สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 331

หร่วนซิงหว่านขับรถออกมาได้ไม่นาน ฝนก็ตกหนักกว่าเดิม เม็ดฝนตกลงกระทบกระจกรถเบื้องหน้าอย่างต่อเนื่อง

เธอไม่ได้ขับรถบ่อย เนื่องจากฝนตกหนักรถจึงติด ก่อให้เกิดการจลาจลล่าช้า กว่าจะถึงตระกูลหลิน ก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าๆ

ตอนที่รถขับเข้ามาในตระกูลหลินช้าๆ หร่วนซิงหว่านก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะโจวฉือเซินเอารถมาให้เธอใช้ ไม่แน่วันนี้เธออาจจะได้เดินตากฝนกลับบ้านก็ได้

เมื่อเธอจอดรถลงตรงหน้าบ้าน ก็มีคนใช้ถือร่มเดินเข้ามาหา พร้อมตะโกนเรียก "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ขอบคุณ"

คนใช้ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ถอยกลับเงียบๆ

ตั้งแต่หน้าประตูจนถึงขึ้นมาชั้นบน หร่วนซิงหว่านก็รู้ว่าท่าทีของคนใช้ทั้งตระกูลหลินที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก

แม้จะไม่ถือว่าเป็นไปในทางที่ดี แต่เทียบกับตอนเช้าที่ไม่มาให้เห็นหน้าแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ก็มีทักทายเธอบ้าง

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าหลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้ไม่อยู่ หรือกลับห้องตัวเองไปแล้ว หลังจากที่เธอเดินเข้ามาในห้อง ก็พบว่าของที่วางอยู่บนโต๊ะเหมือนจะถูกรื้อค้น

เธอเม้มริมฝีปาก มองอย่างละเอียดอีกครั้ง จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีของหาย ถึงได้ปิดประตูลงกลอนเดินเข้าห้องน้ำ

ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่เธอที่มาสำรวจตระกูลหลิน แต่คนในตระกูลหลินเองก็กำลังสำรวจเธอเหมือนกัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็เริ่มอ่านเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันนักออกแบบ

อ่านได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเพ้ยซานซานที่โทรมา

หร่วนซิงหว่านกดรับ "ซานซาน มีอะไรเหรอ?"

เพ้ยซานซานเอ่ยพูด "เปล่าๆ ฉันกำลังเก็บของ ว่าจะโทรมาถามว่าแกอยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ได้อยู่" หยุดไปชั่วครู่ หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ทำไมแกเก็บของเร็วจัง?"

"เออ พูดไปแกอาจจะไม่เชื่อ ตอนฉันกลับมาช่วงบ่าย บังเอิญเจอDanielในลิฟต์ด้วย ตอนนี้ฉันเข้าใจความซวยของแกที่ไปไหนก็เจอโจวฉือเซินที่นั่นในตอนนั้นแล้วล่ะ ฉันติดต่อบริษัทย้ายบ้านไว้แล้ว จะย้ายออกพรุ่งนี้เช้า ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว!"

หร่วนซิงหว่านดึงมุมปาก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ผ่านไปพักใหญ่ถึงได้พูดขึ้นมาว่า "‘งั้นฝากแกบอกทางบริษัทย้ายบ้าน ให้ส่งคนมาเพิ่มอีกสองคน ให้ช่วยย้ายของฉันออกมาด้วย รอฉัน....จัดการเรื่องทางนี้เรียบร้อย แล้วฉันจะไปเอาของที่แก"

เพ้ยซานซานเอ่ยพูดอย่างงุนงง "ของแกย้ายออกไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "?"

"ประธานโจวส่งคนมาย้ายออกไปแล้ว เพิ่งกลับไปได้ไม่นานนี้เอง ฉันก็นึกว่าแกบอกให้เขามาย้ายให้ซะอีก"

หร่วนซิงหว่าน "......."

ตาหมาบ้าปิดปากเงียบเลยนะ เมื่อกี้ไม่มีหลุดบอกเธอสักแอะ!

เพ้ยซานซานลองเชิงถามว่า "เขาคงไม่ได้แอบมาย้ายโดยไม่บอกแกหรอกใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้ง "ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาของที่เขาเองก็ได้"

"แกไม่คิดที่จะอยู่กับเขาเหรอ?"

"ก็.....ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน"

โบราณกล่าวไว้ว่า ระยะห่างก่อให้เกิดความพอดี ถ้าหากเธออยู่กับโจวฉือเซินล่ะก็ ยังไม่ทันได้แก่ตาย คงถูกเขากวนโมโหตายก่อนพอดี

อีกอย่างดูเหมือนว่าถ้าจะอยู่ด้วยกันตอนนี้ คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆสบายๆ อาจจะต้องเผชิญปัญหาที่เธอไม่อยากเผชิญอย่างเลี่ยงไม่ได้

เพ้ยซานซานคุยกับหร่วนซิงหว่านสักพักใหญ่ ถึงได้วางสายไป แล้วเก็บของต่อ

เธอเก็บของใส่ลังเสร็จ เสียงกดออดก็ดังขึ้นมา

เพ้ยซานซานคิดว่าเป็นเดอริเวอรี่ที่เธอสั่ง จึงวิ่งไปที่เปิดประตู แต่พอเปิดออก กลับพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือตัวซวยคนนั้น

Danielจับสังเกตสีหน้าของเธอได้อย่างว่องไว จากดีใจเป็นเรียบนิ่ง จนกลายเป็นเย็นชา

Daniel"?"

