สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 332

ชายหนุ่มมองร่มในมือแล้วมองหน้าเธอ สีหน้าฉายแววฉงนใจ

เพ้ยซานซานรู้ว่าความรู้สึกนี้สำหรับคนนอกแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าใจได้ง่ายๆ เธอเอ่ยเร่งเร้าขึ้นมาอีกครั้งว่า "ขอล่ะ ฉันอยากได้ร่มคันนี้จริงๆ คุณขายให้ฉันเถอะนะ คุณบอกราคามาเลย เท่าไหร่ฉันได้หมด"

ชายหนุ่มยื่นร่มให้เธอ "ร้านสะดวกซื้อข้างล่างมีร่มแบบนี้ขายประมาณสิบหยวน แต่ถ้าคุณอยากได้ผมให้คุณก็ได้"

เพ้ยซานซาน "......."

เพ้ยซานซานดึงมุมปาก "ร้านสะดวกซื้อข้างล่าง คันละสิบหยวน?"

"ใช่ ก่อนหน้านี้ยังจัดโปรโมชั่น ซื้อครบสองร้อยส่งฟรีอยู่เลย"

เพ้ยซานซานรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้ขาดใจตายอยู่ที่นี่

ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็กดปุ่มลิฟต์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ชายหนุ่มเอ่ยถาม "คนสวย ร่มนี้ยังอยากได้อยู่หรือเปล่า?"

เพ้ยซานซานเอ่ยเสียงลอดไรฟัน "ไม่ล่ะ ขอบคุณ"

เมื่อเดินออกมาจากลิฟต์ เพ้ยซานซานก็ตรงไปที่ร้านสะดวกซื้อ

หลังจากทบทวนจนแน่ใจแล้วว่าร่มรุ่นนี้มีขายแค่ในร้านของพวกเขา แถมยังเป็นสินค้าที่เพิ่งมาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน เพ้ยซานซานจึงซื้อร่มรุ่นนี้มาหลายๆคัน

ภายในห้อง Danielกำลังดีดเปียโน จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

เมื่อเขาเปิดประตูออก ก็เห็นเพ้ยซานซานยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือร่มอยู่หนึ่งคัน

Danielเอ่ยขึ้น "นี่คือ....."

เพ้ยซานซานยิ้มออกมาเล็กน้อย "คุณบอกว่าร่มคันนี้เป็นของที่แม่เหลือไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วมันก็สำคัญกับคุณมากไม่ใช่เหรอ ฉันไม่อยากให้คุณรอนาน ก็เลยให้แม่ฉันส่งมาให้เลยตอนนี้"

Danielคงจะนึกไม่ถึงว่าเธอจะทำถึงขนาดนี้ นิ่งอึ้งอยู่สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้...."

"ต้องรีบสิ" เพ้ยซานซานส่งร่มไปให้เขา "คุณดูสิใช่ร่มคันนี้ไหม"

Danielรับมา ในเมื่อแสดงมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องแสดงต่อไปให้สุด "คันนี้แหละ ข้างบนมีรอยที่แม่ผมเคยใช้อยู่ด้วย ผมจำไม่ผิดแน่" ขณะที่พูด เขาก็มองมาที่เพ้ยซานซาน "ขอบคุณคุณป้ามากที่สละเวลาเอามาให้ ผมขอขอบคุณเธอต่อหน้าได้....."

"ไม่ต้องหรอก" เพ้ยซานซานดึงถุงที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมา แล้วเขย่าให้ร่มที่อยู่ข้างในหล่นออกมา "ถ้าแม่ของคุณรู้ว่ามีลูกกตัญญูขนาดนี้ ก็คงจะปลาบปลื้มใจน่าดู"

Daniel"......."

