สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 330

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟา หยิบกล่องอาหารขึ้นมาเปิด เริ่มตักกินอย่างไม่สนใจโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินนั่งอยู่ข้างๆ "ซื้อมาให้ผมไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านจงใจพูดขึ้นมาว่า ประธานโจวเลือกกินขนาดนั้น จะมาชอบกินอาหารพวกนี้ได้ยังไง คงกินแต่อาหารดีๆ จะมาชอบอาหารบ้านๆได้ยังไงกัน

"อาหารบ้านๆ?" โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คุณนิยามตัวเองแบบนี้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......."

ตาหมาบ้านี่สมกับเป็นพวกชอบพูดอะไรคลุมเครือที่ฟังออกได้ง่ายจริงๆ

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สนใจเขา ก้มหน้ากินข้าวต่อไป

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ยังหึงอยู่เหรอ?"

"ใครหึง* ฉัน...."(*หึง ในภาษาจีนแปลตรงว่ากินเปรี้ยวหรือดื่มน้ำส้มสายชู)

"ผมรู้น่า คุณชอบกินเผ็ด" ขณะที่พูด เขาก็เอ่ยเสริมว่า "แถมยังเผ็ดกว่าผู้หญิงพวกนั้นตั้งเยอะ"

หร่วนซิงหว่านสำลักจนหน้าดำหน้าแดง

โจวฉือเซินตบหลังให้เธอ พร้อมกับส่งน้ำให้ "ไม่มีใครแย่งกินหรอก ค่อยๆกินก็ได้"

หร่วนซิงหว่านยกน้ำขึ้นดื่ม พร้อมกับถลึงตาใส่เขา

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ เรื่องมันยาว แถมไม่มีเวลาบอก มากไปกว่านั้นผมก็ไม่ได้พูดกับเธอสักคำ ก่อนที่คุณจะมา ผมก็ไม่ได้เจอเธอเลยนะ"

เมื่อได้รับแจ้งจากพนักงานเคาน์เตอร์ว่าจ้าวเชียนเชียนมาที่นี่ โจวฉือเซินก็ลงไปที่ห้องทำงานชั้นล่าง

จ้าวเชียนเชียนนั่งอยู่ในนี้คนเดียวทั้งวัน แม้แต่ข้าวเที่ยงก็ไม่ไปกิน เพราะงั้นเลยโกรธถึงขนาดนี้

หลังจากหร่วนซิงหว่านดื่มน้ำลงคอเสร็จถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ช่วงนี้ประธานโจวเสน่ห์แรงจังนะ คนนี้คนที่เท่าไหร่แล้วล่ะ?"

"......." โจวฉือเซินเอ่ยถามขึ้นมาว่า "คุณได้ยินใครพูด?"

"แล้วจำเป็นต้องได้ยินจากใครอย่างเดียวเหรอ คนเราถ้าไม่อยากให้ใครรู้ ก็จะไม่ทำอย่างที่ว่า ทำไมคุณไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนเช้าล่ะ?"

โจวฉือเซินยิ้มออกมา มองมาที่เธออย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน "แค่เรื่องของหลินจืออี้ คุณก็หึงมาจนถึงตอนนี้ ถ้าผมบอกคุณเรื่องนี้ด้วย คุณจะไม่พะว้าพะวังไปจนแก่เลยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านถูกเขาพูดใส่จนแก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว ถุ้ย ตาหมาบ้าหน้าด้าน!

เงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ทำไมจู่ๆคุณมีคู่ดูตัวเยอะขนาดนี้ล่ะ?"

โจวฉือเซินกับพ่อของเขาวางท่าแข็งใส่กันมากขึ้นทุกวัน ถึงขั้นที่ว่าความปรองดองเบื้องหน้าพังทลายลงมาตั้งนานแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระแสคลื่นลูกใหญ่ที่โหมกระพืออยู่เบื้องหลังเลย

ในสถานการณ์อย่างนี้ การที่จู่ๆท่านใหญ่โจวแสดงท่าทีเป็นมิตรออกมา มันดูแปลกจริงๆ

เป็นไม่ได้ที่จะสำนึกผิดและตัดสินใจที่จะชดใช้ให้ลูกชายเพียงชั่วข้ามคืน

นิ้วมือเรียวยาวของโจวฉือเซินเกี่ยวเส้นผมของเธอเอาไว้ พูดเสียงนิ่งว่า "อยากฟังความจริงเหรอ?"

