สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 329

สองสามคนนั้นสุมหัวถกเถียงกันอย่างออกรส พร้อมทั้งเดินผ่านหร่วนซิงหว่านไป

เมื่อได้ยินข้อถกเถียงเหล่านั้น ก็อดที่จะเลิกคิ้วขึ้นมาไม่ได้

ช่วงนี้โจวฉือเซินเสน่ห์แรง?

หร่วนซิงหว่านละสายตากลับมา เดินเข้าไปในตึกโจวซื่อกรุ๊ป

เนื่องจากหลินหนานแจ้งไว้ตั้งแต่แรก ดังนั้นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ต่างก็จำเธอได้ เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา สัญญาณเตือนในหัวก็ส่งเสียงดัง

คุณนายมาทำอะไรเวลานี้?!

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปขวาง ทำได้เพียงต่อสายไปยังห้องผู้ช่วยประธาน

หลังจากที่หลินหนานรับสาย ก็สะดุ้งจนวิญญาณแทบหลุดออกมาจากร่าง รีบวิ่งไปรอที่หน้าลิฟต์

หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นหลินหนานยืนรออยู่ตรงหน้าแล้ว พูดยิ้มๆว่า "สวัสดีตอนเย็น""

"สะ....สวัสดีตอนเย็นครับ....." หลินหนานกระแอมไอ เดินตามหลังเธอแล้วพูดว่า "เอ่อคือ คุณหร่วน.....ผมมีคำถามอยากถามคุณสักหน่อย ขอรบกวนเวลาคุณสักครู่ได้ไหมครับ?"

"คำถามอะไร?"

"ก็เกี่ยวกับ...."หลินหนานพยายามเค้นสมองหาเหตุผล "เวลาคู่รักทะเลาะกัน ในใจของฝ่ายหญิงกำลังคิดอะไรอยู่?"

ได้ยินดังนั้น ฝีเท้าของหร่วนซิงหว่านก็ชะงักเล็กน้อย ยิ้มออกมากว้างกว่าเดิม "คุณมีแฟนเหรอ?"

หลินหนานหัวเราะแห้งๆออกมา "เปล่าครับๆ วันๆผมเอาแต่ทำงาน มีเวลาที่ไหนล่ะครับ พอดีเมื่อวานบังเอิญไปอ่านเจอหัวข้อนี้มา ผมเองก็ไม่เคยมีแฟน จึงอยากรู้ว่าตกลงแล้วผู้หญิงกำลังคิดอะไรกันแน่ ก็เลยอยากถามคุณหร่วนดูน่ะครับ"

"คุณไม่มีแฟน แล้วจะรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไม?"

เมื่อเห็นเธอกำลังจะเดินไปข้างหน้า หลินหนานก็ขวางทางเธอเอาไว้ รีบพูดอย่างร้อนรนว่า "ก็เพราะว่าไม่เคยมีแฟน ถึงได้อยากเตรียมตัวล่วงหน้ายังไงล่ะครับ ในอนาคตถ้าเกิดมีแฟน แล้วทำให้แฟนโกรธ จะได้ระงับความยืดเยื้อในการผิดใจกันได้เร็วและได้ผลที่สุด"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "งั้นเดี๋ยวฉันมาคุยด้วยนะ พอดีฉันซื้อข้าวเย็นมาด้วย ถ้าไม่รีบทานเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน"

หลินหนานเอ่ยพูดอย่างไม่หยุดคิดว่า "ที่นี่มีไมโครเวฟอุ่นกินก็ได้ครับ!"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอเลียริมฝีปาก มองไปทางห้องทำงานของโจวฉือเซิน "ข้างในมีคนมา?"

หลินหนานตอบอย่างขึงขัง "ไม่มีครับ!"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยถาม "จริงเหรอ?"

"จริงครับ!"

หร่วนซิงหว่านดูเหมือนจะเชื่อแล้ว "งั้นก็ได้ ว่าแต่เราจะไปคุยเรื่องใหญ่ในชีวิตที่ไหนกันดีล่ะ?"

หลินหนานถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นจึงเดินนำทางเธอไปยังห้องรับรองแขก

หร่วนซิงหว่านเดินได้สองก้าว ก็อาศัยจังหวะที่หลินหนานไม่ทันระวัง หันหลังกลับ ชั่วพริบตาเดียวก็วิ่งมาถึงห้องทำงานโจวฉือเซิน

เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าข้างในมีผู้หญิงคนหนึ่ง ส่วนโจวฉือเซินไม่รู้ไปไหน

เมื่อหญิงสาวข้างในห้องเห็นเธอ ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "ประธานโจวของพวกเธอจะให้ฉันรออีกนานเท่าไหร่?"

ขณะที่พูด อีกฝ่ายก็บ่นพึมพำคนเดียว "สมกับเป็นลูกนอกสมรส ไม่มีมารยาท ไม่มีการศึกษา น่ารำคาญชะมัด!"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านที่กำลังจะเอ่ยขอโทษและเดินออกไปก็พลันชะงัก หันมามองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยว่า "งั้นรบกวนถามคุณมารอใครที่นี่ล่ะ?"

"ฉัน......"

"ในเมื่อคุณวิจารณ์เขาซะแย่ขนาดนี้ แล้วคุณจะยังรอเขาไปทำไม? คงไม่ใช่ว่ารอด่าเขาต่อหน้าหรอกใช่ไหม"

หญิงสาวโดนเธอพูดใส่จนใบหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง ลุกขึ้นแล้วตวาดว่า "เรื่องของฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยเหรอ พนักงานที่นี่ปากดีกันหมดเลยเหรอ ไม่แปลกใจเลย หัวหน้าเป็นยังไงลูกน้องก็คงอย่างนั้น!"

"คุณจ้าวพูดถูก เดี๋ยวผมสั่งสอนเธอเองครับ"

เสียงของโจวฉือเซินดังมาจากด้านหลัง

หร่วนซิงหว่านหันไปสบตากับเขา อีกฝ่ายยักคิ้วให้เธอเบาๆ

ตาหมาบ้านี่กำลังจะเล่นอะไรพิเรนทร์อีกแล้ว?

เมื่อจ้าวเชียนเชียนเห็นเขา ก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ความโกรธหายไปอย่างไม่เคยมีมาก่อน จับผมทัดหูเบาๆอย่างเขินอาย กระนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างไม่ยอม "เมื่อกี้ฉันก็แค่ถามเธอว่าเมื่อไหร่ประธานโจวจะมา แต่อยู่ๆเธอก็มาด่าฉันยกใหญ่ แถมยังบอกว่าประธานโจวไม่มีมารยาท ไม่มีการศึกษา แถมยังสมน้ำหน้าที่ฉันเต็มใจรอคุณ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอพนักงานแบบนี้เลยนะคะ พอรู้ว่าตัวเองหน้าตาดีเข้าหน่อย ก็อาศัยหน้าตาพูดอะไรก็ได้ที่อยากจะพูด"

โจวฉือเซินตอบอ่ออย่างไม่รีบร้อน "งั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ แต่ไหนๆประธานโจวก็บอกว่าจะจัดการเธอแล้ว ฉันไม่เอาเรื่องก็ได้ค่ะ" ขณะที่พูด เธอก็เหลือบไปมองหร่วนซิงหว่านสองที "แต่ว่าพนักงานแบบนี้ ไล่ออกก็ดีนะคะ ไม่อย่างนั้นก็จะยิ่งทำตัวข้ามหน้าข้ามตา เดี๋ยวจะกระทบถึงภาพลักษณ์ทั้งบริษัท"

โจวฉือเซินมองหร่วนซิงหว่าน "กระทบถึงภาพลักษณ์บริษัท? ผมว่าไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับ ออกจะสวยขนาดนี้"

หร่วนซิงหว่าน "........"

จ้าวเชียนเชียนกัดฟัน ว่าแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นปีศาจจิ้งจอก!

เธอกระทืบเท้าไม่พอใจ "เมื่อกี้ประธานโจวยังบอกว่าจะจัดการเธออยู่เลยนะคะ ตอนนี้คิดจะกลับคำเหรอ?"