เพ้ยซานซานโยนถุงทิ้งไว้ จากนั้นก็หันหลังกลับไปเปิดประตูห้องตัวเอง

Danielเดินเข้าไปจับข้อมือของเธอเอาไว้ หลุดยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "โทษที ผมแค่ล้อเล่นน่ะ"

เพ้ยซานซานสะบัดเขาออกอย่างแรง เอ่ยพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก "มันต้องตลกทั้งสองฝ่ายถึงจะเรียกว่าล้อเล่น ไม่ใช่แค่คุณปั่นหัวฉันสนุกอยู่ฝ่ายเดียว"

เพ้ยซานซานพูดจบ ก็เปิดประตู เดินเข้าไปในห้องโดยไม่แม้จะหันกลับมามอง

Danielยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงปิดประตูก็ดังอัดหน้าของเขาเสียก่อน

เขาลูบจมูก เมื่อมองร่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงปลายเท้า ก็รู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

......

ฝนตกทั้งคืน ในตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ข้างนอกยังมีฝนตกปรอยๆ

ตอนแรกนึกว่ามาอยู่สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เธอจะนอนไม่หลับทั้งคืนเสียอีก แต่ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่รอบด้านเต็มไปด้วยอันตราย แต่เธอกลับรู้สึกสงบจิตสงบใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถึงแม้จะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างไรเธอก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่

หลังจากอาบน้ำเสร็จหร่วนซิงหว่านก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาชั้นล่าง

ในห้องอาหาร หลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้า เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่าน สีหน้าของหลินจืออี้ก็ดูไม่ได้จนแม้แต่คำว่าย่ำแย่ก็ใช้มาบรรยายไม่ติด มือกำอุปกรณ์ทานข้าวแน่น ราวกับอยากจะหั่นหรวนซิงหว่านเป็นชิ้นๆเหมือนอาหารในจาน

ท่าทีของหลินจื้อหย่วนกลับธรรมดา "ซิงหว่าน อยากทานข้าวเช้าด้วยกันไหม"

ไม่รู้ว่าเปลี่ยนชื่อเรียกตั้งแต่เมื่อไหร่

หร่วนซิงหว่านยิ้มบาง "ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีธุระ ต้องขอตัวก่อน"

เธอหันหลังกลับได้ไม่ทันไร หลินจืออี้ก็วางอุปกรณ์ทานข้าวลงบนโต๊ะอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สนใจเธอ ไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรอีก

เมื่อมาถึงแถวๆสตูดิโอ หร่วนซิงหว่านก็ซื้อข้าวเช้าติดมือมาด้วย ตอนที่เดินเข้ามาข้างใน ก็เจอพนักงานสองสามคนนั่งรวมกลุ่มถกเถียงอะไรบางอย่างด้วยความเมามัน เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ก็พากันสลายตัวด้วยความรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกแปลกใจ แต่กลับไม่ได้ถามอะไรออกไปมาก เดินตรงเข้าไปในห้องทำงาน

เธอเพิ่งนั่งลงทานข้าวเช้าได้ไม่ทันไร เพ้ยซานซานก็ถือหนังสือพิมพ์พุ่งพรวดเข้ามา "ซิงซิงๆๆ!"

หร่วนซิงหว่าน "แกต้องย้ายออกตอนเช้าไม่ใช่เหรอ มาทำไมเนี่ย"

เพ้ยซานซานเอ่ยพูด "เออน่าไม่สำคัญหรอก เดี๋ยวค่อยไปย้ายก็ได้ แต่ว่าแกดูนี่!"

ขณะที่พูด เพ้ยซานซานก็กางกระดาษต่อหน้าหร่วนซิงหว่าน แถมยังไม่ลืมเพ้อพกออกมาว่า "โคตรเอาเรื่อง!ดูไม่ออกเลย ว่าหมาบ้าอย่างโจวฉือเซินจะร้อนแรงขนาดนี้!"

หร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ หลังจากที่ทอดสายตามองไปยังหนังสือพิมพ์ ก็แทบพ่นน้ำเต้าหู้ที่กำลังดื่มออกมา

[หลุด!ประธานโจวซื่อกรุ๊ปกับหญิงสาวลึกลับจูบดุเดือดท่ามกลางสายฝน!แทบจะแยกออกจากกันไม่ได้!]