"หรือว่าคุณเป็นฝ่ายขอเอง?"

โจวฉือเซิน "?"

เขาเอ่ยพูดว่า "แค่คุณคนเดียวผมก็รับมือไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องหาเรื่องให้ตัวเองเพิ่ม"

หร่วนซิงหว่าน "รับมือ?"

เธอหัวเราะหึๆออกมา "ต้องขอบคุณประธานโจวที่อุตส่าห์เจียดเวลามาใส่ใจฉันแบบลวกๆ"

โจวฉือเซินหัวเราะออกมาเบาๆ ขยับเข้าไปประชิดจนเธอสะดุ้งหน้าอกสั่น "ใจแคบจังคุณเนี่ย ประชดประชันเก่งจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านรำคาญเขาสุดๆ "ตกลงคุณจะพูดไม่พูด? ไม่พูดฉันไปแล้วนะ"

โจวฉือเซินวางคางไว้บนไหล่ของเธอ เอ่ยพูดอย่างเนิบช้าว่า "คุณก็รู้ ตาแก่คิดจะดึงผมลงจากตำแหน่งปัจจุบันอยู่ตลอดเวลา เพื่อการนี้ถึงได้อยากจะเกี่ยวดองกับตระกูลจี้และตระกูลหลินอย่างไม่สนสิ่งใดยังไงล่ะ"

หร่วนซิงหว่านรู้อยู่แล้ว และพอจะมองออกบ้าง ว่าทางตระกูลโจวเกรงกลัวเขาแค่ไหน

โจวฉือเซินพูดต่อว่า "ถ้าในเมืองหนานเฉิง เราจะประเมินอำนาจของตระกูลหลินต่ำไปไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้จะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ แต่ไม่ว่าจะลึกตื้นหนาบาง ตระกูลหลินก็เปรียบเหมือนอูฐที่ผอมโซแต่ยังตัวโตกว่าม้าอยู่ดี"

"แต่ว่าตอนแรกหลังจากที่ตระกูลหลินเกิดเรื่อง พ่อคุณ.....เอ่อกรรมการโจวก็ถอนหมั้นทันทีเลยไม่ใช่เหรอ"

"นั่นก็เพราะว่า เขาเอาตระกูลหลินไม่อยู่แล้วยังไงล่ะ แล้วก็รู้ด้วยว่าผมกำลังหาจุดอ่อนของหลินจื้อหย่วน เขากลัวว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว จึงรีบตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลหลินอย่างรวดเร็ว"

หร่วนซิงหว่านเข้าใจความหมายของเขา แม้ว่าท่านใหญ่โจวจะตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลหลินไปแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจทนมองหลินซื่อกรุ๊ปตกไปอยู่ในมือของโจวฉือเซินต่อหน้าต่อตาได้

ถ้าเป็นอย่างนี้ ในอนาคตตระกูลโจวก็จะไม่สามารถถ่วงอำนาจกับโจวฉือเซินได้

หร่วนซิงหว่านเอ่ยถาม "แปลว่าที่เขาหาคู่ดูตัวมาให้คุณ ก็เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของคุณงั้นเหรอ?"

"อืม ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว"

หร่วนซิงหว่านงุนงง

โจวฉือเซินกะตุกริมฝีปาก นัยน์ตาดำขลับจดจ้องมาที่เธอแน่นิ่ง "คุณเกลียดเขาไหม?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรออกไป

เธอเกลียดท่านใหญ่โจว เกลียดโจงเสียน เกลียดโจวอานอาน เกลียดทุกคนยกเว้นโจวจู้นเหนียน

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาอีกว่า "คุณคิดว่า ตอนที่เขารู้ ว่ามีความเป็นไปได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่คุณอาจจะเป็นลูกสาวแท้ๆของหลินจื้อหย่วน แถมยังคบอยู่กับผม เขาจะมีปฏิกิริยายังไง?"