เพ้ยซานซานคิดในใจว่าไหนๆก็จะย้ายออกแล้ว และเห็นแก่หน้าของเฉิงเว่ย เธอจะไม่วางท่าแข็งใส่อีกฝ่ายก็แล้วกัน จึงยิ้มออกมาเล็กน้อย "มีเรื่องอะไรเหรอ?"

Danielกระแอมไอ "คราวก่อนที่ผม....ให้คุณยืมร่ม ผมขอคืนได้ไหม ข้างนอกฝนตก ผมว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย"

ได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง "ร่มคันนั้น เหมือนฉันจะลืมไว้ที่บ้าน คุณเอาของฉันไปใช้ก่อนก็แล้วกัน"

เพ้ยซานซานพูดพร้อมกับหยิบร่มที่วางอยู่ข้างชั้นรองเท้าให้เขา

Danielรับมา กระนั้นก็ยังไม่ได้ไปไหน

เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้น "มีอะไรอีกเหรอ?"

"ร่มคันนั้น...." Danielท่าทางแน่นิ่ง "เป็นของที่แม่ผมทิ้งไว้ให้ ครั้งหน้าถ้าคุณกลับบ้าน รบกวนเอากลับมาให้ผมด้วยได้ไหม?"

เพ้ยซานซานนิ่งอึ้ง "อะไรนะ?"

Danielแสดงท่าทีเศร้าใจออกมา เอ่ยพูดต่อว่า "นั่นเป็นของชิ้นสุดท้ายที่เหลือทิ้งไว้ก่อนที่แม่ของผมจะจากไป หลายปีมานี้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ผมก็จะพกติดตัวไปด้วย แน่นอนผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเร่งคุณ เพียงแต่ว่าถ้าคุณไม่ลืม ก็รบกวนช่วยเอากลับมาให้ผมด้วย แต่ถ้าลืมก็ไม่เป็นไร เจ้าของมันไม่อยู่แล้ว บางทีมันคงถึงเวลาที่ผมควรละทิ้งการยึดติดได้แล้ว"

คำพูดเป็นชุดของเขา ทำเอาเพ้ยซานซานอึ้งกิมกี่

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆคนอย่างDaniel จะพูดสัจธรรมอะไรแบบนี้ออกมา เขาจะไปสุดที่ตรงไหน

เพ้ยซานซานพยายามแยกแยะความรู้สึกบนหน้าของเขา พยายามที่จะมองให้แน่ใจว่า ที่เขาพูดมาใช่เรื่องจริงหรือเปล่า

แต่ความเศร้าในแววตาของDaniel ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องโกหก

คราวนี้ตายแหงๆ!

เพ้ยซานซานหัวเราะเสียงแห้งออกมา "ในเมื่อร่มคันนั้นสำคัญกับคุณมาก งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันโทรไปถามแม่ช่วยดูให้ว่าเห็นหรือเปล่า แล้วเดี๋ยวให้แม่ฉันส่งมาให้ รับรองว่าไม่มีเสียหายระหว่างทางแน่นอน"

Danielพยักหน้า "งั้นรบกวนด้วยนะครับ"

"ไม่เป็นไรๆ มันเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว"

หลังจากที่ปิดประตูลง เพ้ยซานซานก็ถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน จากนั้นก็เปิดประตูออกเงียบๆ มองซ้ายมองขวาจนมั่นใจ ก็ปิดประตูลงเบาๆ แล้ววิ่งเข้าไปในลิฟต์ด้วยความรวดเร็ว

เธอขับรถมาจนถึงสนามบิน จากนั้นก็ตรงไปสอบถามพนักงานที่ห้องเก็บรวบรวมของสูญหายว่าได้เก็บร่มในถังขยะเมื่อไม่กี่วันก่อนไว้ไหม

พนักงานตอบกลับว่า "อยู่นี่หมดเลย ลองหาดูว่ามีของคุณอยู่หรือเปล่า"

เพ้ยซานซานรีบเอ่ยขอบคุณ แต่หาอยู่หลายรอบ ก็ไม่เจอร่มคันที่Danielให้เธอยืม

เพ้ยซานซานยืนอยู่กับที่ จู่ๆก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาชั่วขณะ

ตอนนั้นเธอไม่น่าวู่วามเลย เจ้าชู้ก็ช่างสิ ถูกมองเป็นเหยื่อก็ช่างมันปะไร ถึงยังไงตอนนั้นเธอก็เป็นฝ่ายเข้าหาเขาเอง

อีกอย่าง เขาก็อุตส่าห์ใจดีให้เธอยืมร่ม แถมยังเป็นของที่แม่ของเขาเหลือทิ้งเอาไว้ให้ เธอไม่ควรโยนร่มเขาทิ้งอย่างนั้นเลย

ระหว่างทางกลับ เพ้ยซานซานเอาแต่เหม่อลอย และกล่าวโทษตัวเอง

เมื่อมาถึงตึกที่พัก เพ้ยซานซานจอดรถเสร็จ ก็เดินอยู่ในชั้นจอดรถใต้ดินเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง

เมื่อเดินเข้ามาในลิฟต์ จู่ๆเธอก็เห็นคนข้างๆถือร่มอยู่คันหนึ่ง ซึ่งเหมือนกับร่มที่Danielให้เธอยืมเป๊ะๆ

เพ้ยซานซานดีใจ โบราณกล่าวไว้ว่าความยินดีมักจะมาในตอนที่ไม่ได้คาดฝัน

คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะบังเอิญแบบนี้

เพ้ยซานซานเอ่ยพูดอย่างสุภาพว่า "สวัสดีค่ะ ฉันขอซื้อร่มคันนี้กับคุณได้ไหม นี่เป็นร่มที่แม่ของเพื่อนฉันเหลือทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ฉัน...."