หร่วนซิงหว่านสำลักน้ำเต้าหู้ พร้อมกับไอค่อกแค่กอยู่นาน จนรู้สึกว่าตัวเองอาจจะต้องเป็นอยู่อย่างนี้

เพ้ยซานซานตบหลังให้เธอ พร้อมกับวิเคราะห์รูปภาพภายในข่าว "ถ้าพูดกันอย่างผู้เชี่ยวชาญ องศากับมุมที่ถ่ายมาถือว่าไม่เลวเลย ถ่ายหน้าด้านข้างของพวกแกมาได้พอดี ถ้าไม่มีพาดหัวข่าวกำกวมพวกนี้ รูปนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับศิลปะชิ้นหนึ่งเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านสำลักจนหน้าดำหน้าแดง กว่าจะหายก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่จากนั้นก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ว่า "อันนี้มาจากไหน?"

"นี่แกยังไม่รู้อีกเหรอ? ข่าวกระจายไปทั่วขนาดนี้ เออใช่สิ ไม่ใช่แค่บนหนังสือพิมพ์นะ วันนี้พอข่าวออกก็ติดฮอตเสิร์ชทันทีเลยล่ะ แถมยังแซงหน้างานแถลงข่าวละครเรื่องใหม่ของสวี่วานด้วย ความร้อนแรงนี้ แซงหน้าพวกเน็ตไอดอลเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านมองหนังสือพิมพ์แน่นิ่ง ตกอยู่ในความคิดเนิ่นนาน

ผ่านไปพักใหญ่ เธอถึงได้หาเสียงตัวเองเจอ พยายามเถียงข้างๆคูๆ "นี่มันอะไร? นักข่าวสื่อไหนกล้าเล่นข่าวมั่วไร้จรรยาบรรณแบบนี้! ฝนมันตก แล้วตอนนั้นลมมันพัดจนผมยุ่ง เขาเลยช่วยจัดผมให้ กลายไปเป็นจูบดุเดือดกลางสายฝนได้ยังไง?"

ขณะที่พูด หร่วนซิงหว่านก็กำหมัดแน่น ฮึดฮัดอย่างผิดปกติ "แล้วก็จูบดุเดือดที่ว่า ก็....ก็แค่จูบกันแป๊บเดียว ไม่ได้ดุเดือดซะหน่อย!"

เพ้ยซานซานตบไหล่ปลอบใจเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเข้าใจ "เทียบกับตอนทำเรื่องอย่างว่า มันก็ไม่ถือว่าดุเดือดจริงๆนั่นแหละ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอหมอบลงกับโต๊ะ ส่งเสียงอื้ออึงออกมาจากลำคอ ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปพบเจอผู้คนแล้ว

เพ้ยซานซานหันไปมองอีกรอบ แอบรู้สึกว่ามันทะแม่งๆ "นี่ซิงซิง แกว่ารูปมันดูชัดไปหรือเปล่า ไม่เหมือนแอบถ่ายเลยสักนิด ไหนจะหัวข้อข่าวนี่อีก พาดชื่อโจวซื่อกรุ๊ปตรงๆ ไม่กลัวตกงานหรือยังไงนะ?"

หร่วนซิงหว่านรวบรวมแรงกลับมา ทว่าสมองกลับสูญสิ้นความสามารถในการคิดวิเคราะห์แล้ว "ห๊า?"

เพ้ยซานซานรู้อยู่แก่ใจแต่ไม่พูดออกไป หัวเราะฮิๆออกมาแทน "เปล่าๆ ฉันก็พูดไปเรื่อย แต่ว่านี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกเลยนี่นาที่ตาหมาบ้านั่นเผยโฉมหน้าต่อสาธารณชน ชิ เนื้อหอมเสียจริง สาวน้อยใหญ่สาวใหญ่ถึงได้มาโอดครวญในเพจหลักของโจวซื่อกรุ๊ปว่าสามีๆอยู่นั่น"