แน่นอนว่าต้องพยายามแยกเธอกับโจวฉือเซินสุดความสามารถ ไม่มีทางยอมให้โจวฉือเซินกับหลินซื่อจัดการเขาพร้อมกัน

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง

หร่วนซิงหว่านดันกล่องข้าวไปตรงหน้าเขา "กินสิ"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ไม่งอนแล้ว?"

"ฉันไม่ได้งอนสักหน่อย"

ก็แค่ไม่อยากสนใจเขาแค่นั้น

โจวฉือเซินขยับเข้าไป ฉวยโอกาสตอนที่หร่วนซิงว่านไม่ทันระวัง หอมแก้มเธอด้วยความรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านไม่ทันได้ตั้งตัว จึงปล่อยให้ตาหมาบ้านี่หาเศษหาเลยอยู่อย่างนั้น

หลังจากกินข้าวเสร็จ โจวฉือเซินก็มองเวลา "ให้ผมไปส่งไหม?"

"ไม่ต้อง" หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "คุณมีงานต้องทำไม่ใช่เหรอ ฉันกลับเองได้ อีกอย่าง คุณก็ให้รถฉันมาแล้วนี่"

สถานการณ์ของเธอที่ตระกูลหลิน ต่อให้ไม่บอก โจวฉือเซินก็รู้ว่ามันเป็นยังไง

เขาเอ่ยขึ้นมาว่า "ยังอยากได้อะไรไหม ผมจะได้ส่งให้คุณทีเดียว"

"ไม่อยากได้อะไรแล้ว" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาอีกว่า "ใช่สิ เมื่อเช้าท่านจิ้นไปที่ตระกูลหลินด้วย หลินจื้อหย่วนคงเห็นแก่หน้าเขา คงไม่กล้าหาเรื่องฉันมากหรอก"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "เขาไปเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "จะว่าไปแล้วก็บังเอิญเหมือนกันนะ ไม่ได้มีแค่ท่านจิ้นที่ไป คุณWilliamก็ไปด้วย ที่หลินซื่อเปิดประมูลโครงการนั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเป็นคนประมูลไปได้ใช่ไหม?"

"ใช่"

"เขารู้ความลับพวกนั้นที่ซ่อนเอาไว้เบื้องหลังของหลินซื่อไหม?"

"ยังไง?"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา "ก็เปล่า ฉันก็แค่คิดว่าเขาเป็นคนดี อีกอย่างยังไม่ค่อยรู้จักใครในเมืองหนานเฉิง ถ้าเกิดถูกหลินจื้อหย่วนหลอก....."

โจวฉือเซินเอ่ย "วางใจได้ เขาเป็นนักธุรกิจ ก่อนที่จะร่วมงานกันก็คงตรวจสอบความเป็นมาของหลินซื่ออยู่แล้ว มากไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้หลินซื่อก็มีข่าวแบบนั้นออกมาเรื่อยๆ เขาไม่มีทางไม่รู้แน่นอน"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนซิงหว่านถึงได้วางใจลง

เธอหันไปมองท้องฟ้าด้านนอก "นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว"

โจวฉือเซินกอบกุมข้อมือของเธอเอาไว้ "ผมไปส่งข้างล่าง"

หร่วนซิงหว่านเหยียดยิ้ม "งั้นก็ได้"

ตาหมาบ้านี่ติดคนจริงๆ

ขณะนี้ข้างนอกฝนกำลังตก แม้ว่าจะไม่ได้ตกหนัก แต่ก็หนีบลมเย็นๆมาด้วย ค่อนข้างหนาวเลยทีเดียว

เมื่อเปิดประตูรถ หร่วนซิงหว่านเตรียมหันหลัง จู่ๆเบื้องหน้าก็พลันมืดมิด เนื่องจากริมฝีปากบางของชายหนุ่มประกบจูบลงมา มือใหญ่กอบกุมท้ายทอยของเธอเอาไว้ เริ่มพรมจูบอย่างเร่าร้อน

หร่วนซิงหว่าน "?"

ในตอนที่เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ โจวฉือเซินก็ปล่อยเธอออก จัดผมที่ถูกลมพัดยุ่งเหยิงให้เธออย่างนุ่มนวล "ถึงแล้ว โทรมาบอกผมด้วย"