส่งมาครับ นี่เป็นของขวัญที่เขาส่งมาให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านมองรถที่อยู่ข้างหลังเขา มุมปากยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ "ขอบคุณค่ะ"

"คุณหร่วนขึ้นรถเถอะครับ ผมจะไปส่งที่สตูดิโอ"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะขึ้นรก แต่กลับเห็นรถของหลินจืออี้จอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

หลินจืออี้ออกมาก่อนเธอตั้งนาน เป็นไปไม่ได้ที่จะยังอยู่ที่นี่

เธอต้องจงใจแน่ๆ

ในตอนที่เธอมองมา หลินจืออี้ก็ให้คนขับรถออกรถ

หร่วนซิงหว่านขึ้นไปบนรถด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

โจวฉือเซินพูดถูก ตอนนี้หลินจืออี้มีจุดอ่อนอยู่ในมือสองอย่าง อีกฝ่ายคงไม่กล้าทำอะไรตามอำเภอใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะไม่ทำอะไรแล้วจริงๆ

เธอเคยประสบพบเจอความร้ายกาจของหลินจืออี้มาแล้ว มันถึงขั้นลามไปถึงเสี่ยวเฉิน ดังนั้นจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อหร่วนซิงหว่านมาถึงสตูดิโอ ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว

หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาว่า "พี่ซิงหว่าน เมื่อเช้ามีจดหมายมาส่งด้วยล่ะค่ะ อยู่บนโต๊ะของพี่แล้ว"

"โอเค ขอบใจนะ"

หร่วนซิงหว่านปิดประตูห้องทำงาน วางกระเป๋าลง แล้วหยิบซองจดหมายขึ้นมา

ข้างในเป็นคำเชิญเข้าร่วมการแข่งขันนักออกแบบ

การแข่งขันนี้เป็นการแข่งขันที่สถาบันอัญมณีที่มีอิทธิพลระดับนานาชาติจัดขึ้นมา เคยจัดมาแล้วสิบกว่าครั้ง

และคนที่เข้าร่วมการแข่งขันนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง

ไม่นานก่อนหน้าเธอก็เคยดูการแข่งขันที่จัดขึ้นในเมืองหนานเฉิง

เพียงแต่ไม่คิดเลยว่า ทางผู้จัดจะส่งคำเชิญมาให้เธอ

ซึ่งคณะกรรมการในการแข่งขันครั้งนี้นั้น ล้วนแล้วแต่เป็นตัวพ่อตัวแม่ในวงการอัญมณีและแฟชั่นทั้งนั้น

ถ้าหากได้รับรางวัลในการแข่งขันครั้งนี้ล่ะก็ นั่นแปลว่าจะได้รับการยอมรับจากพวกเขาโดยไม่ต้องสงสัย และมีโอกาสแสดงความสามารถในระดับนานาชาติอีกด้วย

นี่เป็นโอกาสที่หายากมากๆ

หร่วนซิงหว่านมองวันและเวลา พิธีเปิดการแข่งขันในครั้งนี้จะเริ่มขึ้นในอีกสามวัน พอถึงตอนนั้นนักออกแบบและกรรมการทุกคนต้องไปปรากฏตัวที่งาน ทางผู้จัดเองก็จะประกาศกฎและกติกาการแข่งขันในวันนั้นด้วย

ดูเหมือนสองสามวันนี้คงจะยุ่งซะแล้วสิ

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน หร่วนซิงหว่านก็สะสางงานทุกอย่างจนเสร็จก่อนเวลา เพื่อเตรียมตัวไปที่โจวซื่อกรุ๊ป

เธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงาน ขณะที่เดินผ่านห้องชงกาแฟ ก็เห็นเพ้ยซานซานกำลังดื่มน้ำอยู่ในนั้น

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปเล็กน้อย "ซานซาน แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เพ้ยซานซานดื่มน้ำเสร็จ ถึงได้พูดว่า "เพิ่งถึงนี่แหละ"

"แกบอกอาทิตย์หนึ่งไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาเร็วแบบนี้ล่ะ? คุณป้าล่ะ?ดีขึ้นหรือยัง?"

เมื่อเจอคำถามเป็นชุด เพ้ยซานซานก็พูดขึ้นมาว่า "แม่ฉันข้อเท้าแพลง โรงพยาบาลก็ไม่อยากอยู่ อยู่ได้สองวันก็โวยวายจะกลับบ้านแล้ว แม่ฉันบอกว่าไหนๆก็กลับมาบ้าน ไม่ต้องมีฉันอยู่ก็ได้ เลยไล่ฉันกลับมานี่ไง"

ขณะที่พูด เพ้ยซานซานก็พูดต่อว่า "แล้วเป็นยังไงบ้าง สองสามวันมานี้ที่สตูดิโอยุ่งมากไหม?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมา "พอได้อยู่"

เพ้ยซานซานรู้ คำว่าพอได้อยู่ คือค่อนข้างยุ่ง

เธอจึงยักคิ้วหลิ่วตาแล้วพูดว่า "นี่แกกำลังจะไปเดทใช่ไหม? ฉันกลับมาพอดีเลย แกรีบไปเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดว่า "แกมีกระเป๋าเดินทางคงไม่สะดวก งั้นฉันไปส่งไหม"

เพ้ยซานซานไม่ได้ปฏิเสธอะไร ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู เห็นหร่วนซิงหว่านเดินตรงไปยังเบนท์ลีย์คันสีขาว ก็เบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้ "เชรด นี่แกซื้อตอนไหนเนี่ย?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้ง ".....ฉันไม่ได้ซื้อเองหรอก"

"ประธานโจวซื้อให้สินะ" เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้น "ใช้ได้นี่ ในที่สุดตาหมาบ้านั่นก็ไม่ขี้งกแล้ว!"