"คุณจ้าวได้ยินผิดแล้ว ผมบอกว่าจะสั่งสอน ไม่ได้บอกว่าจะจัดการ"

"แล้วประธานโจวคิดจะสั่งสอนยังไง? คงไม่ใช่แค่ลดตำแหน่งหรอกใช่ไหม? อย่างน้อยก็ต้อง......."

โจวฉือเซินมองไปทางหร่วนซิงหว่าน เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ทั้งยังอ่อนโยน "สำนึกผิดหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านให้ความร่วมมือในการแสดงเป็นอย่างดี "สำนึกแล้ว"

สายตาของโจวฉือเซินหันมามองจ้าวเชียนเชียนอีกครั้ง ท่าทางกลับมาเย็นชาดั่งเดิม "สั่งสอนเสร็จแล้วครับ"

จ้าวเชียนเชียนเหลือบตามองบน อารมณ์เสียจนตาแทบหลุดออกจากเบ้า

พูดแต่ "คุณๆๆ" อยู่นาน แต่กลับไม่พูดคำที่เหลือออกมาสักที

โจวฉือเซินเอ่ยพูดอย่างไม่แยแสว่า "ถ้าคุณจ้าวไม่มีอะไรแล้ว ก็เชิญกลับไปได้แล้วครับ ผมต้องสั่งสอนพนักงานของผมต่อ"

จ้าวเชียนเชียนเอ่ยพูดอย่างกรุ่นโกรธ "โจวฉือเซิน!มันจะมากเกินไปแล้วนะ!"

"สำหรับลูกนอกสมรสที่ไม่มีมารยาทไม่มีการศึกษา แค่นี้ก็ถือว่าเกรงใจสุดๆแล้วนะครับ"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเชียนเชียนก็เดาได้ในทันทีว่าเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้นของเธอ โจวฉือเซินทิ้งให้เธอรออยู่ที่นี่ทั้งวัน ส่วนเขาไม่รู้ว่าไปไหน เรื่องนี้เดิมทีเธอควรเป็นฝ่ายอยู่เหนือกว่า แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นฝ่ายอยู่รองล่ะ

เธอกระทืบเท้า ทำได้แค่กลับไปอย่างไม่เต็มใจ ก่อนที่จะไป ยังไม่ลืมถลึงตาใส่หร่วนซิงหว่าน ดุด่าว่า "นังปีศาจจิ้งจอก!"

หลินหนานเห็นอย่างนั้น ก็รีบปิดประตูห้องทำงาน เผ่นหนีไปอย่างเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านกำลังจะเดินไปข้างหน้า โจวฉือเซินก็ยื่นมือมากดเธอไว้กับบานประตู

หร่วนซิงหว่านเอ่ยอย่างระแวง "คุณจะทำอะไร?"

โจวฉือเซินบีบคางของเธอ นัยน์ตาดำขลับหรี่ลงเล็กน้อย "สั่งสอนคุณไง"

ไม่รอให้เธอพูด ริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็ประทับจูบลงไป

หร่วนซิงหว่านไม่มีเวลาว่างมาเล่นไร้สาระกับเขา จึงผลักเขาออก

นัยน์ตาดำขลับของโจวฉือเซินมองเธอแน่นิ่ง เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นมาว่า "หรือว่าเปลี่ยนเป็นคุณสั่งสอนผมดีไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......."

หมาบ้านี่วันๆเอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ภาษาคน

หร่วนซิงหว่านยกถุงหิ้วในมือขึ้นมา "ฉันเอาข้าวมาให้ ถ้ายังไม่รีบกินเดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก"

โจวฉือเซินเลียริมฝีปากอย่างอารมณ์ค้าง "จะมาทำไมไม่บอกผม?"

"ทำไม กลัวว่าฉันจะรบกวนเวลานัดเจอของคุณกับคนอื่นเหรอ"

"ก่อนมานี่คุณได้ดื่มน้ำส้มสายชูมาหรือเปล่า กลิ่นหึงหึ่งเชียว"

หร่วนซิงหว่านกระทืบเท้าเขาอย่างอารมณ์เสีย จากนั้นก็เดินหิ้วกล่องอาหารไปที่โซฟา

โจวฉือเซินเดินตามมาข้างหลัง พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก